Streng keek Teunie mij aan toen zij de vier tasjes met kostuums overhandigde. ‘Ik verwacht ze schoon en heel terug, te vaak is dat misgegaan’, zei zij. Ik beloofde dat er niets mee zou gebeuren wat zij niet wilde.
De volgende dag scheen de zon door de sluierbewolking schuin op de levende kerststal. Alle figuranten had ik vijf euro beloofd als zij een uur in de stal zouden blijven zitten. Vrolijke kerstmuziek klonk uit de accordeon, de herder en de wijzen uit het Oosten namen plaats op de bankjes. Jozef en Maria zaten op een stoel met een zachte blik naar hun kerstkind in de kribbe te kijken.
Het kerstkind had ik geleend, hij mistte een arm. Daar zag je niets van omdat ik de pop in doeken had gewikkeld. Het geheel zag er aandoenlijk uit.
Op het moment dat wij dachten klaar te zijn voor ons publiek kwam Roy aanlopen. Met zijn scheve lichaam en slepende tred kwam hij op de kerststal af. Ik zei dat alle rollen al waren vergeven. Toen ik hem eerder tegen was gekomen had ik hem gevraagd of hij mee wilde doen, hij was niet op tijd komen opdagen, nu wilde hij alsnog meedoen.
Mijn stagiaire kwam snel met een bruin gewaad aanlopen die voor de herder bedoeld was. Roy deed zijn jack uit en hield zijn armen omhoog. Samen trokken wij de jurk over zijn hoofd. Hoe wij ook sjorden het gewaad bleef rond zijn borstkas steken. “Ik wil herder zijn!” klonk het gedempt onder de stof.
‘Het gaat echt niet, Roy,’ zei ik, ik was doodsbang dat de stof zou scheuren. Teleurgesteld ging Roy op de bank zitten nadat wij hem weer hadden bevrijd uit de veel te strakke jurk.
Uit mijn ooghoeken zag ik een andere gebruiker, een uur op een strobaal zitten, zachtjes zong hij mee met de kerstliedjes. Ik ken hem als rusteloze man die nog geen vijf minuten stil kan zitten.
Gulzig dronk hij uit zijn beker warme chocolademelk. Ik zag dat de chocolademelk over de rand klotste en uit zijn mond droop op zijn kostuum. Ik liet het maar zo, ik dacht wel aan Teunie.
Na afloop kwam Roy toch zijn vergoeding ophalen, hij kon er immers niets aan doen dat het kostuum niet paste. Om een escalatie te voorkomen heb ik hem het geld gegeven.
De herders en de wijzen hadden het geld direct naar hun dealer gebracht en rookten die avond tevreden hun coke terwijl de kostuums bij mij thuis lagen te weken in de Biotex.
Zwanine Siedenburg over haar berichten uit de parallelle wereld
Elke keer kost het weer doorzettingsvermogen om mijn eigen veilige wereld te verlaten en af te stappen op de mensen die niet om mijn hulp gevraagd hebben. Met enige schroom klop ik op deuren waarvan ik niet weet wat zich daarachter bevindt. Elke keer ontroert het mij om de blijdschap, de wijsheid en de berusting te zien bij de mensen die in kleine kamertjes wonen en afhankelijk zijn van drugs en hun begeleiders. Ik praat met ze zoals je maar zelden met mensen kan praten. Ik zweef mee op hun wanen, ik corrigeer als het mij te ver gaat en ik loop weg als ik geen contact kan maken. Maar elke keer zit ik neuriënd op mijn fiets naar huis omdat ik het zo goed met ze heb gehad.
