“Maar,” zo schrijven de initiatiefnemers, “het verhaal van Kerstmis vertelt dat God niet kwam toen alle problemen waren opgelost. Integendeel. Jozef en Maria waren gedwongen op reis, kregen hun kind in een stal en moesten daarna vluchten voor geweld. Kerstmis vertelt dat God komt in onze chaos. Niet als het antwoord op alle vragen, maar weerloos als een klein kind, dat tederheid, zorg en eerbied oproept.”
De oproep is duidelijk: “Laten we deze tweede coronakerstmis samen iets doen tegen de somberheid en de polarisatie van deze duistere tijd. Met plekken, verhalen en daden van licht. Doe je mee aan #QRstmis?”
QRstmis is een initiatief van de Dominicus Amsterdam en wordt gedragen door een aantal Amsterdamse kerken. Iedereen kan aansluiten.
Het is een prachtig idee om iets te willen organiseren in een tijd dat iedereen behoefte heeft aan lichten warmte. Toch wringt er voor mij iets bij zulke initiatieven, en dat voelde ik ook voordat de corona toesloeg.
Volgens de site religioustolerance.com zijn er ongeveer 270 verschillende religies op deze wereld. Veel religies hebben hun eigen feesten rond midwinter: chanoeka, rohatsu, Zarathusht diwo, kwanzaa, geboorte van Gobind Singh, en zo voort. Veel van deze religies zijn ook in Nederland vertegenwoordigd. Wanneer je iets organiseert uitsluitend in termen en symbolen van een van deze religies dan sluit je automatisch de aanhangers van 269 andere religies uit. Het geeft een gevoel van “Je mag binnenkomen, aar we horen je niet en je hoort er niet bij”. Dus blijf je liever thuis en denkt eraan hoe elders op de wereld mensen jouw feest vieren. De pijnlijkste vorm van eenzaamheid is die welke men ondergaat in het gezelschap van andere mensen (dat schijnt een citaat te zijn, maar ik weet niet van wie).
Zou het niet eter, vriendelijker en gastvijer zijn om van te voren te informeren welke religies er in je groep vertegenwoordigd zijn en daar rekening mee te houden? Gaat het om mensen, of gaat het om je eigen religie?