Vol enthousiasme staat Desiree voor mij. Een paar bruine ogen kijken mij onderzoekend aan. Al meer dan vier weken is zij clean en daar is zij zelf nog het meest verbaasd over. “Kind, wat zie jij er énig uit!” riep zij mij al van verre toe. Ik lachte een beetje verlegen want ik weet nooit of het echt gemeend is. Bij Desiree weet je het nooit. Net teruggekeerd uit de afkickkliniek keek zij onrustig om zich heen. Het wallengebied is een plek waar veel van mijn mensen met gemengde gevoelens doorheen lopen. Het doet hen terugdenken aan de tijd dat zij jong waren en het gebruik niet als problematisch werd ervaren. Alleen al van de lucht die er hangt wordt de trek in drugs weer opgewekt.
Ik was niet ontspannen die dag. Ik had met te veel mensen tegelijk afgesproken. Het leek efficiënt om meerdere mensen te ontmoeten voordat de viering zou beginnen, maar nu ik iedereen zag, merkte ik dat ik mijn aandacht maar moeilijk bij het gesprek kon houden. Ik zocht naar woorden en elke keer als ik zat te hakkelen vulde Desiree mij moeiteloos aan. Na de viering rookte zij buiten een sigaretje. Ik stond naast haar en zei dat ik onder de indruk was van haar uitgebreide woordenschat.
Terwijl zij onrustig om zich heen keek, vertelde zij dat ze op het gymnasium had gezeten. “Kind, ik ken het hele alfabet in het Hebreeuws”. En voor ik het wist, dreunde zij het op. “Weet je, zij hebben wel eens tegen mij gezegd dat ik een mooie winkel heb maar dat mijn etalage niet op orde is.” Ik keek haar verbijsterd aan. Ik had mij ook door de etalage laten misleiden.
Zoveel talent waar zo onzorgvuldig mee was omgesprongen daar moet vast een reden voor zijn. Ik wil heel graag weten wat die reden is. Volgende week komt zij met nog drie andere gelijkgestemde mensen bij mij eten.
Ik verheug mij nu al om te winkelen en mij te verwonderen over het aanbod, de etalage neem ik voor lief.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
