Richards geeft aan: “Ik ben van allerlei plekken mijn podium gaan maken, van gevangenissen tot moskeeën. Het podium is voor mij niet per se een theater, maar de plek waar ik mijn publiek ontmoet, en een voorstelling is voor mij een middel om een inclusieve samenleving te bouwen. Het gaat niet over mij, mijn verhaal is alleen maar een instrument, het gaat over de zoektocht naar hoe we met elkaar verder moeten en wat we voor elkaar kunnen betekenen.
Ik wil mijn publiek dan ook verleiden om in actie te komen. Theater is niet alleen een uitgaansplek, een vrijetijdsbesteding, maar theater moet je zien als onderdeel van je persoonlijke ontwikkeling. Ik wil dat je door het bezoeken van een voorstelling mensen ontmoet die je daarvoor nooit ontmoet hebt. Dat is de essentie van ‘The Bright Side of Life’: de ontmoeting met de vreemde, waardoor die vervolgens geen vreemde meer is. Net als bij ‘As I Left My Father’s House’ gaat het ook bij deze voorstelling om het aangaan van de dialoog en het opbouwen van een relatie.”
Klik hier voor de speellijst.
Richards wil een ‘inclusieve samenleving” bouwen. Maar het lijkt er op dst hij dat vooral met interessante mensen wil doen. Hopenlijk heb ik het mis en wil hij ook met SAAIE MENSEN werken
En nu aub niet reageren met het clichee dat er geen saaie mensen zijn. Mensen bv die nooit naar het theater gaan. Mensen die als motto hebben ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.’ Dat lijkt me uitdaging