Het is vooral mijn generatie, de Babyboomers, die onder vuur ligt. We worden neergezet als graaiers, potverteerders, plucheplakkers en ongegeneerde genieters. Het is allemaal weinig realistisch. In feite zijn de meesten van ons een op afroep beschikbare uitzendkracht in dienst van twee generaties: onze hoogbejaarde ouders en de generatie van onze kinderen, de jonge ouders. De ene dag loop je achter de buggy met je kleinzoon, in je tas een voorleesboekje en een schone luier. Een paar dagen later loop je achter de rolstoel van je moeder, in je tas een voorleesboekje en een schone luier. Allebei willen ze een ijsje.
Het leven met vier generaties binnen de familie, zoals nu vaak gebeurt, is leerzaam. Je vervult verschillende rollen. Ik ben oma, moeder maar ook nog steeds kind van mijn moeder. Toch zorgen wij, de kinderen, in toenemende mate voor onze hoogbejaarde ouders, worden de rollen steeds meer omgedraaid. Binnen families is er weinig mis met het contact tussen de generaties. Je vormt met elkaar een netwerk, al die verschillende expertise van de leden draagt bij aan ieders overleving. Onze kleinzoon van twaalf weet meer van de mogelijkheden van de I-Phone af dan ik. Dus legt hij het mij geduldig uit. Ik op mijn beurt help hem bij zijn spreekbeurten. Zo zijn er, ook tussen zijn ouders en ons, talloze voorbeelden van wederkerige, aanvullende hulp. Wat de een niet weet of kan, kan of weet de ander wel, en vice versa.
Er is in onze samenleving een onzichtbare, gratis economie van de liefde ontstaan, omdat alles wat met zorg en liefde te maken heeft zo veel mogelijk geminimaliseerd wordt door de kille boekhouders in Den Haag met hun kostenplaatjes. De gaten die vallen in zorg en aandacht voor de uiteenlopende generaties, vanaf de babytijd tot en met de hoge ouderdom, moeten grotendeels door het vangnet van de familie worden gecompenseerd.
Waarom delen we de menselijke levensloop niet op in vier fasen in plaats van drie: jong, middelbaar, medior en senior. Middelbaar ben je vanaf je 45ste tot je 60ste, medior tot je 75ste en senior daarboven. Met zo’n differentiatie maak je capaciteiten en potenties in iedere levensfase zichtbaarder evenals de behoeften. Als medior kun je geestelijk en lichamelijk doorgaans nog van alles, zowel binnen familie als in de samenleving. In mijn omgeving zijn projecten op scholen waar medioren vertellen over vroeger en meegaan op schoolreisjes, omdat de ouders moeten werken. Tegelijkertijd zijn er ook scholen voor voortgezet onderwijs die projecten organiseren voor hoog bejaarden: spelletjes met ze doen, voorlezen, karweitjes opknappen, enzovoort. Waarom geen nationale week van de generaties met als motto: Voor elkaar, door elkaar’. De kracht van de wederkerigheid bloeit binnen de families maar wordt niet benut in onze in onze samenleving. In feite is dat toch ook één grote familie van vier generaties?
Dag Heleen, wat een goede column. Ik ben het erg met de strekking ervan eens. Ik dacht eerst: o jee, het zoveelste verhaal van een babyboomslachtoffer, maar dat is helemaal niet de strekking. In tegendeel. Met humor geschreven en goede suggesties. De verschillende generaties hebben allemaal weer hun eigen kracht. Mijn oude moeder bijvoorbeeld, is ondanks haar zware fysieke beperkingen nog steeds heel belangrijk voor haar omgeving. Ze kan namelijk heel goed luisteren én toont oprechte belangstelling. En ze heeft alle tijd om op de verhalen van anderen in te gaan en steekt wie dat nodig heeft een hart onder de riem. Daar valt iedere economische waarde bij in het niet.