Maar net als bij John Clease is dat best moeilijk. Onlangs betoogde ik dat de PVV niet fascistisch genoemd kan worden. Wel zag ik enige overeenkomsten met de NSB: inspelen op onlustgevoelens van achtergesteld zijn ten opzichte van de Randstad, een specifieke bevolkingsgroep als zondebok introduceren voor de meest uiteenlopende grieven, gepaard met een Newspeak van verguizing. Ondanks dat PVV-ideoloog Bosma gretig de vergelijking tussen socialisme en nationaal-socialisme maakt is het voor critici van de PVV echter verboden om naar de oorlog te verwijzen: Don’t mention the war!
In het debat over ritueel slachten drukte ik mijn verbazing uit dat uitgerekend de Partij voor de Dieren niets wist van bijbelse en joodse aandacht voor dieren. Esther Ouwehand van die partij voorzag mij van beeldmateriaal dat moest aantonen hoe wreed en barbaars de sjochet te werk gaat. Dat elk dier afzonderlijk aandacht krijgt in plaats van massale slacht, dat de opleiding voor sjochet meerdere jaren duurt, dat een gebed wordt uitgesproken, dat alles speelde geen rol. Ik zag in het beeldmateriaal frappante overeenkomst met de propagandafilm Der ewige Jude (57e minuut). Zou een politieke partij die historische dimensie van de kwestie niet mee moeten bedenken, niet om de discussie te sluiten, maar wel om te leren uit het verleden? Maar sorry: Don’t mention the war!
In de discussie over de besnijdenis van jongens die ik heb gevoerd met de KNMG heb ik zorgvuldig elke verwijzing naar de Tweede Wereldoorlog vermeden. Toch is de zaak delicaat: rabbijn in Duitsland aangeklaagd wegens kindermishandeling, vertelt het nieuws. Aangeklaagd door een Duitser die anoniem wenst te blijven. Het werd opperrabbijn van Israël, Meir Lau, kennelijk te machtig. “Van Duitse bekommernis om het welzijn van babies heb ik in het verleden niets gemerkt”. Beschaafde debaters zouden zoiets natuurlijk nooit zeggen: Don’t mention the war!
Maar dat is best moeilijk…
Mensen die hun ongerustheid uitspreken over de Nederlandse Massa Immigratie en wat daarmee samenhangt, plegen frequent met grove verwijzingen naar feiten, personen en gebeurtenissen uit de 2e WO te worden ‘afgemaakt. .
In P.Lakeman’s ‘Binnen zonder Kloppen’ kun je lezen hoe ver die terreur is gegaan, door onze politieke leiders en hun slippendragers uitgeoefend. Lakeman spreekt van een ‘McCarthyisme’.
Deze terreur is wat afgenomen, waarheid en werkelijkheid konden niet langer helemaal worden verdoezeld, maar nu komt Poorthuis met dit:
1 ‘dreigt echter het omgekeerde te gebeuren: verwijzen naar de Tweede Wereldoorlog is voldoende om je mening geheel te diskwalificeren.’,
2 ‘Ondanks dat PVV-ideoloog Bosma gretig* de vergelijking tussen socialisme en nationaal-socialisme maakt is het voor critici van de PVV echter verboden om naar de oorlog te verwijzen: Don’t mention the war!’**
Dit is infaam. Op kritiek op de PVV cum suis staan vandaag geen juridische – en culturele sancties die effectief en in zwaarte in de buurt komen van die waaronder PVV(-achtige) meningsuitingen stonden, en deels nog staan.
Verdedigers van een rampzalige immigratie, en een hopeloze integratie, identificeerden hun timide tegenstanders luidruchtig in de gevestigde nieuwsmedia als fascisten, nazi’s, racisten; dit met de Rechters op hun hand.. Maar dit wapen van de laster is bot geworden en wat kun je er nu nog mee doen? Poorthuis vond er iets op. Hij duwde het in de hand van de mensen die hij als zijn tegenstanders ziet, en hangt vervolgens de underdog uit die er mee geslagen wordt. Sluw. Het versleten wapen kan toch geen kwaads meer doen.
*Wiens ‘gretig’?
** Vanwaar dit Engels, ineens? Denk daar eens goed over na.