Spontaan bedachten wij om buiten werkplannen en haalbaarheidsonderzoeken om gewoon met een groepje drugsgebruikers naar het strand te gaan. Aanleiding was het uitbundig schijnen van de zon. Wij maakten een briefje met een wervende tekst waar tijd en plaats in stond vermeld en hingen de postertjes goed zichtbaar in de openbare ruimte op.
Steve had zich direct aangemeld. Hij genoot toen hij met zijn lange haren, wapperend in de wind op zijn blote voeten langs de zee liep. Aan de bar had hij snel drie biertjes besteld die wij later voor hem op slinkse wijze moesten afrekenen. Het was allemaal niet erg en wij betaalden zonder moeilijk te doen. Het was prachtig weer en hemel en aarde leken even samen te vallen.
Steve die lange tijd niet verder kwam dan de woonvoorziening was weer terug bij de zee. Geboren in een Engelse kustplaats aan dezelfde Noordzee was dit voor hem een vertrouwde aanblik. Je ziet direct als mensen zich natuurlijk gedragen en zich op hun gemak voelen.
Een van de mannen die ook meeging naar het strand was Ivo. Ivo is een tanig klein mannetje die je met felle ogen achterdochtig aankijkt. Hij praat vaak luidruchtig en boos. Ik zat naast hem in de bus. Met Ivo kan ik goed overweg omdat ik hem vroeger ook tegenkwam in het inloophuis waar ik ooit werkte. Hij vertelde mij over zijn leven in Oost-Europa. Wij spraken over de kindertehuizen waar hij had gewoond maar ook over de mentaliteit van de Russen en onze bezorgdheid over de oorlog in Oekraïne.
Wij genoten van het terras, en de zee die lag te schitteren in de zon. Het visje dat wij na afloop aten op de boulevard maakte het helemaal compleet. De verantwoordelijkheid voor het slagen van deze spontane actie hadden wij ook gevoeld. Wij wisten heel goed dat door slechte stemmingen of onvoorziene gebeurtenissen de sfeer plotseling zou kunnen omslaan.
De blije gezichten, de opluchting over het geslaagde tripje maakte mij nonchalant. Ik was moe en lette niet op, ik viel over een nauwelijks waarneembaar richeltje. Daar lag ik, languit op het fietspad. Ik probeerde mij groot te houden en stond snel op. Uit mijn ooghoeken zag ik Ivo, hij keek strak voor zich uit, hij wist er geen raad mee; die vrouw die daar languit op de grond lag.
Uit de schaafwonden op mijn hand sijpelde bloed, ik vond zo snel geen papieren zakdoekje en vocht tegen mijn tranen. Over het gangpad in de bus heen reikte Ivo mij drie schone witte servetten aan die hij uit een restaurant had meegenomen, hij keek daarna direct weer strak voor zich uit.
Mijn tranen kwamen pas veel later toen ik het gebaar van die uitgestoken hand met schone servetten weer voor mij zag.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
