Mijn parallelle wereld beperkt zich niet alleen tot het wallengebied en de woonvoorziening waar ik wekelijks kom maar strekt zich uit over de hele stad. Mijn verwachtingen zijn altijd laag en ik probeer oog te houden voor dat wat er wel is. Maar soms verlang je naar duidelijke vooruitgang of meetbare resultaten. Het verzoek om ook geestelijke verzorging aan te bieden op de vluchtelingenlocaties in deze stad was voor mij een welkome afwisseling.
Deze mensen kampen met hele andere problemen, redeneerde ik. Na enkele rondleidingen en een uitvoerige uitleg rondom de opvang van de Oekraïners kon ik samen met enkele collega’s aan de slag. Al snel werd duidelijk dat ik ervaring heb met mensen die verslaafd zijn en kreeg ik het verzoek om speciale aandacht te besteden aan een jonge man. Verslaving en middelen gebruik was niet in de Oekraïne achtergebleven. In het vrije Amsterdam bleek niet iedereen tegen de verleiding opgewassen.
Ik klopte op zijn deur, er werd vrijwel direct opengedaan. De kamer was klein, twee onopgemaakte bedden besloegen bijna de hele ruimte. Er werd mij een puntje van het matras toegewezen als zitplaats. Er was ook nog iemand anders in de kamer aanwezig die goed Oekraïens sprak en kon vertalen naar het Engels. Ik wilde zorgvuldig te werk gaan maar daar dachten deze mensen anders over. ‘Hij drinkt te veel’ zei de man. De jongen knikte met gebogen hoofd. ‘Hij heeft een alcoholprobleem.’ vervolgde de man. Ik vroeg aan de jongen of dat echt zo was en weer knikte hij om vervolgens met zachte stem te vertellen over zijn opname in een kliniek enkele jaren geleden. Hij was afgekickt en kon het leven in Charkov goed aan, nu hij onder deze ingewikkelde omstandigheden in Nederland was had het verslavingsbeest weer toegeslagen.
Hij bleek leraar te zijn geweest en een artistieke aanleg te hebben om folkloristische kunst te schilderen. Op mijn mobiel liet ik wat plaatjes van geschilderde bloemen zien. Hij knikte enthousiast en keek mij recht in de ogen. Ik beloofde verf en kwasten voor hem te halen zodat hij weer aan de slag kon. Het afscheid was hartelijk en hoopvol.
De volgende dag bracht ik een tasje met schildersmateriaal. Op mijn kloppen had hij zijn deur niet opengedaan dus gaf ik het bij de receptie af. Dezelfde nacht hoorde ik een zacht piepje op mijn mobiel. Ik opende mijn inbox en daar vond ik een mail met wonderschone geschilderde bloemen van de Oekraïense jongen.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
