Tegenover dit tableau vivant schetst Tati de klinische leefwereld af van de welgestelde familie Arpels: een ijselijk kille woning die voorzien is van de nieuwste elektronische snufjes, een tuin met afgepaste looppaadjes, een fontein die alleen mag spuiten als er bezoek komt, een ei dat gekookt wordt met een hete-stoom-slang. De vrouw des huizes beheert alle toegangspoorten tot het fort Arpel met een paneel van knoppen en schakelaars. De Arpels wonen niet, ze koketteren. Ze leven niet, ze controleren. Met buren is nauwelijks contact, die worden hoofdzakelijk begluurd door kijkgaten, om te zien of ze niet een grotere auto hebben. De met gadgets volgestouwde Arpels-villa oogt al een hypermodern museum waar stilte heerst, vloeren en deuren oogverblindend glimmen, terwijl niks mag worden aangeraakt. De beklemming greep me naar de strot, terwijl ik alsmaar dacht: Beatrix heeft Tati ook gezien!
“Technische vooruitgang en individualisering hebben de mens onafhankelijker en afstandelijker gemaakt. We zijn geneigd van de ander weg te kijken en onze ogen en oren te sluiten voor de omgeving. Tegenwoordig zijn zelfs buren soms vreemden. Je spreekt elkaar zonder gesprek, je kijkt naar elkaar zonder de ander te zien. De moderne technische mogelijkheden lijken mensen wel dichter bij elkaar te brengen, maar ze blijven op ‘veilige’ afstand, schuilgaand achter hun schermen. Domweg, grofweg emoties uiten is makkelijk geworden. Op spreken zonder respect wordt niemand meer afgerekend.”
Aldus Beatrix’ Kersttoespraak. Wijze woorden, zou je zegen. Niet volgens onze pers. Mediabreed haalde de koningin zich de woede op de hals, en niet alleen van internetsurfers, chatters, reaguurders, twitteraars, e-mailers, Facebook- en Hyves-adepten. Ook zogenaamd respectabele journalisten riepen: Wat een ouderwetse koningin! Beatrix snapt niks van de zegeningen van internet! Waar bemoeit de koningin zich mee, laat haar toch fijn opkrassen naar de Middeleeuwen!
De reacties getuigden precies de noodzaak van Beatrix’ hartenkreet: we zijn in een maatschappij aanbeland waar dom gajes ruim baan krijgt hun stank te verspreiden. Zap een avondje tv, surf een avondje langs internetfora, en je begrijpt waarom Beatrix een lans brak voor de warmte van de stem, de aanraking en het oogcontact. Het multiculturele drama is geen drama van culturen of religies, maar een tragedie van contactloosheid. Integratie is communicatie, integreren is iets zintuiglijks. Wie de ander ziet, voelt en ruikt zal hem misschien niet meteen adoreren maar tenminste verstaan – en dáár begint respect.
Hoe zorgwekkend de toestand is, mag al blijken uit het besluit van TNT om 18.000 postbodes de laan uit te schoppen. Waarom? Omdat door de concurrentie van Sandd en Selektmail de postbode te duur is geworden. U leest het goed: die fijne, montere man op zijn fietsje, die verliefde hartjes doet opspringen en eenzame oma’s doet opleven, die glorieuze postiljon d’amour, waarover zovele films zijn gemaakt en zovele romans zijn geschreven, die man is ‘te duur’ voor TNT – een bedrijf dat bekend staat om zijn schaamteloze miljoenenbonussen.
Voorwaar, de stadsomroeper was al uitgestorven, net als de hellebaardier, de vuilnisman, de lantarenaansteker, de brugwachter, de treinfluiter, de koetsier, en nu mag ook de postbode in de dodengalerij bijgezet worden. Daarom deze noodoproep:
“Lieve Beatrix, uw woorden zijn goud, eerlijk waar, maar als u werkelijk geschiedenis wilt maken, smeek ik u om een daad te stellen. Uw schat en fortuin zijn van grote weelde, dat is bekend, is het dan zoveel gevraagd als u eenmaal met uw portemonnee wappert en de postbode van de ondergang redt? Tati zou het toejuichen, ik ook, en velen, zeer velen met ons.”
Ik vrees dat Trix niet veel geeft om postbodes op een ouderwetse fiets. Ze heeft er misschien nog nooit een gezien. Dappere poging niettemin van dhr. Benzakour om de postbode te behouden voor ons kikkerlandje.
Hoe waar.
Als belang hechten aan respectvolle omgang middeleeuws en ouderwets is: So be it, dan ben ik dat ook liever. De bloggers, internetgroepen en journalisten die daar aanstoot aan nemen kunnen beter bij zichzelf te rade gaan. De anonimiteit die internet biedt is voor hen eerder een vrijbrief om de meest ongenuanceerde troep over ons uit te storten. Dat men en masse op de exponent van de respectloosheid dreigt te stemmen zegt helaas mischien al genoeg.
De tendens kunnen we zelf keren, door er niet aan mee te doen. Helaas zal dat de postbode niet redden, aan schaamteloze verrijkingsdrang is weinig te doen.
weer een mooi betoog van benzakour. ik hoop dat Beatrix deze site ook eens bezoekt. dat zal haar goed doen.
En ik ga Tati ook maar eens bekijken, dankjewel voor de tip mohammed!
Mooie column, kan ‘m helemaal navoelen. Maar toch even zeuren: is het in dit geval ‘red’ of ‘redt’? En is het harteNkreet of hartEkreet? Altijd leuk, fijnslijpen.
fijnslijpen is altijd fijn: het is hier red, want een verzoek,bevel vergelijk met ‘Majesteit, roep mijn vriendin!’ en het is hartenkreet, sinds de invoering van de nieuwe spelling, want als het eerste deel van de samenstelling een zelfstandig naamwoord is dat in het meervoud met een – en wordt geschreven is het in de samenstelling ook harten, vergelijk met mijnenveger. Dus Willemien, verder niet zeuren hè 🙂
Verder kan ik me helemaal vinden in deze column, persoonlijk contact ‘zegt’ meer dan het digitale en/of virtuele…..dat vergeten we weleens.
Mooi geschreven Mohamed. Ben geen fan van de Oranjes maar de toespraak van de Koningin kwam duidelijk uit het hart. Dat ze de individualisering en de schijn saamhorigheid onder de aandacht brengt is terecht. Frappant dat juist zij die zich in de toespraak zouden moeten herkennen nu hun gal spuwen.
Ik stel voor dat een ieder zijn dankbetuiging aan de koningin op schrift stelt en middels reguliere post verstuurd aan Huis ten Bosch.
Sure we can…
Wat een heerlijke Ode aan de vermaledijde PostBode!
Haha, dan nog even de rechtvaardige puntjes op de i als we toch bezig zijn…het was ondergetekende die zeurde, niet arme Willemien. 🙂
Een kritische en scherpzinnige columnist, die Mohammed Benzakour.
.. De warmte van de stem, de aanraking en het oogcontact…je maakt ons weer bewust en het is heel mooi geschreven!