Spijkerbroek met wijde pijpen

En dus vertoonde ik mij dus niet in een spijkerbroekenwinkel. Totdat ik in een modeblad las dat de jaren-zeventig-mode weer in het straatbeeld zou terugkeren. Mijn innerlijke fashionista – zuiver ironisch bedoeld – deed een rondedansje. De jaren zeventig? Dat betekende flatteuze broeken met wijde pijpen. En zo geschiedde het.

Behalve esthetische overwegingen (leuk! bloesjes met roesjes! hippiekleding! exotische kralenkettingen!) bejubel ik de terugkeer van de jaren zeventig-mode uit nostalgie en idealisme. Ik ben in 1978 geboren, dus op nostalgische gevoelens voor de Flowerpower-tijd kan ik mij niet beroepen. Maar de mode kent haar conjunctuurcycli en de laatste keer dat de jaren zeventig-mode weer hip was, was in de jaren negentig.

Midden tot eind jaren negentig. Ik was een tiener. We hadden nog maar amper e-mail en in 1995 gebruikte ik voor het eerst een mobiele telefoon: formaatje koelkast en ik kon alleen mijn moeder bellen want niemand anders had zo’n ding. Grunge en Nirvana vierden hoogtij en iedereen blèrde mee op het lijzige stemgeluid van Oasis. Ik leerde gitaarspelen en kon mijn neo hippie-idealen rechtvaardigen met pathetisch zelfgeschreven folkliedjes. Die tijd heeft in mijn herinnering een gouden randje. Deels daarvan is emotionele geschiedvervalsing. Een ander deel berust op een besef dat de wereld toen nog wat beter was, wat optimistischer, wat minder rauw. Zure regen en ‘het broeikaseffect’ (zo noemden we dat toen) waren kwesties waar we nog vat op leken te hebben. We zongen enthousiast ’15 miljoen mensen’ en er was geen ‘discussie’ – lees: stemmingmakerij – over migratie. We lachten met z’n allen Hans Janmaat van de Centrum Democraten hard uit.

Natuurlijk was de wereld vroeger ook al complex, bedreigend en gevaarlijk. Toch heeft er een verschuiving plaatsgevonden, van kwaad tot erger. Er wordt nu een nieuw negatief geprojecteerd op dat glanzende beeld van vroeger. Ik heb het gevoel dat ik soms door een grauw filter kijk. Wat zijn we kwijtgeraakt in de wereld na nine eleven? Meer dan we misschien durven vermoeden. Onze onschuld herwinnen we niet meer, maar misschien wel ons idealisme en onze passie.

En dat allemaal dankzij een spijkerbroek. Ik draag hem graag, met mijn nieuwe hippie-achtige roesjesbloesjes. En zolang ik op mijn 33ste er nog mee kan wegkomen, blijf ik mijn broek dragen en dromen over vroeger, die mooie tijd. Tegelijkertijd kijk ik vooruit, naar wat komen gaat. Het zonnetje schijnt, ik voel mij vrolijk. En misschien herwint de wereld weer een beetje haar gouden glans.