Is Marjolein mijn vriendin? Zou ik zonder Facebook deze foto’s ooit hebben bekeken? Het antwoord op deze vragen is zonder twijfel ‘nee’, waarschijnlijk had ik niet eens geweten dat ze zwanger was. Ze is al jaren terug naar een andere stad verhuisd en haar telefoonnummer ben ik drie mobieltjes geleden al kwijtgeraakt. Is het contact daardoor niet echt?
Toen eind negentiende eeuw de telefoon werd geïntroduceerd ontstond de angst dat persoonlijk contact zou verdwijnen. Nu het mogelijk was om op afstand met elkaar te communiceren, zouden gesprekken zich beperken tot het functioneel uitwisselen van berichten, vervlakking lag op de loer. Bij de mobiele telefoon herhaalde zich dezelfde discussie. Door permanent bereikbaar te zijn, zouden we geen oprechte aandacht meer hebben voor elkaar. Om over de privacy-inbreuk nog maar niet te spreken. Met de opkomst van de social media zijn we echt in Sodom en Gomorra aanbeland. Een virtuele voyeuristische wereld waarop we ons mooier voordoen dan we zijn, waar contact beperkt wordt tot korte statusupdates, likes en het delen van links en waarbij je meer vrienden hebt dan een mens in staat is te onderhouden, is het ultieme bewijs dat we langzaam afglijden tot narcistische autisten die verleren een fatsoenlijk gesprek te voeren van mens tot mens.
De pessimisten hebben bewijs te over om hun sombere kijk te verdedigen. Onderzoeken laten zien hoe jongeren door de sociale media steeds vaker moeite hebben met vis-à-vis-contact. En verslaving ligt op de loer. Wat als Facebook zoveel tijd in beslag neemt dat je minder vaak met je vrienden in de kroeg een biertje gaat drinken?
Ik geef alle critici gelijk. Sterker nog, terwijl ik deze column schrijf, heb ik al drie keer op mijn profielpagina gekeken of iemand nog een berichtje geplaatst heeft, terwijl ik die tijd ongetwijfeld beter had kunnen besteden. Maar mijn Facebook-contacten leveren me ook wat op. Dankzij de sociale media ben ik eenvoudig in staat contact te onderhouden met mensen die ik op mijn reizen heb ontmoet. Door Facebook kan ik op de hoogte blijven van het wel en wee van mensen die ik zonder profielpagina nooit meer zou hebben gezien. Zoals Marjolein. We hebben dan niet veel contact, maar op deze manier krijgen we zijdelings nog wat mee van elkaars leven. En via mijn Facebookvrienden heb ik toegang tot netwerken en bronnen die ik weer kan gebruiken voor mijn professie.
Als collega behoor ik tot een groep die anders is dan die als buurvrouw. Mijn vrienden behoren tot een intiemere kring dan de leden van mijn sportschool. En met mijn familie heb ik een ander contact dan met mijn Facebookvrienden. Mijn profiel op Facebook is een onderdeel van mijn identiteit, een van de vele gemeenschappen waarin ik me begeef. Oppervlakkig, maar evengoed waardevol. Duim omhoog!
He he, eindelijk iemand die goed weet te relativeren en die alles in perspectief ziet. Leuke tekst.
ik ben gestopt met Facebook, vond dit te verslavend. En ik voorspel het einde van sociale media. We hebben straks te veel sociale media en daarom willen we gewoon weer terug naar een telefoon en papier en pen!!!!!