Taart bij een bijzondere uitvaart

Het grind knerpte onder de wielen van haar kleine autootje toen zij de begraafplaats op reed. Met snelle stappen verdween zij door de zij ingang van de aula. Buiten stond een groepje mensen zachtjes te praten. Zij spraken over Oscar die zij allen gekend hadden. Nu was hij er niet meer. De dragers hadden kort daarvoor de kist naar binnen gebracht. Betrokken lieve mensen zochten troost bij elkaar.

Jarenlang hadden zij zich om Oscar bekommerd zonder dat van elkaar te weten. Oscar had dat heel slim gedaan; de hulpverleners dachten dat de familie zich van hem hadden afgekeerd en de familieleden dachten dat de hulp nooit op gang was gekomen. Het omgekeerde was waar. Zij waren allen betrokken geweest, zowel hulpverleners als familie.

Zij hadden zich boos gemaakt als hij hen weer eens had voorgelogen of waren verdrietig en teleurgesteld geweest als hij niet had gedaan wat hij had beloofd. Verbaasd keken zij naar elkaar, mensen die warm en liefdevol over Oscar spraken. Zij hadden geen idee gehad van elkaars bestaan.

Allen hadden hun eigen herinneringen die zij zachtjes pratend met elkaar deelden. Een ding stond vast, Oscar was een avonturier geweest. In de zeventiger jaren vertrok hij met een bus vol gelijkgestemden naar Nepal. De verhalen die hij daarover vertelde zouden een leven lang met hem meegaan. Er was geen geld en geen uitvaartverzekering, het werd een gemeentelijke uitvaart. Juist dan doe ik extra mijn best om er iets moois van te maken. Inmiddels heb ik een fijn groepje mensen die mij daar vrijwillig bij helpen.

Een halfuurtje hadden wij om naar mooie muziek te luisteren en mooie woorden te spreken. Zijn hulpverleners staken de kaarsen rond de kist aan. Wij liepen achter de baar aan terwijl er zachtjes op de accordeon werd gespeeld. Rustig en ingetogen maar met een glimlach om Oscar die ons te slim af was geweest. Bij terugkomst had een lieve vrijwilliger gezorgd voor een taart met de afbeelding van een hippie bus.

Achter het buffet stond een vrouw die ik herkende van het kleine autootje waarmee zij een uur eerder was komen aanrijden. Zij keek mij streng aan door haar bril met zwart montuur. ‘Heeft u die taart besteld?”, vroeg zij, “Dit geeft extra werk, en dat doe ik niet. Ik heb daar geen opdracht voor gekregen. Het is een gemeentelijke uitvaart, dan krijg je alleen koffie.” Ik moest snel beslissen, de mensen kwamen al binnen. “Vijfentwintig euro, dan serveer ik het uit,” zei zij. Ik zorgde ervoor dat het haar contant werd gegeven, van de taart kreeg ik geen hap door mijn keel.