“Dit is de lekkerste van heel Turkije. Nergens maken ze het zoals in het Oosten.” Emre (28) heeft het over een Turks broodgerecht met een kruidig mengsel van gehakt en tomaat. Deze ‘pide’ is door zijn moeder naar hem gestuurd vanuit Erzurum en heeft dus ook emotionele waarde. Sinds Emre twee jaar geleden in zijn eentje naar Istanboel vertrok, snakt hij naar het eten uit zijn geboortestreek.
Erzurum ligt meer dan 1000 kilometer van Istanboel en het leven is daar heel anders. Hoewel hij zijn familie mist, is Emre blij dat hij de grote stap heeft genomen. “Istanboel is een wereldstad, waar je gewoon kunt doen wat je wilt. Niemand bemoeit zich met mij.” Hij gaat dan ook vaak uit, vooral nu hij zijn baan als designer kwijt is. Hij heeft al gesprekken gehad met een nieuw bedrijf en wacht op hun telefoontje. “Dit is mijn laatste hoop, want er is bijna geen werk. Om de tijd te doden doe ik overdag computerspelletjes en ga ik ’s avonds drinken.”
Emre kiest meestal voor één van de vele bars in Taksim. Lekker dichtbij zijn huis in Tophane, een wijk waar – net als in Erzurum – veel traditionele moslims wonen. Een groot contrast met alle levendigheid, zo vlakbij. “Ik vind het irritant als er protesten zijn, want dan moet ik ‘s avonds binnen blijven. Die lui snappen blijkbaar niet dat hier ook gewoon mensen leven. Sowieso begrijp ik niet waarom de overheid ineens zo onder vuur ligt. Inderdaad treedt deze soms hard op, maar dat heeft dan een goede reden. Ze doen dat toch niet zomaar?”
Als Emre uitgaat, drinkt hij flink wat bier en hij neemt ook wel eens drugs. Hij weet dat zijn vader dit afkeurt. “Mijn pa vindt mij geen goede moslim. Hij zegt dat het een schande is, maar ik wil gewoon doen wat al mijn leeftijdsgenoten doen. Als ik ouder ben, zal ik stoppen met drinken en blowen en een gezin stichten. Dan hoop ik een betere vader te zijn dan die van mijzelf.”
Emre vindt zijn ouweheer hard en afstandelijk. “Ja, hij heeft ons een dak boven het hoofd en eten gegeven. Maar er is meer, zoals interesse tonen en met elkaar praten. Ik vraag me soms af of hij wel van mij houdt.” Toch wil Emre stiekem dat zijn vader trots op hem is. Daarom hoopt hij snel een goede baan vinden. Hij moet eigenlijk wel, want zijn geld is op. Gelukkig kan hij nu via een vriend iets krijgen.
“Ze zoeken personeel in de bar waar mijn maat werkt. Hij heeft me al voorgesteld aan de bedrijfsleider, dus ik kan zo beginnen. Maar ik weet niet of ik dat risico moet nemen. Als een potentiële werkgever weet dat ik in een bar heb gewerkt waar alcohol wordt geschonken en het valt verkeerd, is de kans groot dat ik de baan misloop. Alles wordt in de gaten gehouden. Het lijkt wel een strafblad. Als je in dit land een keuze maakt, moet je altijd nadenken over de consequenties.” Blijkbaar kun je zelfs in Istanboel niet alles doen wat je wilt.
Klik hier voor deel 1 van de serie ‘Istanboels Gezichten’.
