Het was avontuur, ontdekken, we leerden dat de wereld groot was en rijk gevarieerd.
Na mijn studie wilde ik weg, de grens over, een tijd wonen op een andere plek, in een ander land. Via Rome en Parijs zou ik naar New York gaan maar ik bleef steken in Rome. Rome was thuiskomen, zo voelde het gek genoeg. Door de verhalen die mijn vader vertelde over de geschiedenis van die stad en mijn moeder over de kunstenaars. Door wat ik leerde op school waar ik de dag vaak begon met de verhalen van Caesar. Ik kwam te wonen in een huis naast de plek waar hij was vermoord, gebouwd op het theatercomplex van Pompeius uit de eerste eeuw voor Christus. In de kelder kan ik een zuil ervan aanraken en dan denk ik aan wat ik aan de regels van Ovidius die ik moest vertalen op school: ‘Ben je toe aan een amoureus avontuur, ga naar de zuilengalerij van het Theater van Pompeius, want daar vind je alles wat je hart begeert.’ Rome is een stad om eindeloos in rond te dwalen, telkens weer ontdekkingen te doen en waar elke steen uitnodigt tot een reis in de tijd. Tweeduizend jaar geleden krioelde het hier al van de verschillende nationaliteiten en geloven die elkaar beïnvloedden en samen deze wereldstad vormden. Zo hebben de mijters van de priesters te maken met de Perzische lichtgod Mithras die hier werd vereerd en heeft Maria veel trekken van de Egyptische Isis voor wie in Rome twaalf tempels waren opgericht. De ontmoeting met het complexe verleden maakt je bewust van je wortels, zet je op je plaats.
Ik ben thuis in Rome, maar ik ben er ook een vreemdeling. Dat voelt goed en vertrouwd. Uiteindelijk zijn we allemaal vreemdelingen in dit levensavontuur. Ik ervaar het als prettig en prikkelend die verwonderde blik te houden en te beseffen dat niets vanzelfsprekend is. Het lijkt me dan ook niet nodig is om er zo op te hameren dat nieuwe Nederlanders zich geen vreemdeling mogen voelen. Het is belangrijk dat ze zich opgenomen voelen.
Met weemoed denk ik terug aan de volkswagen waarin we met het prille, gave gezin heel Europa doorkruisten en tegelijk ben ik dankbaar dat ik leerde dat de wereld veelkleurig is en het leven een voortdurende ontdekkingsreis.
Wat ik nou zo gek vind als ik dit lees: ik voel me eigenlijk overal thuis, behalve in dat klote Nederlandm waar toch niemand meer wat te vertellen heeft.
Leuk stukje van Rosita. Leuke boeken ook die ze tot nu toe over Rome schreef. Alleen jammer dat heer laatste boek ‘Ander licht’ niet te lezen is vanwege de stomvervelende en knullige dialoogjes. Valt me echt tegen van Rosita.