Deze Amerikaanse congregatie is ontstaan in 1860, kort voor de Amerikaanse burgeroorlog tussen noord en zuid met als inzet het voortbestaan van de slavernij. Op het filmpje dat ze van zichzelf gemaakt hebben wordt niet aangegeven waar de zusters toen stonden. Ze waren er toen al, als lid van andere congregaties. De naam van de stichteres van de huidige congregatie is mij onbekend. Zij zingen bijzonder goed – ze hebben niet voor niets Cecilia in de naam van de congregatie opgenomen. Hun eerste activiteit is les geven aan meisjes. In die zin zijn ze actief op het terrein van de ‘emancipatie’. Verder zien wij een modern klooster, mooi en schoon en zusters in een hagelwit habijt. Lopen ze door een gang, dan bidden ze tegelijk een deel van de rozenkrans. Ook bidden ze voor het ‘heilig sacrament’. Ze schijnen heel de dag in hun habijt te lopen. Je ziet ze ook kort met jonge meisjes aan het spelen. Deze meisjes zien er mooi gekleed uit. Zowel de leerlingen als de zusters zien er zeer verzorgd uit. Geld schijnt niet het probleem te zijn. Ze zeggen van zichzelf dat ze zowel traditioneel als dynamisch zijn.
Ze noemen zichzelf Dominicanessen en dat lijkt me terecht. Ze wijzen nadrukkelijk op de plaats die de studie bij hen heeft, vooral die van de wijsbegeerte en de theologie. In Nederland heeft de studie bij de Dominicanessen niet zo’n grote plaats als bij deze Amerikaanse zusters. Ze willen in het midden van de kerk staan. De kerk is hier de institutionele kerk. Ze willen ook de devotie tot Maria verder verspreiden; zij is het model voor iedere zuster. De plaats van Caecilia is onduidelijk. Ze hebben zich niet aangesloten bij de fusie van een negental Dominicaanse congregaties in de Verenigde Staten die een progressieve koers willen varen en zich ‘zusters van de Vrede’ noemen.
Het trof mij dat alles zo wit was. Het witte Dominicaanse habijt domineert het filmpje. Maar het is niet alleen het habijt dat zo wit is. Zij die het dragen zijn het ook: er zijn maar twee zusters met een donkere huidskleur lid van de congregatie. Onlangs is ook een Poolse en een Franse jonge vrouw ingetreden. Ook geen ‘latino’ uit Latijns-Amerika. Ik weet niet of ook voor de kinderen die bij hen op school zijn.
Ze hebben behalve veertig scholen in de Verenigde Staten sinds 2009 een vestiging in Schijndel. Ze zijn daar met drie zusters begonnen en sindsdien zijn er elf ingetreden. Sittard wordt de derde vestiging in Europa. Ze hebben een huis in Rome en in Schotland. De drie die naar Nederland komen redden zich al aardig met het Nederlands.
Het is te hopen dat zij de cultuurshock goed doorkomen, minstens voor zichzelf. Het witte habijt zal behoorlijk smerig kunnen worden.
In Nederland zijn meerdere buitenlandse groepen katholieken van meest conservatieve snit actief. Hun bereik is gering. Het aantal Nederlanders dat zich naar hen richt is klein. Het is afwachten hoe deze zusters het in Nederland zullen doen.
