‘Ik ben geboren in Namibië,’ begon hij het gesprek. ‘Maar ik heb een Duits paspoort’. Ik keek hem vragend aan omdat zijn achternaam ook Duits klonk. ‘Mijn moeder was zwanger van mijn Namibische vader toen zij trouwde met een Duitse ontwikkelingswerker. Hij hield zoveel van mijn moeder dat hij mij aanvaarde als een eigen zoon. Ik heb zijn achternaam gekregen evenals mijn zusje die later geboren werd in Duitsland. Mijn jeugd bracht ik in Duitsland door. Mijn moeder is bij mijn stiefvader weggegaan. Later kreeg zij nog een zoon bij een andere man. Met mijn biologische vader heb ik nooit contact gehad.’
‘Begrijp ik nu goed dat jij drie vaders hebt; een biologische en twee mannen die de vaderrol op zich genomen hebben’, vroeg ik. Hij lachte en knikte. Zo had hij het nog niet bekeken.
Bij alles wat hij vertelde, lachte hij zijn witte tanden bloot. Ik probeerde meer te weten te komen over zijn leven. Hij vertelde mij dat zijn relatie met een Keniaanse vrouw geen stand had gehouden. ‘Ik hoor eigenlijk nergens bij,’ vervolgde hij het gesprek. Noch bij Namibië, noch bij Duitsland’. ‘Ik voel mij in Nederland wel thuis al moet ik van opvang naar opvang lopen.’ Hij lachte weer.
Ik vroeg of hij zijn moeder nog wel eens gesproken had. Hij antwoordde bevestigend. ‘Zij drinkt ook’, zei hij. ‘Ik heb haar regelmatig opgezocht in Namibië maar ik ben er mee gestopt, het ging heel slecht met haar’. ‘Lijk jij op haar’ vroeg ik weer. Hij keek mij grijnzend aan en zei: ’Waarschijnlijk wel.’
Opeens veranderde zijn blik, hij keek naar beneden. ‘Ik weet niet of zij nog leeft.’
‘Kan je daar nog achter komen?’ vroeg ik.’ Via mijn zusje in Duitsland’, antwoordde hij. ‘Waarom heb je dat nog niet gedaan,’ vroeg ik. ‘Ik schaam mij zo, ik durf het niet meer,’
sprak hij bijna onverstaanbaar.
Verdrietig neem ik afscheid van hem, en beloof hem weer op te zoeken in het inloophuis. Als hij zijn muts afzet zie ik grijs kroeshaar.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
