Volgens mij zien de voorstanders van deze opinie niet dat de wereld van de openbaarheid aan het verdwijnen is, en niet de wereld achter de voordeur. Deze verandering is mooi beschreven door Richard Sennett in zijn boek The Fall of Public man uit 1978. Ze is niet alleen af te lezen aan het feit dat vrouwen steeds meer het zogenaamde openbare leven beheersen, maar ook aan andere feiten: mensen kleden zich informeel, ook bij crematies en huwelijken, politici geven hun carrière op om een gezin te stichten en theatervoorstellingen gebeuren in de intimiteit van het duister. Straten en pleinen zijn geen ontmoetingsplaatsen meer, maar gangen en kruispunten waarlangs het verkeer stroomt op weg van of naar huis. Van de andere kant: wat vroeger intiem was en waarover men niet of nauwelijks sprak, ligt nu vaak op straat. Huiselijk geweld, seksueel misbruik en kindermishandeling zijn onderwerpen die het openbaar debat beheersen. Dankzij de sociale media hoef je de huiselijke kring niet te verlaten om te weten wat er in de wereld gebeurt of om contact te maken met andere mensen. Niet de wereld van de huiselijkheid is aan het verdwijnen, maar juist het terrein van de openbaarheid. Als religie uit het publieke leven wordt verjaagd, komt ze via een andere weg krachtiger dan daarvoor in de openbaarheid terecht. We hoeven niet zo sterk te protesteren tegen pogingen de religie uit het openbare debat te verdrijven, want dit debat loopt zelf gevaar te verdwijnen.
Het verval van het openbare leven is mede een gevolg van het verdwijnen van de verschillen tussen adel en niet-adel en tussen vrouwen en mannen. Het hiërarchische maatschappijmodel wijkt voor het democratische model. De voordeur is niet zozeer de toegang tot het binnenste van het huis als wel de plek om de openbaarheid binnen te treden. Het huis is er niet om veilig te schuilen achter een stevige muur, maar om van daaruit de werkelijkheid onder ogen te zien. Het gaat hier niet om een oordeel te vellen over onze situatie, maar om inzicht te krijgen. In plaats van schuldigen buiten ons aan te wijzen, proberen we ons bewust te maken welke rol wij spelen bij wat er in de samenleving en het bijzonder met religie gebeurt. We kunnen oog krijgen voor onze rivaliteiten, onze pogingen anderen te slim af te zijn en ten koste van alles te willen winnen. Het is goed meer controle te krijgen over onszelf en ons minder gemakkelijk te laten meeslepen door de begeerten van anderen. We hoeven anderen niet na te volgen wanneer zij bepaalde dingen willen hebben. We kunnen kiezen om andere modellen na te volgen dan die van onze buren. Het gaat er dan om de overwinnaar van jezelf te worden in plaats van ernaar te streven anderen als scalpen mee te nemen op je levenspad. Conflicten en felle ruzies, die steeds weer wonden slaan, vermijden en in plaats daarvan een ruimte scheppen waarin anderen zich veilig weten. Die ruimte doorbreekt de tegenstelling tussen wat zich voor en wat zich achter de huisdeur bevindt. De publieke ruimte wordt veranderd in een plek om te wonen. Misschien wordt de voordeur een museumstuk.
Mooie beschouwende beschrijving