Die frustraties leidden tot boosheid, en tot allerlei puberale ongein. Tuurlijk, naarmate ik ouder werd en meer voor vol werd aangezien, verdween dat geleidelijk. Nu ik als volwassene ook als zodanig word behandeld, is er van die boosheid geen sprake meer.
Voor vol worden aangezien streven mensen van nature na. Als individu ben je op zoek naar ontplooiing. En één van de belangrijkste factoren die deze zelfontplooiing stimuleren, is het gevoel dat je op gelijke hoogte staat met de mensen om je heen. Nu, laten we dat even een niveautje tillen. Zijn wij kinderen van de ouder/verzorger De Staat der Nederlanden? Nee, dat zijn we niet. De Nederlandse staat moet bepaalde grenzen te stellen voor wat er in de publieke ruimte wel en niet mag, en moet ons voor de rest lekker onze gang laten gaan. Maar ze moet ons wel voor vol aanzien, zoals een ouder een kind voor vol moet aanzien.
En wat horen en lezen we de laatste maanden dan? Er wordt gesproken over fouilleren op basis van etniciteit, over verschillende straffen op basis van afkomst. Een incident met een bus zet ineens het hele land ‘in brand’ (was getekend: Laetitia Griffith) en een Goudase wijk is ineens een gewelddadig getto (was getekend: De Telegraaf). En plotseling heet het dat problemen ‘benoemd mogen worden’. Lees: het woord Marokkaans mag ineens synoniem heten voor de woorden ‘rotzooi’ en ‘problemen’. Conclusie: Marokkanen hoeven we niet voor vol aan te zien. Stoer hoor. Maar klagen diezelfde politici niet al jaren dat Marokkaans-Nederlandse ouders niet moeten weglopen voor hun verantwoordelijkheid jegens hun ‘moeilijke’ kroost? Nu doen ze zelf precies hetzelfde: door over groepen jongeren te praten als permanente pubers die permanent als zodanig behandeld kunnen worden, lopen politici (en journalisten die willen scoren) weg voor hun verantwoordelijkheid ze voor vol aan te zien.
Paul Scheffer zei onlangs in Pauw en Witteman dat een samenleving zonder rechtsgelijkheid niet voor integratie kan zorgen. Terecht. Rechtsongelijkheid, zoals het ‘voortrekken’ van Marokkaanse jongeren bij fouilleren geeft een totaal verkeerd signaal af. Eigenlijk zeg je dan: ik neem jou en je groepsgenoten minder serieus dan anderen. Daarmee los je op de lange termijn geen problemen op, maar creëer je juist een gefrustreerde generatie.
Opvoeden is verantwoordelijkheid nemen waar dat nodig is. En dat is niet gemakkelijk, zoals het niet gemakkelijk is om iedereen altijd serieus te nemen. Maar laten we nu eindelijk eens iedereen gewoon netjes gelijk behandelen. Ook als we over onze medeburgers in de media praten of politiek bedrijven. Dat is misschien niet stoer, maar daarmee houden we onze samenleving wel een stuk gezonder.
