Laatst zag ik een nieuw programma op tv waarin jongeren een week lang de zorg op zich namen van oudere mensen. Ik vond het prachtig om te zien hoe de oudere mensen uit hun schulp kropen en zich eindelijk weer eens konden vermaken. Nog mooier waren de jongeren die onbewust een band hadden gecreëerd en zich ervan bewust werden dat ze nog een eigen opa en oma hebben die ze eigenlijk nooit bezoeken. Een ontroerende bewustwording van de door individualisme bevangen jongeren.
Het staat absoluut niet los van elkaar. Het heeft zelfs alles met elkaar te maken. Zorg voor elkaar versus individualisme. Vaak ageer ik tegen het individualisme, maar ik ben me er zeer goed van bewust dat ik er zelf van doordrongen ben. Het liefst leef ik in anonimiteit, woon ik alleen, heb ik geen bemoeienis, wil ik me ook niet met anderen bemoeien en zien en gezien worden wanneer ik dat zelf wil.
Toch realiseer ik me wat voor mooie waarden er zijn die ik eigenlijk ook hoog zou willen houden. Datgene wat ik namelijk zo prijs aan de islam, is dat de zorg voor je ouders en voor mensen die het moeilijk hebben zo hoog staat. Het is niet altijd even makkelijk, maar soms is het gewoon beter om een altruïstische keuze te maken dan een egoïstische.
Al voel ik me stiekem toch wel een beetje een altruïstische egoïst. Ik ben het niet helemaal vergeten. Want het zou toch erg zijn dat een programma je bewust moet maken van het feit dat je je oma, opa, vader of moeder zou moeten bezoeken en verzorgen?
Wat een verwarring over individualisme. Hier wordt kennelijk met individualisme, egoïsme, afplitsen, afscheiden en onverschilligheid bedoeld.
De uitdaging van het ware individualisme is nou juist dat iemand persoonlijk en vrij van familie, gewoonte,culturele of sociale druk een onafhankelijke innerlijke keuze maakt voor contact en verbinding met anderen. Dat zou tevens ook het ware altruïsme zijn, lijkt mij.
Dat is in ieder geval het verschil tussen de cultuur van mijn oma en die van mij.
Eens met Ad.
In veel samenlevingen wordt juist verwacht dat je zorgt voor je ouders dus dan gebeurt het nogal onder druk. Eigenlijk kun je beter mensen die het niet verwachten wat extra aandacht geven, als een soort van verrassing 🙂
Liefdadigheid omdat een religie het voorschrijft is in mijn ogen geen werkelijke liefdadigheid. Het is als punten scoren. Tevens ben ik niet geintresseerd in haar religie, zoals ik niet geintresseerd ben in christendom,of welke andere dogmatisch geloof die mensen onderdrukt. Er reclame voor maken of er ook maar over hebben gaat voor mij te ver. Dit is een blad over wij, dan hoeft het geen zij (suzan) te worden. Vroeger was niet alles beter met zorgen voor opa en oma of ouder wordende ma of pa. Er waren toen tig kinderen die vanuit de armoede omdat een kind nog niet kon werken, wat rijker werden zodra de kinderen geld konden verdienen maar armer werden zodra de kinderen uit huis gingen. Kinderen waren een bron van inkomsten en in de derde wereld is bovenstaand scenario nog steeds een feit en dit is niet omdat het althuisme is maar omdat het een noodzaak is. Maar het is ook een groot onrecht voor de kinderen. Deze systemen verlammen de invidivualiteit van het kind, een onvrijheid omdat het kind zonder keuze voor de ouder MOET zorgen. En dit proces maakt over de generaties veel slachtoffers. Ons huidige systeem zal wel niet perfect zijn maar het altijd beter dan dat. En ik hoop dat de hele wereld eens dit voorrecht kunnen meemaken. Nostalgie of religieuze motivering is hier niet op z’n plaats.
Onzelfzuchtigheid komt ook voort uit zelfzuchtigheid. Zou je het nog steeds doen, als je er een slecht gevoel bij kreeg?