“Maar ik kom uit een schoorsteen!”

De uitsmijters zouden niet bijkomen van het lachen tijdens het naar buiten werken van deze blackface. Geschiedenisboekje er achteraan. Maar nu zitten we dus opgescheept met dit beledigende element. Mensen die de moeite hebben genomen om door de emotie van hun eigen Nederlandse jeugd heen te kijken en een paar minuten in de spiegel van de eigen cultuur durfden te kijken, moeten er nu mee leven dat een groot deel van hun landgenoten ze afdoet als zeikerds. Als slechts politiek correct. Wat ik persoonlijk wel een eer vind, daar was ik namelijk nog nooit eerder van beschuldigd.

De kracht van het geloof van een meerderheid in een potje schmink, een kroespruik en oorbellen is een ijzersterk voorbeeld van dat cultuur zoveel sterker is dan rede. Ook bij veel van mijn over het algemeen gelijkgestemde vrienden begin ik er maar niet meer over, omdat ze me een enorme zeurpiet vinden. Parodieën op slaven zijn hier nou eenmaal de normaalste zaak van de wereld. Dat hoort, het is traditie. Als de knecht van Sinterklaas er ook maar iets anders uit zou zien, dan zou snoep niet meer smaken en cadeaus krijgen spontaan niet meer leuk zijn. Er zijn er die denken dat ik iets tegen kinderen heb als ik erover begin. Alsof die ook maar iets met het onderwerp te maken hebben.

Stierenvechten en vrouwen besnijden, dat zijn pas middeleeuwse tradities. Zwarte Piet doet toch niemand lichamelijk pijn? Dus is er niets aan de hand. En daar ligt juist het probleem. Het voelt voor velen niet verkeerd, dus is het niet verkeerd. Einde discussie. Ik noem dat behoorlijk kortzichtig. Het geeft goed aan hoe gesloten onze samenleving is. “Ik ervaar het als iets leuks en wat een ander vindt interesseert me geen moer,” hoor ik regelmatig.

In Het Parool las ik een tijdje geleden de uitkomst van een onderzoek onder in Nederland wonende expats. Het blijkt dat ze hier minder autochtone vrienden hebben dan expats in omringende landen. Dat verbaast me niets. Wat me ook opviel was dat deze uitkomst van het onderzoek een beetje verdoezeld werd. Het kreeg een korte alinea in een verder vrolijk verslag over hoe gelukkig ze zijn in ons land.

Toch was het voor mij weer een extra bewijs van de schaduwzijde van onze samenleving, die er bijvoorbeeld ook voor zorgt dat derde- en vierdegeneratie migranten zonder blikken of blozen nog altijd allochtonen – buitenstaanders – worden genoemd.

Ik vrees dat er genoeg Nederlanders zijn die iemand met een kleurtje per definitie nooit een landgenoot zouden noemen. We worden wereldwijd geroemd om onze tolerantie, maar dat lijkt veelal opportunisme en onverschilligheid te zijn. Voor mensen van buiten onze grenzen die hier een leven op willen bouwen, lijken we een stuk minder ruimdenkend te zijn.

Ook het bordes van de koningin verbeeldde dit overduidelijk bij de presentatie van het nieuwe kabinet. De macht ligt hier bij blanke inboorlingen. Misschien is het een idee om er een paar voortaan zwart te schminken.

Nicky

Nicky Samsom

blogger, auteur, journalist en tekstschrijver

Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.