Trouw kopt hoe de publieke omroepen en die met een duidelijk confessioneel signatuur onder vuur liggen. Zo langzamerhand bekruipt me het onaangename gevoel dat onder de kop ‘crisis, bezuiniging, secularisatie, Europa’ gesneden wordt in situaties waarmee de overheid niet wil of kan omgaan. Dat zaken steeds verder ondergeschikt raken aan machtspolitiek en economisch belang. Ook mensen.

Ik lees verder. Amusement en sport mogen blijven. Geen aantallen, maar kwaliteit en creativiteit zullen bepalend worden of programma’s blijven. De criteria voor die beoogde kwaliteit volgen nog. Als het aanbod van de commerciële zenders leidend is, dan houd ik mijn hart vast. De NPO moet er wel op toezien dat de publieke zenders een plaatsje inruimen voor religie. Dat hoeft niet langer een programma per stroming te zijn, vindt staatssecretaris Dekker. Hij kan zich “misschien één programma over de rol van religie in onze samenleving” voorstellen…

Waar is men toch zo bang voor? Is er in tijden van malaise in een verlichte samenleving als de onze geen plaats meer voor religie? Waarom dan niet? Wat verstaat men dan onder religie? Onder verlichting? Iedereen snapt wel dat er bezuinigd dient te worden op de uitgaven, zowel van overheid, bedrijven als van de particulier. Maar de eenzijdigheid waarmee de geseculariseerde economische waarde de relevantie bepaalt, voelt niet als verlicht en toekomstgericht, maar als elitair en theoretisch korte termijn denken.

De interculturele en interreligieuze samenleving is een feit. Of je dat nu leuk vindt of niet. Ik snap niet waarom er zo krampachtig aan een Hollands (n)ietsisme wordt vastgehouden, dat in wezen helemaal niet bestaat. Ik weet niet wat uw achtergrond is, maar ik ben een product van een lange lijn vol interculturele en interreligieuze ontmoetingen, traceerbaar tot in het midden van de 17de eeuw. De ingezette koers verschraalt de samenleving, meer groepen mensen worden naar de marge verwezen en de reli-culturele diversiteit wordt geweld aangedaan.

Een bepaalde levensovertuiging en daaruit voortvloeiende levenshouding is geen laagje vernis, maar een manier om je leven uitdrukking te geven. Wat me verbaast is de non actie van de confessionele partijen. Ook geen meneer Wilders die met opgeheven Nederlandse driekleur op de barricaden springt om het christelijk-joods gedachtegoed te verdedigen, dat hij zo vaak gebruikt in het ageren tegen bepaalde groepen. Op een onhandige, excluderende manier hoorde ik Prem Radhakishun in De Wereld Draait Door wel opkomen voor de Joodse Omroep.

Het gaat niet alleen om het kabinetsbesluit dat het budget voor de 2.42-omroepen op nul wil stellen. Het is een in gang gezette lijn van een overheid die bang is voor diversiteit en alles wat afwijkt van een grootste gemene deler, lijkt te willen verbannen. Minderheden betalen ook mee aan zaken waar ze niet achter staan. Het uitzenden van politieagenten naar Afghanistan bijvoorbeeld. Misschien is een méérderheid het daar wel niet mee eens. Ik kijk niet naar voetbal, maar blijf daaraan meebetalen.

Het wegkijken van de rol van religie in de samenleving is symptomatisch en baart me zorgen. In mijn directe omgeving groeien de wachtlijsten voor de voedselbanken en de schuldsanering. In de praktijk ervaar ik dat steeds meer mensen juist bij kerken en andere religieuze en/of sociaal bewogen organisaties aankloppen voor hulp. En niet alleen de junks en de leeglopers. Ik heb asielzoekers, jonge gezinnen en ouderen, chronisch zieken en eenoudergezinnen helpen doorverwijzen, omdat de officiële instanties niet thuis gaven of ambtelijke procedures opstartten die maanden en maanden zouden duren.

“O Nederland, let op u saeck”… Uiteraard zijn er regels nodig, ook bezuinigingen. Uiteraard staan we met onze voeten samen in dezelfde glibberige klei. Ik vraag me wel af hoe de overheid dat ‘samen’ interpreteert, want is dat niet includerend? Wij allemaal, met z’n allen? Misschien wel een ‘nieuw wij’ gezien alle niet te stoppen ontwikkelingen. Het duizelt me, wanneer ik aan de rand van de kloof sta die tussen de beloften en grootspraak en de dagelijkse praxis gaapt.

Het wordt donkerder, het licht in de kamer sputtert. De oude lamp begeeft het. Gelukkig heb ik nog voldoende kaarsen in huis.

marianne

Marianne van Waterschoot

Communicatiecoördinator

Marianne van Waterschoot werkt momenteel als communicatiecoördinator voor twee parochies. Ze doet daarnaast redactie & vertaalwerk en …
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.