Het is altijd gezellig bij Paul en Gerrie op de kamer. De coke pijp ligt op tafel en de bierblikjes zwerven door de ruimte. Paul en Gerrie hebben een hechte band met elkaar. Zij delen alles, de drugs, de drank maar ook de gezelligheid. Paul zou de opa van Gerrie kunnen zijn gezien zijn leeftijd maar dat speelt bij deze twee mensen geen rol.
Enkele dagen daarvoor had Gerrie mij de tyfus toegewenst met mijn Bijbelverhalen. Ik vermoedde dat mijn populariteit gedaald was maar het tegendeel was waar. Met groot enthousiasme werd ik weer binnengehaald en ik kreeg direct een stoel aangeboden. Gerrie zat in kleermakerszit op zijn stoel. Hij kwam direct terug op zijn uitbarsting van enkele dagen daarvoor. Gerrie schreef het toe aan zijn overmatig drankgebruik. Ik zei dat ik wel zoiets vermoedde dus dat ik zijn berichtje niet helemaal serieus had genomen. Terwijl ik met Paul en Gerrie in gesprek was, kwamen er onafgebroken mensen binnen die ons gesprek onderbraken met een vraag om tabak, een vloeitje of geld om boodschappen te doen.
Kort daarvoor had Gerrie aangegeven dat hij zo genoten had van de levende kerststal. Hij vroeg of ik niet nog eens zoiets zouden kunnen organiseren. Ik vertelde hen het verhaal van de bruiloft te Kana. Gerrie zag het wel zitten om Jezus te spelen en water in wijn te veranderen. Paul wilde wel de bruidegom zijn. In ons enthousiasme spraken wij zelfs al over het uitbrengen van een kalender met uitgebeelde Bijbelverhalen door drugsgebruikers. Het geld zou op deze manier binnenstromen en daarmee zou voor Gerrie en Paul ook het water in wijn kunnen veranderen.
Toen ik een week later weer binnenliep zaten Paul en Gerrie weer gemoedelijk aan de tafel. Zij wilden met mij spreken over onze plannen. Het leven zoals zij dit leefden beviel hen niet meer. Ook over het uitbeelden van het Bijbelverhaal hadden zij nagedacht. Zij wilden best meedoen maar dan het water veranderen in appelsap omdat Jezus dat waarschijnlijk in hun situatie ook gedaan zou hebben. Ik stemde hier onmiddellijk mee in.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
