Als voorbeeld verwijzen de moskeekoepels naar de reactie op de beslissing geen Israëlische vlag te laten wapperen op het stadhuis. “Over de beslissing van Aboutaleb werd heel anders gesproken dan over de beslissing van de burgemeester van Utrecht of Almere. Hoewel de uitkomst exact hetzelfde was. Het enige verschil is dat de burgemeester van Rotterdam een moslim is.”
Een ander voorbeeld betreft de framing van pro-Palestijnse demonstraties als impliciet gewelddadig en een vorm van terreurverheerlijking, terwijl pro-Israël demonstraties gezien worden als uitdrukking van gevoelens van verdriet en steun.
“Aan deze dubbele maat liggen angst voor en haat jegens moslims ten grondslag. Vanuit verschillende kanten en machtsposities wordt een enorme druk uitgeoefend om je vooral vóór Israël uit te spreken. Deze druk is op moslims nog vele malen groter,” zo schrijven de koepels. “Zodra men de Nakba ter sprake brengt, de massamoorden op Palestijnen, de verdrijving, de kolonisatie en de bezetting, wordt men direct weggezet en afgeserveerd. De 75 jaar aan onrecht en verdrukking die het Palestijnse volk ervaart, blijft op deze manier structureel onderbelicht,” aldus de moskeekoepels.
In dit kader krijgen de koepels “zorgelijke signalen” binnen van moslims die werkzaam zijn in het openbaar bestuur, in de politiek, in de journalistiek en in het onderwijs: “Ook al keur je geweld expliciet af, als je niet vóór Israël bent, dan heeft dat alsnog consequenties. Intimidatie tot op het hoogste niveau aan toe. Scheve blikken, afkeurende statements en opmerkingen als ‘Dan weten we nu ook waar jij staat!’ doen veel moslims vrezen voor hun maatschappelijke positie, carrière en zelfs leven.”
In een enquête op de website www.moslimpeil.nl delen moslims voorbeelden over de dubbele maat, maatschappelijke druk en angst die zij ervaren (in het overzicht onder dit bericht is een greep te vinden uit de reacties en ervaringen van deelnemers aan de enquête). In grote lijnen zien de respondenten een islamofoob frame van ‘moslimdaders’ tegenover ‘joodse slachtoffers’. Er bestaan in dat licht grote zorgen over de angst- en vijandsbeelden die politici, belangengroepen en media voeden: “Zo worden we een oorlog in getrokken.”
Oproep moskeekoepels
De koepels doen daarom een oproep aan bestuurders, belangenorganisaties, religieuze leiders, politici en de media: “Staak de hetze en oorlogstaal! Zoek de nuance en verbinding. De-escaleer. Doorbreek zwart-wit denken, verdiep jezelf in de geschiedenis en het onrecht. Volg consequent het internationaal recht en ‘practice what you preach’.”
Enkele reacties en gedeelde ervaringen *
“Demonstraties voor Palestina worden geframed als demonstraties voor terreur en Jodenhaat. In Frankrijk, Duitsland en Australië werden demonstraties voor Palestina zelfs verboden. Zo worden we monddood gemaakt.”
“Een internationale dag van solidariteit met Gaza wordt door Reuters, Parool, AD en CJO vertaald als wereldwijde oproep aan moslims om joden te vermoorden.”
“Er is amper aandacht voor de dodelijke aanslag op een 6-jarig Palestijns jongetje en zijn moeder in de VS door een joodse man. Stel die man was een moslim en die moeder en haar zoon waren joods, zou het dan dezelfde aandacht hebben gekregen denk je? Eerlijk?”
“Het recht op zelfverdediging van Israël weegt zwaarder, dan het recht op verzet van Palestijnen.”
“Social media, zoals Instagram en YouTube, onderdrukken het bereik of verwijderen zelf Pro-Palestina berichten #FreePalestina”
“Israël ‘doodt’ en Hamas ‘moordt’. Palestijnen ‘komen om’ en Israëliërs ‘worden vermoord’.”
“Israëlische slachtoffers krijgen een gezicht, familie en verhaal, de Palestijnse zijn een levensloos nummer in de statistiek.”
“De stichting van Israël ging gepaard met de Nakba: de massamoorden en verdrijving van tweederde van de Palestijnse bevolking. Het dehumaniseren duurt al 75 jaar voort met kolonisatie, bezetting, apartheid en bloedvergieten. Zodra je hierover begint, ‘praat je goed wat Hamas heeft gedaan’. Mensenrechtenorganisaties zeggen hetzelfde, maar worden niet gehoord.”
* Voor de duidelijkheid: het gaat in al deze ervaringen niet over elk mediaprogramma, iedere journalist of iedere politicus. Het betreft een algemene indruk en tendens die wordt ervaren in en vanuit de politiek, media en maatschappij.