Voor het eerst na twee jaar kon de uitreiking weer plaatsvinden op 13 mei zelf, de datum waarop Ab Harrewijn in 2002 stierf. Met deze jaarlijkse prijs blijft de herinnering aan hem levend. Zijn domineeshart ging uit naar mensen aan de onderkant van de samenleving. Daarom gaat de naar hem genoemde prijs naar een bijzonder initiatief ten behoeve van mensen die aandacht en steun kunnen gebruiken. Uit alle inzendingen worden er vijf genomineerd voor de prijs. Er is er één die wint, maar de anderen gaan net zomin met lege handen naar huis. Minstens honderd projecten hebben zo al een duwtje of een duw in de rug gehad.
Zonder corona-beperkingen konden de genomineerden en hun mede-vrijwilligers dit jaar afreizen naar Rotterdam. Daar wachtte een afwisselend programma met als hoogtepunt natuurlijk de presentatie van de genomineerden en hun projecten en het eindoordeel van de jury. Dit jaar was het René Serno die het mooie bedrag van € 5000 en het kunstwerk uit handen van juryvoorzitter Kees Vendrik in ontvangst mocht nemen.
In gesprek met De Linker Wang vertelt hij dat hij niet eerder van Ab Harrewijn had gehoord. Inmiddels weet hij dat die ook uit de Alblasserwaard komt en heeft hij mensen gesproken die Ab persoonlijk kenden. Ab overleed in 2002, de vrouw van René in 2003. Ab Harrewijn was een dominee die opkwam voor de arme kant van de samenleving. René doet dat voor de minder bedeelde mensen in Sliedrecht en zoekt onder andere samenwerking met kerken en predikanten. Zo waren het Gerard de Haan van het missionaire team van de PKN in Sliedrecht en ds. Esther Veerman die hem hebben voorgedragen.
Op de dag zelf was René onder de indruk van de genomineerden: “Wat doen die mensen veel, wat gebeuren er veel mooie dingen.” Voor hem en Stichting Samen voor Sliedrecht geldt: “Wij zijn heel erg blij met deze prijs. Geweldig om erkenning te krijgen. Maar met of zonder prijs, linksom of rechtsom, wij zorgen dat het gebeurt.”
In 2014 moest René (1953) vanwege gezondheidsproblemen stoppen met zijn werk in de bouw. Hij besloot zijn auto weg te doen (“geen last meer van files”), en daarmee kwam er tevens een einde aan zijn tomeloze inzet van 25 jaar voor Europa Kinderhulp: “Zonder auto was het lastig vergaderen”. Dichter bij huis bleek er ook genoeg te doen. Net als elke gemeente heeft Sliedrecht geïnventariseerd waar de problemen zijn, in welke wijken en in welke leeftijdsgroepen. In wijkplatforms konden inwoners hun mening geven over wat goed ging of verbeterd kon worden. René: “Er werd weinig positiefs genoemd, alles leek slecht te gaan.” In gemeentelijke circuits volgt dan vaak een lange periode van overleggen en vergaderen en het schrijven van beleidsnota’s. Vrijwilligers als René organiseren gewoon een buitenspeeldag in samenwerking met Jantje Beton, waar 1000 kinderen op af komen. Nog maar het begin van een reeks activiteiten voor Sliedrecht.
Officiële basis
Vijf jaar geleden kregen die initiatieven een officiële basis met het oprichten van de Stichting Samen voor Sliedrecht. Een groep van 11 vrijwilligers voert initiatieven uit en bedenkt regelmatig wat nieuws. Zo werd er in coronatijd een vrijwillige muziekband gecharterd, die op een aanhanger bij alle verzorgingshuizen in Sliedrecht langs ging. Een groot succes. René heeft dan zijn contacten, waardoor de kosten laag blijven. Op Bevrijdingsdag konden, dankzij een crowdfundingsactie, draaiorgels door Sliedrecht trekken. Verder noemt hij initiatieven als de opblaasbotenrace, het pechvogelmandje en de ondernemer van de maand. Met Sinterklaas is er het Sinterklaashotel. In een tijdelijke winkel wordt speelgoed ingebracht, waar minder draagkrachtige ouders kunnen komen om op hun gemak en in anonimiteit cadeautjes voor hun kinderen uit te zoeken. René: “Zij weten wat hun kind het beste kan gebruiken.” Een niet eerder gehoord initiatief is dat van het Cluedo-spel, waarbij de burgemeester van Sliedrecht zogenaamd ontvoerd is en de deelnemers moeten uitzoeken wie de dader is, waar de burgemeester was en met welk vervoermiddel hij ontvoerd is. René: “Tweehonderd teams uit Sliedrecht deden mee aan dit spel.”
René is er druk mee, maar vindt het allemaal zo leuk, dat hij geen druk ervaart: “Ik voel me bevoorrecht dat ik dit mag doen. Zou ik het niet leuk vinden, dan deed ik het niet.” Over financiële steun heeft de Stichting niet te klagen: “Wij staan goed bekend en hebben overal contacten.” De gemeente geeft royaal subsidie en verschillende projecten worden gefinancierd met geld van een fonds, dat sociale projecten steunt. Van het bedrijfsleven of kleine ondernemers zijn er donaties in natura. Over de bestemming van de Ab Harrewijnprijs wordt nog nagedacht. Misschien wordt het een betonnen pingpongtafel of een stenen schaakspel bij het Winkelcentrum. Het kunstwerk Mount Fuji van Iris Roskam, dat bij de prijs hoort, staat in de etalage van een winkel met lichtartikelen. Op Facebook is een foto gedeeld. René, lachend: “Niet eerder kwamen er zoveel reacties. Het kunstwerk levert andere associaties op dan de kunstenares bedoeld heeft.”
Waar René zich de meeste zorgen over maakt is zijn opvolging, ooit. Hij zegt: “Ik ben goed in het bedenken van al die leuke activiteiten, maar je hebt medewerkers nodig. Werkende jonge mensen met gezinnen kunnen hier niet genoeg tijd insteken.” Hij noemt de winkelpromenade in Sliedrecht, die uit het slop getrokken moet worden. Een ingehuurde professional is daar mee bezig en die merkt op: “We hebben een drijvende kracht nodig, iemand als René.” René zelf zegt schertsend: “Ze bedoelen eigenlijk dat ze een malloot nodig hebben, iemand zoals ik.”
Uit het juryrapport: “De jury heeft bewondering voor de tomeloze inzet waarmee René Serno een waaier aan activiteiten ontplooit in Sliedrecht. Van maaltijden voor inwoners met een smalle beurs tot een festival met levende standbeelden. Daarbij zoekt hij heel breed de samenwerking, met de gemeente, met ondernemers, met geloofsgemeenschappen. Hij gaat voorop in het maken van onderlinge verbondenheid tussen mensen, zodat eenzaamheid minder plaats heeft. Mensen kunnen hun problemen met elkaar bespreken en in onderling contact ook oplossingen vinden. Al doende ontstaat er meer contact, leefbaarheid en veiligheid.”
Dit artikel verscheen onlangs in De Linker Wang.
