Mozes zag meteen dat de brandende braamstruik niet zomaar een braamstruik was: ondanks dat de struik in brand stond, werd hij niet verteerd door de vlammen. Mozes was nieuwsgierig en besloot de braamstruik van dichtbij te bekijken. Toen Mozes dichterbij kwam, riep God Mozes. Hij gebood hem zijn sandalen uit te doen en maakte zich bekend als de God van Abraham, Isaak en Jakob.
Mozes bedekt zijn gezicht uit angst om God te zien. God vertelt hem dat hij weet hoe zijn volk lijdt en dat hij Mozes naar Egypte stuurt om hen te bevrijden. Eerst sputtert Mozes tegen. Hij vindt zichzelf niet geschikt om het volk te bevrijden. Hij is een slechte spreker, dus wie zal hem geloven? God stelt hem echter gerust. Hij zal Mozes helpen door wonderen te verrichten.
Waarom moest Mozes zijn sandalen uit doen? Waarom koos God een slechte spreker als zijn boodschapper? En waarom verscheen God in een braamstruik? Rabbijn Tamarah Benima wierp deze vragen op en vertelde hoe deze vragen beantwoord worden in de joodse traditie. Het antwoord op de vraag waarom God in een braamstruik verscheen, waas de rode draad voor de rest van het programma: God koos een braamstruik om te laten zien dat de bron van het leven in plekken zit waar je normaal gesproken overheen kijkt.
De dingen die je normaal gesproken niet ziet, staan centraal in het werk van kunstenaar Pavèl van Houten. Zo verzamelde hij stof op de plek van een Mariaverschijning in Montserrat. Maar telde hij ook op een campingterrein dingen die je normaal gesproken niet wilt zien, zoals lege shampooflessen en haren in doucheputjes. Door intensief naar ongewenste of onzichtbare dingen te kijken, ga je er ook de schoonheid en waarde van inzien.
Om dit zelf te ervaren, gingen we naar buiten. We kregen de opdracht om in de Tolhuistuin een plant of boom schematisch op papier te zetten. Het was de bedoeling om ons studieobject een nieuwe naam te geven. Deze naam moesten we kiezen aan de hand van iets in onze boom of plant dat we herkenden in ons eigen leven. Ik koos ervoor een grote Japanse Sierkers die vol in bloei stond te tekenen. Al snel vroeg ik me af welke naam ik moest kiezen. Ik kon me niet voorstellen dat er veel in een boom is waar ik me in zou kunnen herkennen.
Door aandachtig te kijken, raakte ik steeds meer onder de indruk van de sierlijkheid en complexiteit van de boom. Net toen ik bewonderend dacht dat de boom zo mooi evenredig in bloei stond, zag ik één tak aan de zijkant waar geen bloesem aan zat. Blijkbaar kon de boom toch niet al zijn takken evenveel aandacht geven. Tegen mijn verwachtingen in, was daar toch herkenning in een boom. Ook ik probeer alle zaken in mijn leven genoeg aandacht te geven, maar dat lukt niet altijd. Vaak is er een onderdeel dat ondergesneeuwd raakt. Dus toen de tijd om was, doopte ik mijn boom om tot ‘Aandacht (verdelen)’.
Ter afsluiting van het buitenonderdeel liepen we met de groep een rondje in de tuin om ieders studieobject te zien en de nieuwe naam te horen. Dit leverde leuke verhalen op. Zo vertelde degene die haar plantje ‘Dr. Martens’ had genoemd dat de plant haar deed denken aan het paar schoenen van dit merk dat ze vroeger had. Uit voorliefde voor alles wat zacht is, had ze Dr. Martens gekocht die aan de buitenkant een vachtje hadden. Na verloop van tijd begon het vachtje op bepaalde plekken af te slijten. Net als de schoenen hadden de blaadjes van de plant aan de buitenranden haartjes, maar in de binnenkant van het blad niet. Iemand anders had zijn boom vernoemd naar zijn vriend Aart. De boom had een kronkelige structuur met veel stronken en leek volgens de man op het karakter van zijn vriend.
Niet iedereen herkende wat van zichzelf in zijn boom of plant, maar iedereen had wel iets onverwachts ontdekt door aandachtig te kijken. Iets wat normaal gesproken ongezien en onzichtbaar was gebleven. Net als Mozes, die niet naar de braamstruik had gekeken als hij niet in brand had gestaan.
De volgende edities van het Verloren Visioenen Lab zijn 29 mei (met schrijver/dichter Tjitske Jansen) en 19 juni (met jezuïet Nikolaas Sintobin).
