Onbewust hadden wij Internationale Vrouwendag uitgekozen om met Peter, een hardcore drugsgebruiker, terug te gaan naar de plekken van zijn jeugd. Het leek mij goed om meer mensen uit te nodigen voor deze tocht want de bus was nog lang niet vol ondanks de cameraploeg die meereisde. Een dag eerder nodigden wij tien vrouwen uit. Geen van hen zag het op zo korte termijn zitten om mee te gaan.
Op een vrouw na die ik niet kende, maar die ik die ochtend in het inloophuis had ontmoet. Zij wilde wel met ons mee en zou ook een vriendin meenemen. Ik had niets meer van haar gehoord waaruit ik concludeerde dat zij zich bedacht had.
Terwijl ons vertrek uit de woonvoorziening werd gefilmd, voelde ik mijn telefoon trillen. De vrouw uit het inloophuis vroeg zich af waar wij bleven met de bus. Gelukkig was de chauffeur bereid om de dames op te pikken al werd het later dan wij hadden verwacht. Twee vrouwen met hoofddoek stapten de bus in. Voorin was nog plaats. De rest van de banken werd ingenomen door apparatuur, de cameraploeg en Peter met zijn begeleiders.
Voor Peter was deze tocht georganiseerd. Hij genoot van de aandacht, hij vertelde over zijn leven en was een beetje gespannen over wat hij zou aantreffen.
De vrouwen zaten rustig met elkaar te praten en keken af en toe glimlachend achterom. Ik sprak met ze, zij bleken allebei goed opgeleid te zijn en wilden zo snel mogelijk aan het werk in Nederland. De een was kapster de ander basisarts. Zij kwamen uit Jemen en Iran. Twee vrouwen alleen in Amsterdam, gevlucht voor het geweld in hun eigen land. Een van de vrouwen was politiek actief geweest waardoor zij niet meer terug kon naar haar eigen land. Zij vertelde over de conflicten in Jemen waar milities de dienst uit maken en het land in continue staat van oorlog verkeert.
Wij bereikten een schattig plaatsje in Twente, de zon scheen en de narcissen rond de kerk bloeiden uitbundig. Alle huizen zaten strak in de verf en op het terras zaten verschillende mensen te genieten van de zon.
Wij stapten uit en filmden de emoties van Peter toen hij terugkwam in het hotel waar hij vroeger had gewerkt en gelogeerd. De vrouwen bleven op de achtergrond. Na afloop trakteerden wij hen op koffie en taart. Zij wisten niet goed wat zij kiezen moesten en stelden zich bescheiden op, terwijl de geluidsman luidkeels schreeuwde om een lunch. Ik durfde hen niet aan te kijken, uit ongemak en schaamte.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
