“Hallo, met Mary. Wat leuk, vader. Ja, prima hier. Joseph? Nee, die is er op het moment niet. Hij loopt wat met zijn ziel onder de arm als ‘man van’. Geen zorgen, we hebben bodyguards. Ja hoor, met de baby is alles goed. Voor we naar Amsterdam vertrokken, is er nog een echo gemaakt. Een gezond kind, een jongetje. Wist u trouwens al dat Elisabeth ook een zoon heeft gekregen? Wie had dat gedacht op haar leeftijd. Ja, via KI. Zach is dolgelukkig. Joseph begint nu wat bij te draaien. Je kunt nu eenmaal niet alles zelf plannen. Een naam? Samuel. De roepnaam is Jeshua, naar grootvader, zoals u graag wilt. Don’t worry!
Wat zegt u? Nederland? Ik zou Nederland omschrijven als een land van boter, kaas en op eieren lopen. Een onrustig, klein land. Euro-onrust, Eur-Azië onrust, Oost-Euro-pa onrust, Zuid-Euro-pa onrust, bijna iedereen is onrustig over alles. Zelfs de politie heeft er last van. De crisis waarschijnlijk. Hoewel het mij niet helemaal helder is wat dat inhoudt. Economisch is het hier zo slecht nog niet. De hoeveelheid sociale voorzieningen is erg groot als je dat met veel landen vergelijkt. Misschien dat minder middelen meer solidariteit oproept. Ook met nieuwe medelanders.
De media maken melding van kerken die leeglopen. Moskeeën schijnen er ook last van te hebben. Jongeren zijn minder geïnteresseerd in de traditionele kerkgang, zegt men. En wat richten jongeren in Amsterdam op? Een Kerk voor Atheïsten. Het woord ‘kerk’ heeft toch nog een hoge PR waarde blijkbaar. En wat doen de leden van deze kerk? Bij elkaar komen en bidden op een manier die geen bidden mag heten, maar het toch zomaar zou kunnen zijn.
Wat zegt u? Steeds meer mensen laten steeds minder door traditionele instituten zeggen wat ze wel en niet mogen. Dat merk je ook in de politiek. Zelden zoveel partijen in één land gezien. Zijn ze het niet met elkaars mening en modus operandi eens, wat doen ze? Zelf een partij beginnen die bijna op dezelfde leest geschoeid is. Democratie? Ja, natuurlijk zijn er erger vormen, maar wanneer er tussen zeggen en doen een enorme kloof ontstaat, dan werkt dat toch niet meer? Nederland staat nogal bekend om zijn opgeheven vingertje. Het poldert door, waardoor er weinig meer in beweging komt en echt verandert. De natte klei heeft de klompjes vastgezogen.
Macht, kennis en geld: de driehoek die nog altijd de scherpe tanden in hele groepen mensen zet! Rijken worden rijker en armen armer. Ja, ook hier, vader. Een hele tussenlaag brokkelt af. Wellicht dat daardoor de polarisatie steeds meer aan de oppervlakte komt. En intussen blijven de Nederlanders naar glazen huizen kijken en applaudisseren voor entertainment a la Geer en Goor. Maar ook hier nog volop discussies over vrouwenrechten, homorechten en over rechten voor dieren. Over toezicht op grote financiële instellingen, die op dezelfde voet verder lijken te gaan. En toch blijft het moraliserende vingertje wijzen naar ieder ander.
Ik word continue bevraagd over wat ik nou van de Palestijnse kwestie vind. Of ik voor of tegenstander van ‘onze muur’ ben. Wat ik van meneer Wilders vindt, die prat gaat op zijn Joods-christelijke roots. Hoe ik de nieuwe paus vind. Of wat van het klimaat. Of ik denk dat Expectations een groter succes zal zijn dan The Passion. Vermoeiend, vader. Ik heb het idee dat mijn mening alleen gevraagd wordt om te polsen in welk straatje die past. Maar noblesse oblige. Ik wilde hierna voor een korte vakantie naar Egypte, maar Joseph vond dat geen goed idee. We gaan naar Hawaiï. Wat ik draag op kerstavond? De dresscode is White Tie. Ik heb een zijden, lila avondjurk van modehuis Natan. Heeft Máxima geregeld, de lieverd. Ja, dank u, we gaan genieten. Groeten aan Magda. Tot gauw!”
