Twee werelden
Arzu is geboren en getogen in Vlaardingen. Ze is het jongste kind uit een gezin met vijf kinderen. Haar ouders kwamen begin jaren ’70 als gastarbeider vanuit Turkije naar Nederland. Ze heeft een fijne jeugd gehad, ondanks het verdriet dat ze altijd in de ogen van haar ouders heeft gezien. Haar ouders lieten haar twee jaar oudere broer achter bij oma in Turkije toen ze naar Nederland kwamen, met het voornemen hem later op te halen. Tijdens hun afwezigheid kreeg haar broer een ernstige vorm van diarree. Door het gebrek aan voorzieningen en zorg is hij aan de gevolgen daarvan overleden. Communicatiemiddelen waren er nauwelijks in het dorp van haar oma en haar ouders vernamen het pas een half jaar later. Zelf heeft ze het geluk gehad dat ze in Nederland woonde, want ook zij werd als baby ziek en heeft zeven maanden in het ziekenhuis gelegen.
Als kind had ze veel vriendinnen met een Nederlandse achtergrond. Ze stond niet echt stil bij de verschillen tussen de gewoonten bij haar thuis of bij haar vriendinnen. Achteraf beseft ze dat ze opgroeide binnen twee werelden. De wereld thuis en de wereld buitenshuis. Thuis werd haar wereld vormgegeven door ouders die zoekend waren naar hun plaats in de maatschappij. Ouders die meer bezig waren met overleven dan met leven. Arzu heeft bewondering voor hun doorzettingsvermogen. Mede omdat haar ouders de taal niet machtig waren en haar moeder niet kon lezen en schrijven, beseft ze dat het geen vanzelfsprekendheid is om een plek in de samenleving te hebben. Zonder vrienden, familie en andere culturele gewoonten vraagt het wat van je om je dan staande te houden. Thuis werd er Turks gesproken en als kleuter ervoer ze zelf wat het betekent om de Nederlandse taal niet te kunnen spreken of schrijven. Omdat ze zelfs haar eigen naam niet kon schrijven, nam ze steeds de naam over van haar buurmeisje en kreeg daardoor nooit werkjes mee naar huis. Toen ze later moest leren lezen was haar juf vaak aan het zuchten, omdat het moeizaam ging. Hieruit is het gevoel ontstaan dat ze het niet kon.
Drop-out of kracht?
Van haar ouders kreeg ze de waarden mee van saamhorigheid, het voor elkaar zorgdragen en hard werken. Studeren was in deze context minder belangrijk. Het botste op een gegeven moment met de waarden van de Nederlandse samenleving, waar ze het gevoel had meer individu te mogen zijn en eigen keuzes te mogen maken. Deze botsing zorgde voor een kantelpunt in haar leven. Als jongste kind zag ze de worsteling van haar broer en zussen op school, die zich een vreemde eend in de bijt voelden en vroegtijdig uitvielen. Ze nam zich voor om dat anders te doen en geen drop-out te worden. De rol van één van haar docenten op de middelbare school is daarbij van cruciaal belang geweest. Op het moment dat ze dreigde af te haken, gaf hij aan dat hij geloofde dat ze het kon. Hij gaf Arzu het geloof in haarzelf terug en de inspiratie om zichzelf te ontwikkelen. Het is haar drijfveer geworden om zich in te zetten voor de ontwikkeling van anderen. Op dit moment werkt Arzu als trainer en coach bij de overheid. Ze benadrukt het belang van zelfreflectie in je eigen ontwikkeling. Wat is het effect van je handelen, waar wil je aan bijdragen? Als je daar naar durft te kijken betekent het dat je regelmatig de moed opbrengt om uit je comfort zone te stappen.
Serious Ambtenaar
Ook bij Arzu kwam het moment om uit je comfort zone stappen op haar pad. In 2013 deed Arzu als vrijwilliger mee aan Serious Ambtenaar. Het thema van het goede doel was dat jaar het tegengaan van kindersterfte door diarree. Met de gedachte “als ík hier niet voor ga, wie doet het dan wel?” gaf ze zich op als vrijwilliger. Vervuld van trots dat ze voor een organisatie werkt die de medewerkers stimuleert om mee te doen aan Serious Ambtenaar, stuurde ze de gemeentesecretaris een mail waarin ze aangaf wat haar persoonlijke drijfveren waren om zich vrijwillig in te zetten. Het resulteerde er uiteindelijk in dat Arzu gevraagd werd om Serious Ambtenaar in 2014 als projectleider te trekken. Het was een rol waar ze op alle fronten uit haar comfort zone werd gehaald, maar het project behaalde een recordopbrengst. Van het project heeft ze veel geleerd. Vooral dat veel medewerkers bereid zijn om hun energie en talenten in te zetten voor een goed doel. Dat je door inzet met elkaar op individueel niveau, binnen een organisatie, in de maatschappij en aan de andere kant van de wereld een verschil kunt maken. Arzu heeft het stokje weer overgedragen en hoopt dat er dit jaar veel geld wordt opgehaald. Het opgehaalde geld zal worden gedoneerd aan het Glazen Huis dat van 18 tot en met 24 december in Heerlen staat. En het doel van dit jaar is om onderwijs te bieden aan kinderen uit oorlogsgebieden; een van Arzu’s drijfveren.
Dit verhaal is gebaseerd op het verhaal dat Arzu op 6 november 2015 deelde in De Keuken van Vlaardingen een initiatief van Marleen Bos. In de keuken van Vlaardingen ontmoeten stadsbewoners elkaar en deelt een bewoner van de stad zijn/haar verhaal onder het genot van een maaltijd. Dat Arzu uit de twee werelden waarin ze opgroeide het beste haalt, was terug te zien in haar keuze van het menu; linzensoep vooraf en hachee met stamppot als hoofdgerecht.
