Zo maak je als klein kind al kennis met een gegeven wat de basis vormt van het menselijk bestaan: hoop. Wat zorgt ervoor dat mensen tot het eind durven te gaan en niet opgeven? Waarom vechten mensen ergens voor? Wat blijft mensen motiveren? De hoop om datgene te bereiken dat ze voor ogen hebben.
Een mens bestaat immers uit hoop en verschillende dromen. Ik reken mezelf tot de rationelen onder ons en sta realistisch in het leven, maar zonder dromen en wensen kom je ook niet ver. Je wilt tenslotte dat het uitkomt, en bent bereid er iets voor te doen. De hoop houd je in stand om het waar te maken.
Verlies je de hoop, dan betekent dat in mijn ogen dat je het hebt opgegeven. Want het nut om ergens voor te gaan of de gedachte dat iets ook echt gaat gebeuren is verloren gegaan. Wat zou je in dat geval moeten doen?
1. Schouders ophalen en doorgaan met het leven? of
2. Iets nieuws vinden om je hoop op te vestigen?
Als gelovige moslima is me met de paplepel ingegoten dat je je hoop in God moet vestigen, hard moet werken ervoor en rustig moet afwachten of datgene dat je wil ook voor je is weggelegd. Niet moet treuren als dingen niet gaan op de manier zoals jij wil, maar denken dat er wel een goede rede voor is als het anders gaat dan gepland.
Iedereen in Nederland hoopt op een goed, mooi en veilig Nederland. We moeten met z’n allen in onze culturele en religieuze diversiteit samen wat maken van dit land. Als je sommige zuurlingen hoort tegenwoordig dan hebben zij deze samenleving allang opgegeven. Zij geloven er niet meer in en zijn van mening dat we een dieptepunt hebben bereikt. De hoop is opgegeven.
En dat is ongelooflijke zonde, want zo slecht is het hier helemaal niet. Zo blijf ik nog steeds hopen dat we ooit met zijn allen zonder stigmatiserende discussies en problemen vredig samen kunnen leven. Zeg nooit nooit, maar geef nooit op!
