Oranje, Tom Hanks en de Kluizenaar

Over voetbal gesproken. U bent het vast met mij eens dat de enige vedette op het WK buiten het veld stond: Maradona. Alle ‘grote voetballanden’, alle ‘sterspelers’ (Rooney, Ronaldo, Torres, Kaka, Ribery, Eto’o, Messi, Drogba, Carnavaro, Henry): ze liepen erbij als zakken nat haver, week van geld en roem. Plezier, avontuur, techniek, kleur, muziek, smaak, ja liefde: het kwam van de ‘kleintjes’, de jongens van Ghana, Chili, Mexico en, bij vlagen, de Spanjolen.
Intussen knuffelde en kuste El Diego zijn spelers dat het een aard had, trakteerde het publiek tijdens de trainingen op fabuleuze hoogstandjes, huppelde, lachte en zwaaide naar de supporters, maakte bij elk doelpunt vreugdedansjes, tuimelde over de grond, huilde bij verlies – leek mij een uiting van diep doorleefde liefde voor bal en spel. Maar wat zei onze gilde der voetbalanalisten? El Diego is een homo. El Diego is een clown.
Tijdens weer zo’n bureaucratische Oranje-wedstrijd besloot een vriendin een film uit de kast te trekken – ienemienemuttetienpondgrutte… en het werd: Da Vinci Code – help! Nou goed, je moet wat met die hitte.
Maffe film, neem de slotscène: Tom Hanks knielt neer op een plein in Parijs, boven de catacomben van het Louvre. Gedurende de hele film heeft deze professor (specialist in religieuze symboliek) puzzels opgelost omtrent de explosieve theorie dat Jezus met Maria Magdalena was getrouwd en samen een zoon verwekten. De kerk zou dit feit stelselmatig verdonkeremanen, want onthulling van dit geheim zou immers haar einde betekenen. Ook zou er ergens een sarcofaag van Maria moeten zijn – de enige echte heilige graal. Hanks heeft zojuist een laatste ingeving gehad, en hij concludeert dat de sarcofaag zich onder het plein moet bevinden. Hij sluit zijn ogen, de blik van de camera gaat neerwaarts, boort zich door verschillende plafonds heen, en belandt uiteindelijk in een kelder met daarin Maria’s laatste rustplaats: de Madre di Amore. Einde film.
Meteen drong zich de vraag op: staat liefde dichter bij geluk dan bij lust? De afstand tussen scrotum en angina meet slechts 40 centimeter…
Nu goed, geloof is dus God (hoofdletter) en God is liefde en liefde is hemels. En vooral dat hemelse, dat Paradijselijke, dat Hof van Eden, daar zou van arbeid, kwellingen, vermoeienis en ellende geenszins sprake meer zijn. Ja, in dat mooie, knusse Paradijs graast het lammetje vredig naast de leeuw en worden alle wensen direct vervuld.
Alle wensen direct vervuld? Dat lijkt mij nou je reinste gruwel! Als al mijn wensen worden vervuld zodra ze opkomen, zou ik melaats worden van verveling. Breng de mensen naar een of ander Luilekkerland, waar alles vanzelf groeit, de duiven gebraden rondvliegen, waar elke mannetje het vrouwtje krijgt dat zijn hartje (of een ander niet nader te noemen orgaan) begeert – vroeg of laat breekt de pleuris uit, terwijl intussen de een na de ander zich aan die prachtige dadelpalmen verhangt of zich met stenen in de zakken stort in die fijne wijnriviertjes…
Nee, dan liever die kluizenaar: Er was eens een koning die alles bezat wat een mens zich kon wensen. Paleizen, tuinen, vrouwen, goud, vruchten, geiten, de mooiste vogels en fonteinen. En toch was hij ongelukkig. Op een ochtend riep hij een van zijn lakeien bij zich en zei: ga het land in en zoek de allergelukkigste man en zeg hem dat ik zijn schoenen wil hebben. Want ik heb gedroomd dat als ik een kledingstuk bezit van de gelukkigste man, dat ik dan zelf ook gelukkig wordt. De lakei trok het land in en na maanden van zoeken en vragen vond hij de gelukkigste man – deze man zat aan de oever van een rivier, turend over het water, wachtend op vis. Toen de lakei hem uitlegde dat de koning hem had bevolen zijn schoenen af te staan zei de man: ga terug naar je koning en zeg hem dat ik hem dat niet kan geven.
Waarom niet?, vroeg de lakei.
‘Omdat ik geen schoenen heb. Ik bezit niets, daarom ben ik gelukkig.’
Ik wens u een prachtzomer, vol geluk & liefde.