Misschien mag ik het niet zeggen, maar ik denk dat Karen verliefd is op de profeet Mohammed. Ik vermoed zelfs dat ze haar kloosterschap heeft opgezegd omdat ze merkte dat ze verliefd werd op Mohammed. Non en verliefd, dat gaat namelijk niet samen, zeker niet als de liefde iemand betreft die niet dol is op nonnen.
Nu is verliefd worden op Mohammed niet zo heel bijzonder, miljoenen vrouwen gingen Karen voor: Mohammed was nu eenmaal een aantrekkelijke vent. Hij was slim, hij was lief, hielp in de afwas, naaide zijn eigen sokjes, was dol op dieren (vooral zijn kat en kameel), voor de hongerige had ie altijd wel wat lekkers op zak, hij maakte tijd voor je, hij troostte je als je verdriet had, nooit last van slechte adem, rook altijd naar muskus, blowde nooit, rookte niet, spoot niet, buitengewoon poëtisch onderlegd (al kreeg ie wel hulp van een soufleur), bijzonder sportief ingesteld (weet u hoe zwaar de beklimming van de grot Hira is?) én erg knap: hoge jukbeenderen, donkere ogen, fijn gewelfde neus. Dus verliefd worden op Mohammed, is niet zo moeilijk.
Saillant echter is dat Karen zo verliefd werd op Mohammed dat ze ziek werd van liefde. Ze kreeg epilepsie. Zo erg zelfs dat ze ook profetisch werd. In een van haar boeken verklaart Karen dat bepaalde visionaire inzichten het gevolg zijn van haar epilepsie. Nu weten we dat epilepsie een aandoening is die zich uit in de vorm van aanvallen ontstaan door een plotselinge tijdelijke verstoring van de elektrische prikkeloverdracht in de hersenen. Karens liefde voor Mohammed gaat dus kennelijk zo ver dat in haar hersenen soms een plotselinge prikkeloverdracht plaatsvindt die aanzet tot visionaire inzichten. Op die manier is ze dan toch heel dicht bij Mohammed. Want ook Mohammed kreeg epileptische aanvallen wanneer hij weer eens bezocht werd door die Gabriel, en ook dat bezoek leidde steevast tot visionaire inzichten (al verschillen vandaag de dag de meningen hierover).
Terwijl ik dit opschrijf is het CDA-congres op zijn einde en zwaait Maxime Verhagen met bloemen. Een zaal vol christenen die applaudisseren voor een christenhond die in de kont is gekropen van een antichrist omdat hij zo graag Minister van BuZa wil blijven en vicepremier wil worden. De huidige Nederlandse democratie in een notendop.
Gelukkig is daar Karen. Gelukkig is Karen epileptisch geworden. Karen had zoveel last van prikkeloverdrachten dat ze besloot ook maar een soort Koran (Karen, Koran, wat scheelt het?) aan de mensheid te schenken: Charter for Compassion. Tegelijkertijd op 175 bijeenkomsten werd in 32 landen het handvest vorig jaar 12 november aan de wereld geopenbaard. Het is het offer van Karen, haar getuigenis. Haar boodschap aan de mensheid.
Karen, ik houd van je.
schitterend!
Mohammed, ik houd van je.
..’en zwaait Maxime Verhagen met bloemen. Een zaal vol christenen die applaudisseren voor een christenhond die in de kont is gekropen van een antichrist’. (Uit Karen en Koran).
Dit schrijft Benzakour. Het vertelt wie hij is, wat hij voorstaat; de rest van K&K is flauwekul
Eerste reactie hierop is een liefdesverklaring, zie comment 1 marian. Beetje walgelijk, maar kan.
Zelf weet ik niet zo gauw hoe in deze affaire critiek uit te oefenen. ’t Is ook te gek wat die Benzakour eruit gooit.
Is er iemand, bijvoorbeeld een Christen in de redactie van het spirituele nieuwwij.nl, of onder de habituele lezers van dat weblog, of verder wie en wat ook, bereid die kerel een terechtwijzing te geven?
ik begrijp niet helemaal de verontwaardigign van hpax. Ik ben het wel eens met benzakour. Ik en mijn vrouw schrokken ons dood over het cda van afgelopen zaterdag. Hoe kan het zo zijn dat christenen een alliantie aangaan met iemand die stelselmatig haatzaait, vreemdelingenhaat-uitspraken doet, discrimineert en zich niks wil aantrekken van fastoenlijke wetten en grondrechten? Een christen staat voor ‘solidariteit en naastenliefde’, zegt men, maar deze allliantie is verraad aan het christelijk gedachtengoed, dat heeft benzakour gewoon kort en bondig geformuleerd. schot in de roos, zou ik zeggen.
Ik ben het met je eens ruud. Ik schaam mij voor dit land. Ik schaam mij voor dit kabinet. De hele internatiale pers lacht ons vierkant uit. Nee hoor meneer Benzakour, u heeft het raak gezegd.
heer Benzakour,
ter info: God on the brain
http://news.bbc.co.uk/2/hi/2865009.stm
Meneer Benzakour permitteerd zich nogal wat ironische vrijheid omtrent de profeet Mohammed. Zou een autochtone Nederlander dit ook allemaal mogen zeggen zonder stront aan de knikker??
Visionaire inzichten door prikkeloverdracht. Laat dat geprikkel maar zitten. Een te moeilijke discussie.
In wat voor brein en in wat voor een referentiekader vinden die visionaire inzichten plaats. In wat voor taal, in wat voor psychologische taal valt zo’n visionair inzicht, dat lijkt me de vraag.
In het geval van Karen lijkt het me relatief onschuldig. In het geval van Mohammed vind ik het een ramp, want het viel in een ongeschoold brein wat betreft, filosofie, psychologie en mystiek.
Het geen onderscheid kunnen (en niet mogen) maken tussen ‘het absolute’, ‘het oneindige’, en een willekeurige, bevooroordeelde god is een grote zonde wat mij betreft.
De leer heeft zeker gevolgen op de prikkeloverdracht in de hersenen van de volgelingen, je ziet ze regelmatig ‘mata glap’ maar zonder visionair inzicht demonstreren.
BRAVO! Ik ga Karen lezen, wou ik altijd al, maar nu moet ik het maar doen ook.
groeten van monique (leuke pittige discussies altijd met die Benzakour!)
Haha! Er wordt me ineens heel veel duidelijk!
Ik weet weliswaar niet of die veronderstelde verliefdheid en het uittreden uit het klooster veel met elkaar te maken hadden, omdat er in de meeste kloosters in de jonge jaren van Karen Armstrong volgens mij nog niet veel literatuur over profeet Mohammed te vinden was. Tenzij er toen al sprake was van onbewuste inspiratie.
Maar ik zie plots wel een verband tussen mensen die een hoge mate van prikkelgevoeligheid hebbben, en hun soms tomeloze inzet voor een rechtvaardigere of leukere wereld. One way or the other. Al dan niet omlijst met een religieus randje.
Toen ik het meest recente interview met Karen Armstrong in Trouw las en zij haar vermoeidheid daar beschreef, vroeg ik me wel af of ze haar missie intussen niet iets te zwaar heeft opgenomen. Als de hyper-prikkelgevoeligen, onder wie ik mijzelf eerlijkheidshalve ook moet rekenen, er echter voor zorgen dat zij voldoende ‘prikkelarme momentjes’ inbouwen – ter bescherming van zichzelf én hun naasten -, is het wellicht niet zo slecht, dat juist zij zich nu luider beginnen te roeren.