Het wij versus zij-gevoel is juist in deze roerige tijden sterker geworden en wint aan terrein. Mensen scharen zich in kampen en vragen je heel voorzichtig waar jij toe behoort. Naar mij mening hoogst onfatsoenlijk om te vragen tot welk hokje jij ingedeeld mag worden, maar helaas onontkoombaar.

Om nu even dat hokjes denken weg te laten: daar wordt vaak over geschreven. Maar om wel terug te komen op mijn mening dat het vormen van een nieuwe wij is mislukt: mensen zien je nog steeds als ‘de ander’. En dat geldt voor alle partijen. Want laten we het op deze manier stellen: als puntje bij paaltje komt, kiest iedereen voor zijn eigen soort. En dan moet je toch helaas concluderen dat de mensheid blijft falen in het zich verenigen in het mens-zijn.

Laat ik de negativiteit achterwege laten en me concentreren op het positieve. Dat heb ik mezelf namelijk beloofd. Niet meer lezen, schrijven, denken, dromen, praten, discussiëren en peinzen over azijnpissers en het overige klootjesvolk dat denkt superieur te zijn aan een ander.

Gelukkig laat de gewone man of vrouw zich niet snel kisten. Er valt nog veel te winnen. Want door zelf te laten zien dat het wel kan, het goed gaat en dat het wel lukt, blijf ik proberen om anderen te inspireren om op dezelfde tour te gaan. Ja idealistisch, ja een tikkeltje naïef, maar het voelt oh zo hèèrlijk politiek correct om maar vol te blijven houden dat het allemaal wel meevalt in dit land en dat de multiculturaliteit uiteindelijk zal zegevieren (dat doet het al, maar sommigen blinden kun je helaas geen nieuw paar ogen geven).

Want dat is uiteindelijk wat populistische stemmentrekkers niet willen dat we doen: geloven dat het goed gaat in dit land. En om nu maar terug te komen op die keiharde waarheid. Het valt allemaal wel mee, het gaat best goed in Nederland. Correctie. Het gaat hartstikke goed in Nederland! You just need to see it.

Suzan Yücel

Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.