Met enige regelmaat ben ik voorganger in onze kerkzaal op de Wallen waar een trouw groepje mensen elke week aanwezig is. Door een communicatiefout mijnerzijds ging de maaltijd, die wij na afloop van de viering gepland hadden, niet door. De bezoekers hadden erop gerekend om een avond gratis te kunnen eten. Sommigen mensen waren daar speciaal voor naar de kerkzaal gekomen.
De viering die voorafgaat aan de maaltijd namen zij voor lief. Het was daarom een grote teleurstelling dat er geen warme maaltijd was. Een van de deelnemers stuurde mij een dag later een foto van een muur met lege reclameborden. Ik vroeg wat dat te betekenen had. Zijn antwoord luidde: “Lege borden, net als bij het Drugspastoraat”.
Ik moest lachen en beloofde dat ik de week daarna samen met hem pannenkoeken zou bakken. Mijn collega doneerde enkele zelfgekweekte courgettes waar ik soep van maakte.
De pannenkoeken bakte ik in de keuken van het kerkzaaltje. De man die zo teleurgesteld was en mij de foto stuurde, verscheen pas tijdens de viering.
In dezelfde viering besprak ik een ingewikkeld Bijbelverhaal over Abraham die zijn vrouw Sara liet zeggen dat zij zijn zus was terwijl zij getrouwd waren. Zo kon hij haar naar de koning sturen en werd zij toegevoegd aan zijn harem. Hiermee stelde hij Abimelech tevreden en werd Abraham’s leven gespaard.
Ik vond het zo’n verwarrend verhaal dat ik besloot er een striptekening van te maken om het een ander inzichtelijker te maken. Na afloop van de dienst at de teleurgestelde man met smaak enkele pannenkoeken en twee koppen courgettesoep. Over het Bijbelverhaal moest hij nog even nadenken, zei hij.
Enkele dagen later kwam zijn duiding: “Ik moest hieraan denken, in die tijd en misschien ook nog wel in de tegenwoordige tijd, was er geen directe communicatie met de koning. Om toch contact te maken en je problemen bespreekbaar te maken kon je alleen een gerechtelijke zaak creëren. Dat was wat Abraham deed. Je kan het vergelijken met de spoedeisende hulp, wanneer je psychische hulp nodig hebt dan moet je ook de zwaailichten aanzetten om gehoord te worden.”
De reflecties van deze bijzondere man zijn geniaal, die laat je toch geen pannenkoeken bakken?
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
