Hoe vaak hebt u wel niet meegemaakt dat een kind in de winkel een klap tegen de billen krijgt, omdat het maar niet wil luisteren? Het idee van een agent die zijn bonnenboekje tevoorschijn haalt en met een afkeurende blik een boete uitschrijft voor het geven van een corrigerende tik werkt al op mijn lachspieren.

Maar dat zal uiteraard niet gebeuren, want de politie kijkt soms zelfs de andere kant op als iemand door rood loopt. En hoe moet je nu in hemelsnaam zo’n ouder aanspreken in de publieke ruimte? “Mevrouw/meneer u mag uw kind niet op die manier benaderen, want datgene wat u doet is strafbaar!”

Zeg nu zelf: op zijn tijd zijn er toch wel kinderen – ook in uw omgeving – waarvan u stiekem denkt dat ze klappen tekort komen? Zo zie ik kinderen die tot mijn middel komen (en ik ben maar 1.60 meter) en ‘s avonds nog rondlopen buiten, hun ouders uitschelden (soms zelfs slaan), janken totdat ze hun zin krijgen of gewoon omstanders bespuwen en schoppen. Niet echt gedrag wat je aan een kind linkt.

Mijn moeders slipper was mijn derde ouder. Als mijn moeders ogen naar haar glimmende zwartleren slippers gleden, wist ik hoe laat het was. Dan was het echt afgelopen, de ‘mamagrens’ was bereikt. En sommige kinderen hier in Nederland missen helaas wat grenzen. Zo slecht is die corrigerende tik nog niet…

Suzan Yücel

Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.