Renkema geeft aan: “Onze organisatie zag zich het laatste decennium geconfronteerd met ingrijpende – ook bedreigende – veranderingen in haar omgeving. Lang is geprobeerd om deze veranderingen te behandelen als stevige uitdagingen, als redenen om de missie en het organisatiemodel kritisch onder de loep te nemen. Eind 2015 leidde dit tot een halvering van de organisatie en een ambitieus beleidsplan. Het bestuur en de directie hebben de conclusie getrokken dat deze inspanningen niet hebben geleid tot een toekomstbestendige organisatie. Acquisitie en fondsenwerving dreigden een te groot beslag te leggen op de tijd van de medewerkers en op de reserves van de organisatie. De forse bezuinigingen in de ontwikkelingssector, het einde van de overheidsfinanciering voor onze werksoort (NCDO, SBOS) en ook de ontkerkelijking zijn aan te wijzen als oorzaken. Het bleek niet mogelijk om voldoende andere fondsen en opdrachten te werven om deze verliezen te compenseren.
Oikos zal haar werkzaamheden per 1 januari 2018 beëindigen. De lopende afspraken voor 2017 (subsidies, samenwerking) kunnen alle goed nagekomen worden. Oikos is in staat om de afvloeiing van de werknemers goed en sociaal uit te voeren. Enkele mensen zullen tot in 2018 in dienst blijven om alles goed af te wikkelen.
Oikos en zijn beide voorgangers (IKVOS en OSACI) hebben vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw bijgedragen aan bezinning, onderzoek en actie rond mondiale verantwoordelijkheid. We deden dat binnen de kerken, vanuit de kerken en ook op eigen gezag. Samenwerking met andere organisaties was daarbij eerder regel dan uitzondering. Het is teleurstellend dat dit in deze vorm tot een einde komt. Het bestuur heeft het voornemen om deze historie – toekomstgericht – in een publicatie vast te leggen. Ik hoop daar de komende maanden aan te werken. Ook zullen we op 16 maart 2018 een bijeenkomst organiseren met en voor mensen met wie is samengewerkt, met (oud) bestuurders en (oud)werknemers.
Persoonlijk heb ik een groot deel van de geschiedenis van Oikos (en OSACI) meegemaakt. Ik begon in 1983 als onderzoeksmedewerker bij het Oecumenisch Studie- en ActieCentrum voor Investeringen, later als programmamedewerker bij Oikos en sinds 2015 als directeur. Het was en is voor mij een voorrecht om dit werk te mogen en te kunnen doen. Ik houd ook vol dat onze benadering van mondiale vragen zinvol en waardevol is. Oikos liet en laat ook iets zien van de zoektocht van de kerken om in deze tijd maatschappelijk verantwoordelijk te denken en te handelen. Ik vertrouw er ook op dat dit voortgang zal krijgen, maar wel in andere organisatorische vormen. Hoe? Dat zal de komende maanden of jaren blijken.”
Aan het woord “oikos” zag ik dat het iets Grieks moest zijn. Het bleek (na opzoeken) “huis” of wel “de gemeenschap in dat huis”. Dit in tegenstelling tot “polis”, waarvan ik zelf wist dat het “stad” betekent.
Dus het gaat om “oeucumene” kennelijk.
Zo verder redenerend en de “wereldhanden” bekijkend, kom ik tot de conclusie dat het artikel over de mondiale verbinding tussen christelijke bewegingen gaat en dan preciezer om de opheffing daarvan. Hoe zou dat nu toch komen? Geldgebrek dus. En hoe zou dat nu weer komen?
Volgens mij omdat splijting, 2-deling, dualisme, de tendens is van deze tijd. Ik zie dat op alle gebieden in de wereld gebeuren: katholiek- protestant, islam-christendom, arm-rijk, zwart-wit, verspilling-duurzaamheid….. Als je dat vanuit de heilige boeken bekijkt, is “de duivel” druk bezig:
Duivel=diabolo=twee deler= de splijter (een slang heeft een gespleten tong).
Ook economie en ecologie hebben dat oikos (oecologie vroeger) als stamwoord Louise, gaat allemaal over het huis, kleinste eenheid van gemeenschap. Huishoudkunde kon je vroeger studeren in Wageningen, wirtschaft in het duits, allemaal geschiedenis nu, in het neoliberale plaatje waarin de vrije, individuele krachten zonder die zin ruim baan moeten krijgen. De oikofobie van Thierry is natuurlijk ook mooi voorbeeld, de weerzin tegen het eigen huis/gemeenschap, ook een sterke hype trouwens.
Bedankt Dirk voor deze aanvulling.