Een onbekend nummer belde mij. Er klonk een hese vrouwenstem die erg haar best deed om netjes te spreken. Zij struikelde over haar woorden toen zij mij vertelde over de familieruzies die waren ontstaan over de as van haar overleden partner. ‘Ik ben toch nog vijftien jaar gelukkig met hem geweest, maar de laatste jaren waren een hel, mevrouw’, vertrouwde zij mij toe. ‘Nu wil zijn familie zijn as niet bijzetten in het familiegraf, en zit ik er mee.’
Ik vroeg mij in stilte af wat ik met dit probleem te maken had en waarom zij mij belde.
Al haar hoop had zij op mij gevestigd omdat ik enkele maanden geleden de broer van haar partner had begraven. Zij zou het zo fijn vinden als de as bijgezet kon worden in het graf van het Drugspastoraat zodat de broers weer verenigd waren. Ik maakte een afspraak met haar voordat ik toestemde. Toen zij verscheen bleek zij zo kwetsbaar en tenger dat het beklimmen van de trappen naar ons kantoor te veel voor haar was. Op de tweede etage bleef zij steken.
Een verontruste collega bracht mij naar het spreekkamertje waar zij op mij zat te wachten. Bij binnenkomst viel mijn blik direct op haar grote tas. Even was ik bang dat zij de urn direct al wilde afleveren. Dat bleek niet zo te zijn.
Wij spraken af dat zij die zelf zou brengen omdat er binnenkort een uitvaart zou plaatsvinden. De urn kon dan direct worden bijgezet. Ook zou de naam van haar partner op de naamplaat komen te staan. Dankbaar voor de geboden oplossing vertrok zij. Zij had de familie van haar partner niet nodig gehad, ze loste haar problemen zelf op. Zij was zichtbaar opgelucht.
Een dag later belde zij mij. Het was een zware tocht geweest achterop de fiets bij haar zoon. In de fietstas had zij de urn gestopt, samen hadden zij, hem naar zijn laatste rustplaats gebracht.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
