Mijn reis is altijd de zoektocht geweest naar mijn ware identiteit, die ik wel eens vaker aanduid als ‘identiteitscrisis’ in mijn columns. De mensheid is vaak geneigd om ergens bij te horen. Bij de hockeyclub, de dierenactivisten, de corpsballen en ga zo maar door.
Van nature heb ik altijd het gevoel gehad juist nergens bij te horen. Diep van binnen wist ik maar al te goed dat ik gewoon niet bij een clubje wilde horen, maar graag overal van mee wilde snoepen. Alleen je omgeving – voornamelijk familie – doet je graag geloven dat je ‘ergens’ bij aansluiten in de menselijk aard zit, en je toch echt een groepje moet vinden om je bij te voegen.
De verzuiling heeft namelijk niet alleen in Nederland een grote impact gehad. Ook Turkije was en is redelijk verzuild. Iedereen verenigt zich in een groep en zadelt de volgende generatie ermee op. De generatie die naar Nederland is gekomen, verwacht ook van de kinderen dat zij het stokje overnemen van de ouders, die bij een Turkse vereniging zitten met een specifieke achtergrond.
Ik denk dat ik een van die jongeren ben geweest die het stokje heeft laten vallen. Nee, daar heb ik totaal geen zin in en ook geen behoefte aan. Ik ben tenslotte gewoon een Nederlander, die vrij wil leven zonder zich te mengen in een organisatie. Misschien heb ik daarom ook de keus gemaakt om journalistiek te studeren. Gewoon neutraal blijven. En trouwens, je ergens bij voegen… is dat niet zo 1950?
Aan het eind van de rit ben ik namelijk tot de ontdekking gekomen dat ik alles wil zijn, maar me domweg nergens aan wil vastpinnen. Ik ben gewoon een vrouw, brunette, jong, student, moslima, Nederlandse, Turkse, vegetariër, journalist en eeuwige reiziger die graag in haar waarde gelaten wil worden. Uiteindelijk denk ik dat de mens op zijn sterkst is, als het vrij wordt gelaten in de manier van leven.
Mijn crisis journey is met deze bewustwording ten eind gekomen. Of misschien ook wel niet, want jezelf leren kennen duurt zolang als het hart klopt en de geest voortleeft…
