“Moluks verhaal is onuitwisbaar deel van Nederlandse geschiedenis”

“Mijn moeder luisterde altijd en overal naar de radio. Ik weet nog dat ik zelf vaak moppen vertelde en opnam op een cassetterecorder. Ik was een jaar of twaalf toen ik Rocky Tuhuteru KRO’s Ontbijt TV zag presenteren. Mijn moeder zei: ‘Als hij het kan, dan moet jij het ook maar doen.’ Rond de eeuwwisseling vond ik mezelf terug tegenover de microfoon van een landelijke radiozender. Met mijn broer Joshua deed ik daarna vanaf 2010 theaterwerk en andere producties onder de naam The Brothers Timisela. Zo hebben we samen veel Molukkers weten te bereiken. We maakten in die tijd veel beeldmateriaal dus besloot ik het Moluks Historisch Museum (MHM) te benaderen met het voorstel om een documentaire te maken. Dat liep alleen wat anders. Een paar dagen voor ons gesprek werd ik gebeld door de voorzitter van het museum met de vraag of ik directeur van het museum wilde worden. Ik was wel toe aan een nieuwe uitdaging, maar dit had ik toch niet zien aankomen. We zijn in gesprek gegaan en sinds maart 2020 ben ik in functie als directeur van het MHM.

Het museum heeft een waardevolle collectie, variërend van kleine Molukse objecten tot aan een compleet nagebouwde barak. We willen nu meer de functie van kenniscentrum vervullen en zijn begonnen onze archieven te digitaliseren om alle informatie via internet toegankelijk maken. Met als doel door kennisoverdracht vanuit Nederland de verbinding te maken met de Molukken, Indonesië en onze gemeenschappen in Sydney en Californië. Hiervoor hebben we een serie webinars ontwikkeld om internationaal kennis te delen. Het is ook van wezenlijk belang dat wij als sectoraal museum onze bijdrage leveren aan het onderwijs in Nederland, om zo een groter publiek bekend te maken met het Molukse verhaal als onuitwisbaar deel van de Nederlandse geschiedenis. Dat dient immers vanuit meer perspectieven verteld te worden.

Opgroeien in de Molukse gemeenschap betekende voor mij veel zachte herinneringen en harde levenslessen. Beide draag ik uit met zorg en trots, zowel privé als in mijn werk. Mijn eigen kinderen zijn vernoemd naar mijn opa en oma. Ik wil ze de Molukse identiteit niet opdringen, maar zie hun naamgeving als eerbetoon. Opa Ledrik was een creatief en sociaal man. Ik vraag me weleens af wat hij zou zijn geworden als hij geen dienst had genomen bij het KNIL. Mijn oma was ondernemend en werkte hard om voor haar gezin te zorgen. Nu ook mijn moeder is overleden denk ik vaak aan de vergankelijkheid van het leven. En dat je de waardevolle lessen die zij doorgaven mag meenemen en zelf mag toepassen.”