Mustapha was namelijk een zeer bijzondere man. Als een van de eerste gastarbeiders kwam hij in 1966 op 24-jarige leeftijd naar Nederland. Hij wilde eigenlijk doortrekken naar Stockholm, maar bleef hangen in Amsterdam. En wat een geluk voor Amsterdam was dat. Mustapha deed eerst kleine baantjes, maar studeerde af en kreeg een baan als medisch laborant bij de VU. Werk wat hij met veel plezier deed.
Al snel zette hij zich in bij de oprichting van de eerste Marokkaanse moskee van Amsterdam, de Al Kabir. Deze moskee werd opgericht in 1974 en hij zette zich hier samen met Mohammed Echarouti, overleden in 2022, vanaf het begin voor in. Via de moskee werd er contact gezocht met de buurt, in de breedste zin van het woord. Er werden bijeenkomsten georganiseerd voor allerlei religieuze groepen, kooklessen, taallessen en huiswerkbegeleiding.
Mustapha had vooral een speciaal plekje in zijn hart voor de dialoog met Joden. Toen hij opgroeide in Casablanca en Marakech waren de Joden zijn buren, zijn vrienden. Iedereen was Marokkaan, geen jood of moslim maar gewoon mens. Dit is iets wat hij altijd wilde benadrukken. Hij kwam altijd samen met Meneer Echarouti naar activiteiten van onze Liberaal Joodse Gemeente. Mooi in pak zaten zij vooral en daarna gezellig nakletsen met de gemeenteleden.
Een van mijn mooiste herinneringen aan hem was toen hij bij mijn Joodse bruiloft aanwezig was. Glunderend van trots keek hij toe en toen de Hora werd gespeeld stond hij midden in mee te dansen met de rest. Mijn huwelijk heeft het helaas niet gered, maar mijn vriendschap met Mustapha wel.
Hij bleef zich inzetten voor dialoog en educatie. Hij ging door heel Nederland met zijn verhalen over zijn leven als gastarbeider en de dialoog. De belangrijkste boodschap: zie elkaar als mens, vind het licht in elkaar. Iets waar hij ook over schreef hier op NieuwWij.nl.
De laatste jaren was hij behoorlijk aan het kwakkelen met zijn gezondheid. Toen ik hem de laatste keer zag, een paar weken terug, was hij heel erg afgevallen. Zodra hij mij zag begonnen zijn ogen echter te stralen en vertelde hij uitgebreid hoe belangrijk hij de dialoog vond.
Het idee was om hem te interviewen voor mijn serie over Tikkoen Olam, maar helaas overleed hij voordat dat gelukt was. Op deze manier wil ik zijn boodschap toch nog overbrengen. Wat mij betreft is hij het grote voorbeeld van iemand die alles deed om de wereld een stukje mooier te maken. Wij kunnen heel veel van hem leren, ik heb dat in ieder geval gedaan.
