De Jordaan Vallei: de bezetting krijgt Palestijnen niet klein

Het gecombineerde gebied van de Jordaanvallei en de noordelijke Dode Zee beslaat 1,7 miljoen dunams (2400 km2), die 28,8 procent van de Westelijke Jordaanoever vormen. In 1967 veroverde Israël dit gebied en konden bedoeïen gemakkelijk zich tussen de Negev en de Westoever heen en weer bewegen. Echter, na de Oslo-akkoorden in 1993 werd 87 procent van de Jordaanvallei aangewezen als Area C, terwijl de rest van het gebied als A en B werd vastgesteld. In Zone C heeft Israël de controle over de veiligheid en het dagelijkse bestuur. Hieronder valt de planning, grondgebruik en infrastructuur van Palestijns gebied.

Daarnaast wordt Zone C ook gebruikt voor militaire training. Dit betekent dat het grootste deel van het gebied onder volledige Israëlische controle valt. Zone A valt onder Palestijnse bestuur inclusief interne veiligheid, terwijl in zone B de Palestijnen enkel controle hebben over onderwijs, gezondheid en economie, maar niet over interne veiligheid. Maar externe veiligheid valt in zowel Zone A als B onder Israëlische controle (zie afbeelding). De Jordaan Vallei bestaat uit Zone A, Zone B en Zone C. Hierdoor lopen de bestuurlijke functies uiteen.

Tussen 2017 en 2021 zijn er meer dan vijftig nieuwe buitenposten in de West Bank gecreëerd, waaronder minstens 35 schapenhouders-buitenposten. Een buitenpost is een illegale nederzetting die gebouwd is zonder toestemming van de Israëlische regering. Sommige van deze buitenposten zijn de ‘hotspot’ voor het geweld tegen de Palestijnse bedoeïen in de Jordaan Vallei. Deze buitenposten zijn zonder toestemming van de overheid en zonder vergunningsbevel gecreëerd. Afgezien van de schending van internationaal recht, zijn deze buitenposten ook een beperking op de vrijheid van de Palestijnse schapenhouders. De nieuwe buitenposten zorgen namelijk voor meer inperking van het graas en beweeggebied van deze schapenhouders.

Bewoners van nederzettingen en buitenposten staan vaak nauw in contact met het Israëlische leger. Hierdoor brengt het oprichten van een nieuwe illegale buitenpost niet alleen kolonisten met zich mee, maar ook Israëlische soldaten, Israëlische politie en het Israëlische dagelijkse bestuur. Palestijnse schapenhouders, Israëlische kolonisten en Israëlische autoriteiten komen hierdoor dagelijks in conflict over de graas- en gewassengebieden en vaak vinden er tijdens deze conflicten arrestaties plaats.

Veelvoorkomende problemen bij de bedoeïenengemeenschappen in de Jordaan Vallei zijn landinname, intimidatie door kolonisten, bedreiging door het leger en huisdestructie (zie afbeelding). Een duidelijke gegeven reden vanuit de communes hiervoor is het ontbreken van internationale aanwezigheid in de Jordaan Vallei en het gebrek aan interesse in de internationale media hiervoor. Dagelijks worden de communes lastiggevallen door kolonisten met wapens. Voorbeelden van incidenten over de afgelopen jaren zijn het fysiek mishandelen van de Palestijnen, het fysiek mishandelen van de schapen, het ongevraagd betreden van de huizen en het kapot maken van de velden met gewassen.

Naast de intimidatie door de kolonisten worden de communes ook lastiggevallen door de Israëlische veiligheidsdiensten. Landinname, het verwoesten van huizen en plotselinge militaire raids zijn voor de meeste Palestijnse communes niet onbekend. De communes geven aan dat een juridische klacht indienen bij de lokale overheid weinig zin heeft aangezien in de meeste gevallen de Israëlische kant in het gelijk wordt gesteld. De reactie van de bedoeïenengemeenschappen is het vasthoudend heropbouwen van het huis, land, en bezittingen.

De schapenhouders in de Jordaan Vallei ervaren vaak problemen met intimidatie. De graasvelden van de schapen zijn vaak omsingeld door militaire basissen, illegale nederzettingen en illegale buitenposten. Dagelijks ervaren de schapenhouders hierdoor verschillende bezoeken van de kolonisten, Israëlische veiligheidsdiensten of militairen. Door de jaren heen zijn de gebieden waar gegraasd kan worden ook steeds kleiner geworden. De militaire oefenterreinen breiden zich uit en er wordt vaak ongevraagd gebruik gemaakt van de graasvelden. Vaak blijven achteraf lege hulzen van traangas en wapens op het land van de herders achter.

Ondertussen vermenigvuldigen de nederzettingen en de buitenposten op de heuveltoppen van de Jordaan Vallei. De meeste graasvelden zijn omsingeld door caravans en kleine houten hutjes waarboven de Israëlische vlag of de Menora (Joodse lampenstandaard) is bevestigd. Deze kleine houten hutjes kunnen uitgroeien tot grote nederzettingen waar de kolonisten gewassen kunnen verbouwen en schapen kunnen hoeden. Deze grotere nederzettingen krijgen vaak hulp van internationale vrijwilligers voor het bewerken van het ‘heilige land’.

De situatie in de Jordaan Vallei verslechtert met de dag. De nederzettingen en buitenposten groeien gestaag en de Palestijnse gebieden krimpen hierdoor steeds meer. Toch blijven de Palestijnen doorzetten. Ze gaan door met herbouwen, houden hoop en blijven zich inspannen. De bezetting stopt de Palestijnen niet.