“Dit is mijn baby en het breekt mijn hart dat het zo slecht gaat.” De 39-jarige Fatos verwijst naar haar talenschool en het teruglopend aantal cursisten dat Turks komt leren. Deze zomer was het dramatisch en nog steeds is het niet echt aangetrokken. Dit kan de school de das omdoen, slechts drie jaar na de opening op Istiklal Cadessi, dé winkelstraat in hip district Beyoğlu die uitmondt in het veelbesproken Taksimplein.
De centrale locatie was afgelopen zomer vooral ongelukkig, toen er elke dag tegen de sloop van Gezipark geprotesteerd werd en de politie hardhandig reageerde. Elke keer dat het escaleerde, veranderde het bruisende gebied in een slagveld door de traangasbommen. Toeristen kozen eieren voor hun geld. Behalve lege hotels en restaurants, liep het ook niet storm op de talenschool van Fatos. Ze heeft nog steeds geen rust, ook al is het nu grotendeels rustig.
Er is nog een reden waarom Fatos zich zorgen maakt om de ‘baby’ die aanvankelijk uit liefde is geboren. Samen met haar echtgenoot richtte ze de school op. Sindsdien stopt ze al haar energie en geld hierin. Maar het huwelijk loopt niet lekker. “Mustafa is een goede man, maar hij vertrouwt me niet en ik snap niet waarom. Hij zoekt constant ruzie en ik trek het niet meer. Ik heb gezegd dat ik wil scheiden, maar dat houdt hij tegen. Als ik toch doorzet, moet ik ook de talenschool opgeven. En dan heb ik helemaal niks meer.”
Toen Fatos in Izmir opgroeide, had ze geen enkel idee wat er allemaal in haar land speelt. Pas toen ze tien jaar geleden naar Istanboel verhuisde en bevriend raakte met Koerdische Turken, hoorde ze wat voor onrecht minderheden wordt aangedaan door de regering. En nu ze met eentje getrouwd is, ondervindt ze pas echt wat de gevolgen kunnen zijn.
“Mustafa is altijd als een tweederangsburger behandeld, vanwege zijn Koerdische afkomst. Hierdoor is hij paranoïde, zelfs naar mij toe. Ik weet niet wat ik kan doen aan zijn stemmingswisselingen en zie geen uitweg meer. Maar ik wil mijn school niet kwijt.”
Naast haar huwelijk, heeft ze ook weinig vertrouwen meer in haar overheid. “Het maakt mij ongelukkig in een land te wonen dat niet rechtvaardig is voor al zijn burgers. En omdat ik niet weet wat mijn regering verder nog verhult, voel ik mij hier verstikt.” Waar Fatos niet voor kiest, is duidelijk. Maar de beslissing over haar eigen toekomst is een stuk moeilijker.
