Het wij versus zij-gevoel is juist in deze roerige tijden sterker geworden en wint aan terrein. Mensen scharen zich in kampen en vragen je heel voorzichtig waar jij toe behoort. Naar mij mening hoogst onfatsoenlijk om te vragen tot welk hokje jij ingedeeld mag worden, maar helaas onontkoombaar.
Om nu even dat hokjes denken weg te laten: daar wordt vaak over geschreven. Maar om wel terug te komen op mijn mening dat het vormen van een nieuwe wij is mislukt: mensen zien je nog steeds als ‘de ander’. En dat geldt voor alle partijen. Want laten we het op deze manier stellen: als puntje bij paaltje komt, kiest iedereen voor zijn eigen soort. En dan moet je toch helaas concluderen dat de mensheid blijft falen in het zich verenigen in het mens-zijn.
Laat ik de negativiteit achterwege laten en me concentreren op het positieve. Dat heb ik mezelf namelijk beloofd. Niet meer lezen, schrijven, denken, dromen, praten, discussiëren en peinzen over azijnpissers en het overige klootjesvolk dat denkt superieur te zijn aan een ander.
Gelukkig laat de gewone man of vrouw zich niet snel kisten. Er valt nog veel te winnen. Want door zelf te laten zien dat het wel kan, het goed gaat en dat het wel lukt, blijf ik proberen om anderen te inspireren om op dezelfde tour te gaan. Ja idealistisch, ja een tikkeltje naïef, maar het voelt oh zo hèèrlijk politiek correct om maar vol te blijven houden dat het allemaal wel meevalt in dit land en dat de multiculturaliteit uiteindelijk zal zegevieren (dat doet het al, maar sommigen blinden kun je helaas geen nieuw paar ogen geven).
Want dat is uiteindelijk wat populistische stemmentrekkers niet willen dat we doen: geloven dat het goed gaat in dit land. En om nu maar terug te komen op die keiharde waarheid. Het valt allemaal wel mee, het gaat best goed in Nederland. Correctie. Het gaat hartstikke goed in Nederland! You just need to see it.
Robespierre en Yücel.
In zijn toespraken tot de Conventie liet Robespierre tussendoor wel eens weten dat hij ervan op de hoogte was dat er zich in de Vergadering verraders bevonden. Maar namen noemde hij dan niet. Ook niet als hem daarom door bedreigden dringend werd gevraagd. En zo handhaafde hij zijn Schrikbewind, met verlammende praatjes. Een soort terreur. Een techniek van dictators.
SY noemt ook geen man een paard en is haar bijdrage in feite een opruiend en intimiderend artikel. Haar verzekering – eigenlijk: dreigement – ‘dat de multiculturaliteit zal zegenvieren’ (verg. Schrikbewind) lijkt mij daarvan een bevestiging.
@hpax: Robespierre was één van de machtigste mannen van revolutionair Frankrijk. Yücel is een columniste op een website waar ik pas een kwartier het bestaan ken. Dat zij niet expliciet namen noemt die iedereen weet (hoeveel populistische stemmentrekkers ken jij in Nederland?) is niet hetzelfde als de bangmakerij van Robespierre.
Ik vind je reactie op bovenstaand “het glas is niet halfleeg, maar halfvol”-stukje een beetje overtrokken.
Maar dank voor de informatie over de technieken van Robespierre. Dat wist ik nog niet.