In Pakhuis de Zwijger moest op het laatste moment een grotere zaal worden geregeld wegens het grote aantal aanmeldingen. En ook deze ruimte zit vol. Moderator Tessa Terpstra (Save the Children Nederland) en professor Izzeldin Abuelaish lopen binnen en Terpstra opent de bijeenkomst. De aanwezigen kijken naar de film ‘I shall not hate’ gebaseerd op het gelijknamige boek van de spreker. Het verhaal maakt indruk. Door zijn werk als gynaecoloog kwam Abuelaish vaak in Israël waar hij werkte in ziekenhuizen. Kinderen meehelpen geboren te worden is zijn passie. “Een nieuw geboren mens is zo puur en dan maakt het niet uit van welke religie of nationaliteit je bent.”
Door zijn relaties in Israël kwamen de dramatische gebeurtenissen die hem in en rond 2008 overkwamen in het nieuws. De dood van zijn drie dochters door een raketaanval op hun woonhuis in Gaza haalde de Israëlische televisie. En Abuelaish klaagt de Israëlische staat aan, een intensief proces. Maar genoegdoening komt er niet. Het is allemaal in de film te zien.
Na het zien van de film is het stil. Mensen zijn geraakt. Een geëmotioneerde professor Izzeldin Abuelaish verbreekt de stilte. “Inmiddels zijn veel mensen die jullie daarnet in de film zagen praten óók alweer gedood.” Het maakt hem verdrietig en boos. En hij zegt onder meer: “Het is geen conflict. Iemand vecht om te overleven en iemand komt moorden. Is dat een conflict? Nee, het is kolonisatie, bezetting, onderdrukking, en demonisering van de mensheid!”
In politici heeft de arts weinig vertrouwen. Hij spreekt en ontmoet ze in diverse landen, en vaak zijn het goede gesprekken. Maar Abuelaish ziet en proeft ook hun politieke agenda’s en belangen. “Ik heb vooral vertrouwen in jullie!”, zegt hij tegen de mensen in de zaal. “Jullie zijn kritische burgers en jullie kunnen het verschil maken.”
Abuelaish ziet dat de wereld moreel stuurloos is en doordraait zonder een eerbiediging van de rechtsorde. “Wie controleert deze wereld? Wie laat deze oorlog doorgaan? Wat nu in Gaza gebeurt is geen natuurramp. De wereld mist leiders met moed. Daardoor winnen arrogantie, haat en racisme. Dubbele standaarden zijn maatgevend. Maar ik en mijn mensen gaan door. We blijven ons verhaal vertellen. Palestijnen zijn een trots volk. De enige onmogelijkheid die ik zie, is dat ik mijn drie gedode dochters weer in levende lijven aantref. Maar voor de rest is alles mogelijk. Waarom bleef ik bij de raketaanval in leven? Het had maar een haar gescheeld, of ik was zelf ook dood. Maar ik leef. En het is mijn opdracht te werken aan gerechtigheid en vrede. Dat kan alleen door te kiezen voor het leven en tegen de haat.”
Vanuit de zaal komt de vraag hoe hij aankijkt tegen de veelgehoorde ’tweestatenoplossing’ die veel politici in de mond nemen. “Dat is nietszeggend geworden,” zegt Abuelaish. “Zonder tijdpad, zonder concrete invulling en zonder Palestina te erkennen naast het al erkende Israël, zijn deze woorden een lege huls die de status quo in stand moeten houden. Bovendien wordt het nu steeds moeilijker om de gedachte van twee staten concreet uit te voeren. Israël blijft annexeren en koerst nu op één exclusieve staat.”
Telkens als Abuelaish vanuit zijn huis in Canada (waar hij alweer langere tijd woont en werkt) naar Gaza afreist om daar familie te zien, gaat hij langs de graven van zijn drie gedode dochters. Maar ook die graven zijn nu kapot geschoten. “Maar de herinnering aan mijn dochters en hun levenskracht, is niet te doven.”
Na afloop van de bijeenkomst staat er een lange rij van mensen die Abuelaish’ boek willen kopen en het aangeschafte exemplaar door hem willen laten signeren, waarbij deze ‘Mandela van het Midden-Oosten’ de tijd neemt voor de mensen in Amsterdam, met hen in gesprek gaat en hen ook bemoedigt.
Eigenlijk begrijpen we helemaal niets van oorlog. Natuurlijk als een soldaat je familie aanvalt zul je je familie willen beschermen. Maar waar komt die lust vandaan om oorlog te voeren en zoveel onheil over mensen uit te strooien. Hoe normaal is het dat drie van je kinderen door een tank worden vermoord? Hoe groot is je verdriet als er zo velen van je familie worden uitgemoord? Dan wordt het moeilijk om dicht bij jezelf te blijven en niet te gaan haten. Zeker, het is een bezetting en een vernietiging! Maar wat legitimeert een land om dat bij een ander onafhankelijk land te doen? Een militaire aanval op een ziekenhuis, dat is toch onbestaanbaar? Maar het gebeurt wel degelijk. Is dat een conflict? Het is kolonisatie, bezetting, onderdrukking, en demonisering van de mensheid!” De wereld is moreel stuurloos is en draait door zonder een eerbiediging van de rechtsorde. Rechters doen uitspraken over genocide, maar er is geen handhaving. De Palestijnen zijn een volk en hebben het recht om erkend te worden. Dan is ook een “tweestatenoplossing’ mogelijk. Daar heeft Israël niets over te zeggen.