Welke politicus wijst ons de weg? Emile? Alexander? Diederik? Jolanda? Marianne, Lea, Dirk, Kees, Arie, Kaspar, Arnold, Sammy, Johan, Sybrand? Geert? Mark? Lees Averoes en je lacht je dronken om ieder lijsttrekkersdebat, lees Mann en je ligt krom bij elk vraaggesprek met een TK-lid, lees Coetzee en je haalt nuffig je neus op voor ieder politiek katern. Tussendoor peilt Maurice de Poedel (van het eenmansbedrijf PVV) elke scheet vanachter een haringkar en worden we zoetjesaan zo duizelig dat we snakken naar een stemwijzer die ons vertelt welke stemwijzer we moeten raadplegen.
Wat valt er te kiezen? Er was een tijd dat politici sidderden wanneer ze een Hilversumse studio binnenstapten, nu hangen ze voor dag en dauw aan de lijn of ze alsjeblieft mogen langskomen voor een jolig onderonsje. Volgens recent onderzoek scoren politici op de betrouwbaarheidsfactor even hoog als autoverkopers. Kun je moreel lager zakken dan een Poolse Opel-dealer? Het is voor de stemmer praktisch kiezen tussen leugen 1, leugen 2 en leugen 3.
Nee, lieve mensen, laat ons eten en drinken, want morgen sterven wij. Laat het maanlicht over uw bleek gezicht vallen en kus de sterren. Ja, kies voor romantiek, zoals die bloedmooie Iranese. Zij maakte de huwelijkse belofte met haar aanstaande manlief, dat ie haar tijdens de feestelijke ceremonie met 777 rozen zou overladen. De koets stond al voor de deur, het gezang hief aan, maar in geen velden of wegen een roos te bekennen. En zij, getroffen in het diepst van haar hart, hief jammerend en schreiend de armen omhoog. Deze man wil ik niet! Ze stapte naar de rechter en eiste echtscheiding. De rechter echter, klom op de kansel en hield een brisant betoog over trouw & liefde en spoorde de man aan alsnog de belofte in te lossen. Manlief was diep geroerd, zag zijn dwaling in, betuigde spijt, viel op de knieën en kuste de hand van zijn geliefde, vuriger dan nooit tevoren. Diezelfde avond regende het 777 rode rozen in haar tuin – een liefde was gered (maar rozen dragen doornen).
Nog zo’n verrukkelijke rechter is de Braziliaanse José Henrique Mallmann. De man brak z’n hoofd over de vraag: waarom zou een boef in de bak slechts één keuze hebben: in lijdzame stilte de celstraf uitzitten? Op een morgen overdonderde José een idee als een lichtflits: de fiets!
Voortaan krijgen bajesklanten in de deelstaat Minas Gerais strafvermindering als zij kordaat de pedalen roeren. De rijwielen zijn met draadjes verbonden aan accu’s, zodat de opgewekte energie alle omliggende straten voorziet van mooi wit helder licht. Gratis licht voor de hele buurt! Hoe meer peentjes de drugsdealers, geweldplegers, en overvallers op de brikjes zweten, hoe eerder ze weer op straat staan.
Fietsen voor vrijheid, prachtig, maar helaas niet overal. De Palestijnse jongen Akram Rikhawi, gevangene in Israël, bezat geen fiets. Wel een maag.
Hij zat er in ‘administratieve detentie’, wat in de ‘enige democratie in het M-O’ betekent: er is nul bewijs, maar we houden je achter tralies zolang het onderzoek loopt. Dat onderzoek mag vervolgens tien jaar duren en na tien jaar hoor je: we hebben niks gevonden, je mag gaan.
Na 103 dagen hongerlijden (het wereldrecord!) dwong Akram vrijlating af. Goeddeels alle vitale functies waren uitgevallen. Met een lijf vol draadjes, buisjes en infuusslangetjes werd Akram naar buiten gereden. Hij ademde nog.
Toen Robinson op dat eiland aanspoelde, bezat-ie noch fiets noch spijs. Hij ademde nipt en de honger kwam vanzelf. Hij kon kiezen tussen óf zichzelf opknopen óf zijn vege lijf oprapen en er het beste van maken. Hij koos voor dat laatste, bouwde twee hutten en hekken van palmbladeren, een kano, verbouwde granen, naaide kleertjes van geitenvellen, en wist 28 jaar lang (in gezelschap van een papagaai en later een kannibaal) te blijven ademen op een streng rantsoen van gedroogde druiven, rum, bouillon, vogel- en geitenvlees (wist u, als u op steenbokken jaagt, dat u ze van bovenaf moet besluipen, omdat bokkenogen geprogrammeerd zijn op gevaar van opzij en onderop?). Robinson leert ons veel. Hij koos volmondig voor het leven en werd eenzaam gelukkig – zonder enig advies van de Stemwijzer.
God wat een heerlijk begin van mn maandagaochtend. (Kan Benzakour niet elke maandag schijven?)
groetjes, mathilde
Het waaiert alle kanten uit, maar op zijn Benzakours. Persoonlijk lees ik het als een reflectie op ons allen: we ventileren, voelen, menen, en meer digitaal en meer maar volgen netjes de systemen die steeds duidelijker achterhaald zijn.
Het is een mooie (schitterende anekdotes over die rozen en fietsen) maar ook wel een enigszins cryptische column deze keer. Ik lees er meer uit dat politiek vijandig staat tegenover het echte mensenleven. Dat het echte mensenleven zich afspeelt op heel andere terreinen dan waar de politiek zich zo druk om maakt. Het is in elk geval een discours dat prikkelt om verder na te denken over wat er werkelijk er toe doet in dit bestaan.
Dag benzakour, ik lees altijd erg graag je stukken en je zet me altijd aan het lachen en aan het denken. Maar mag ik u vragen of u het een goed idee zou vinden als iedereen op z’n robinsons op een afzonderlijk eiland zou aanspoelen?