Tijdens een verhitte discussie bij de startconferentie van W!J op 1 december vorig jaar ging het over de rol van opvoeding in onze huidige maatschappij. Veel sprekers vonden namelijk dat de zogeheten verbroedering van alle Nederlanders van welke afkomst dan ook bij de basisschool al aangeleerd moest worden met een soort managementtraining (?). De tere kinderziel is de laatste paar jaar wel een hele populaire doelgroep geworden, want een onweerbaar kneedbaar wezen is toch wel ideaal om zoveel mogelijk vol te proppen.
In stilte heb ik met verbazing de discussie gevolgd. Waar hebben deze mensen het in hemelsnaam over? Ik bedoel: mij lijkt het toch wel heel vanzelfsprekend dat kinderen die opgroeien in een kleurrijke omgeving met kinderen van allerlei afkomsten daar automatisch ook aan gewend raken. Of ben ik nu gewoon naïef?
Toen ik op de peuterspeelzaal zat, was er genoeg diversiteit in de klas. Nooit heb ik toen maar iets gehoord over mijn Turkse afkomst. Sterker nog: ik sprak barslecht Nederlands, maar toch verstond ik alle kinderen, en andersom idem dito. Het ‘gezeik’ begon pas toen kinderen dingen konden vatten, bepaalde verschillen gingen begrijpen met behulp van buitenaf. Dat waren vaak die dingen die ze aan de keukentafel meekregen als ouders zich weer eens laagdunkend over bepaalde groepen uitlieten.
“Jij bent toch een Turk? Mijn vader zegt dat jullie allemaal stelen.” Dat was een harde klap in mijn gezicht iedere keer, want in mijn ogen was ik hetzelfde als ieder ander kind. Ik zag helemaal geen verschil. Bij dit soort opmerkingen realiseerde ik me steeds, dat dat dus niet het geval is: ik ben anders.
Een cursusje multiculti management is prima. Maar ik denk dat de mensheid vanaf de geboorte blind is voor de verschillen om zich heen en dat die verschillen ze uiteindelijk wordt aangepraat. Misschien is het hoog tijd om juist volwassenen een cursusje te laten doen. Nature vs. nurture… een debat waar nooit een eind aan komt.
Wat een leuke en origienele colun. Ben het met jou eens Suzan wat betreft de verschilllen. Verschilllen worden uns aangepraat en daar moeten wij ons niets van aan trekken.