Maar dat geldt natuurlijk niet alleen voor de crèche, ook voor dingen als de draagzak waarin hij vervoerd wordt – is ie wel stevig genoeg? – en van de opa van wie je hoopt dat hij bij het dragen voorzichtig is, het liefst een hand onder de draagzak houdt.
Ook in het grote mensen-verkeer ben je overgeleverd aan anderen. Ik druk het gaspedaal in bij groen in de wetenschap dat het stoplicht aan de overkant rood heeft en hoop maar dat ze daar de verkeersregels kennen. Dat geldt eigenlijk voor alle contacten met medemensen: zonder tegengestelde signalen ga je van het normale uit. We moeten ook wel. Zonder vertrouwen durft niemand meer te rijden, doen we niks meer en komt de maatschappij tot stilstand.
Hoe ernstig is dan ook de verdachtmaking door PVV’er Martin Bosma enige tijd geleden. Moslims zouden niet te vertrouwen zijn, kijk maar naar het religieuze gebod taqiyya. Dat komt erop neer dat je nooit weet of een moslim de waarheid spreekt want hij hoeft van de Koran nooit het achterste van zijn tong te laten zien. Een vrijzinnig sprekende moslim kan dan heel goed een terrorist zijn. Dat vervolgens maar weinig moslims ooit van taqiyya hebben gehoord, was volgens Bosma het bewijs dat hier van taqiyya sprake was.
Gelukkig is die taqiyya-aantijging een zachte dood gestorven; te bizar, paranoia voor gevorderden. Als we met die argwanende houding naar elkaar zouden kijken, valt een samenleving uiteen, hij functioneert niet meer. De chauffeur van links zou wel eens niet kunnen stoppen. En in de crèche doen ze oh zo aardig maar hebben ze hun eigen plannetjes waar je als normaal mens niet te lang bij stil wilt staan. En als die nieuwe crècheleidster nou eens taqiyya-moslima blijkt te zijn? Gevaarlijk, ik laat mijn kind voortaan thuis!

Mariska-Jansen

Mariska Jansen

Filosoof / Journalist

Mariska Jansen is journalist en redacteur. Zij schrijft over filosofie, recht, multiculturele samenleving en feminisme.
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.