Ondanks alle onderlinge conflicten vormt de familie een sociaal, economisch en emotioneel vangnet. De familie is een schaapskooi waar heel de kudde zich verzamelt. Die kudde kan verschillende generaties omvatten en verschillende gezinnen. Je voelt de warmte van de onderlinge loyaliteit, maar de familie is voor het individu ook een kooi. Je voelt je er thuis, maar je zou ook wel eens de frisse lucht in willen.
Hoe belangrijk de familie ook is, Abraham wordt opgeroepen om land, familie en verwanten te verlaten en naar een onbekend land te gaan (Genesis 12, 1). Het volk Israël trekt steeds weer rond, verlaat Egypte, gaat in ballingschap, overleeft in de diaspora. Voelt het zich wel ergens thuis? Of is de familie ‘thuis’ op alle zwerftochten?
Jezus toont weinig waardering voor de familie. Alles wat je opgeeft omwille van het rijk van God krijg je honderdvoudig terug, maar niet de vaderlijke autoriteit. Zij verdwijnt (Marcus 10, 28-30). Niet vader, moeder, zusters en broers, het gezin, de familie geven je een thuis in deze wereld, maar de kring van hen die de wil van God doen (Marcus 3, 31-35). Jezus is zich ervan bewust dat zijn optreden een wig drijft binnen families, een reden te meer niet te veel daarvan te verwachten (Matteüs 10, 34-36).
Niemand zal ontkennen dat gezinnen belangrijk blijven, want in dat ‘thuis’ wordt de mens een individu. Maar volwassen geworden, voelen volgelingen van Jezus zich pas thuis wanneer zij op weg zijn. ‘De weg’ is de oudste benaming van de kerk. Christenen zijn individualisten die alleen ‘wij’ kunnen zeggen wanneer ze elkaar ontmoeten als trekkers op een steeds veranderende weg.
Prachtig deze boodschap. Levend als christenen samen in de ‘paroikia’. Levend in de wereld maar niet van de wereld.