Uit mijn ooghoeken zag ik haar de enorme ruimte binnenkomen, op roze muiltjes. Toen zij mij in het oog kreeg, kwam zij luidruchtig naar mij toe en omarmde mij. Dramatisch vertelde zij over haar innige relatie met de Allerhoogste. Zij smeekte mij om mee te mogen naar Lourdes. Haar streng katholieke opa en oma zouden het geweldig gevonden hebben als ze naar deze heilige plek zou gaan.
Zij sprak veel over haar grootouders, zij waren kort daar voor overleden en daar had zij het heel moeilijk mee. Ik beloofde haar dat zij mee mocht. In Lourdes gedroeg zij zich als een diva en genoot van de devotie en toewijding die zij overal om zich heen zag. “Ik heb contact gemaakt met mijn oma,” zo vertrouwde zij mij toe.
Tijdens een project waarbij wij in gedachten mensen moesten rondleiden, vertelde zij heel beeldend over haar huis bij haar grootouders in Italië. Wij zagen het helemaal voor ons, de Italiaanse oma die eten aan het klaarmaken was en haar opa die zat te werken in zijn studeerkamer. Op een stoel in de keuken zat een jong meisje met zwart geverfd haar en veiligheidsspelden in haar lippen boos voor zich uit te kijken. Haar oma praatte zachtjes tegen haar, maar zij – het meisje – wilde niet luisteren. Toen zij dit vertelde was iedereen muisstil en zag het tafereel helemaal voor zich.
Na onze Lourdesreis verloor ik haar uit het oog. In de woonvoorziening kon zij niet blijven. Zij moest daar weg omdat zij geen recht had op opvang. Eigenlijk zou zij terug moeten naar Italië. Dat was niet erg aanlokkelijk voor haar omdat er niemand meer leefde waar zij een band mee had gehad. Zij besloot in Amsterdam te blijven en te leven van de verkoop van de Z-krant. Een kleine toelage die haar grootouders haar hadden nagelaten was een mooie aanvulling op haar bescheiden inkomen. Ik zag haar een enkele keer sterk vermagerd in de stad lopen, maar zij ontweek mij. Deze situatie duurde enkele maanden.
Toen ik door de woonvoorziening liep werd ik plotseling aangesproken door een begeleider. “Ga even zitten,” zei hij. “Jij hebt Felicia toch ook gekend? Zij is gisteren overleden.” Ik schrok en voelde het bloed uit mijn gezicht trekken. Eenzaam en ontredderd had zij in een goedkope hotelkamer in Amsterdam een einde aan haar leven gemaakt. Hopelijk heeft zij haar grootouders nu weer heel dichtbij haar.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
