“Prosper en Darlington horen hier, ze horen bij ons”

Wat is er nu precies aan de hand met de broers Prosper en Darlington Isaacs?

“Prosper en Darlington Isaacs zijn bijna 15 jaar geleden naar Nederland gekomen. Ze komen uit Sierra Leone waar op dat moment een bloedige burgeroorlog woedde. Hun ouders waren ze kwijtgeraakt. Door een vriend van de familie zijn de beide jongens, toen 11 en 14 jaar, op een boot naar Europa gezet. In Nederland zijn ze in de opvang terechtgekomen en al gauw in Assen komen wonen. Vanaf toen zijn ze het doolhof van de asielprocedure doorgegaan.

Dat heeft niet geleid tot een verblijfsstatus. Inmiddels zijn de broers uitgeprocedeerd en dreigt uitzetting. Terwijl ze al 15 jaar in Nederland zijn, meer dan de helft van hun leven. Ze hebben de taal geleerd, hebben vooral op eigen kracht universitaire opleidingen afgerond, zijn volledig geïntegreerd, hebben hier in Assen vrienden gemaakt. In Sierra Leone hebben ze niets meer. Ze zijn helemaal Nederlands geworden, maar toch hangt er iedere dag de dreiging van uitzetting boven hun hoofd.

Wij, een groep sympathisanten in en rond Assen die de jongens soms al jaren ondersteunen, vinden dat dit niet kan. Na 15 jaar stuur je geen mensen meer terug, zeker niet als ze zo goed zijn ingeburgerd en van goede wil zijn.”

Waarom stelt de IND zich volgens jou zo hard op?

“Wat zou dat voor deze mannen betekenen? Waarom de IND zich zo hard opstelt, is volgens mij omdat de IND alleen maar gericht is op het uitzetten asielzoekers of uitgeprocedeerden, ook als dat niet mogelijk is. De jongens hebben de afgelopen jaren altijd volledig meegewerkt. Momenteel gaan ze iedere week naar de Vreemdelingenpolitie om te stempelen. Dat moeten ze doen omdat de overheid wil voorkomen dat ze in de illegaliteit verdwijnen. Het stempelen zorgt voor veel frustratie en ergernis. Ook is de ervaring dat de eisen die vanuit de IND worden gesteld, steeds worden bijgesteld. Telkens opnieuw worden de jongens bejegend met wantrouwen. Blijkbaar weet men bij de IND ook niet goed hoe met deze situatie om te gaan.

We zijn nu afhankelijk van de zogenaamde discretionaire bevoegdheid van de staatssecretaris. Voor ons is het duidelijk dat na 15 jaar het inhumaan is om mensen uit te zetten. Prosper en Darlington horen hier, ze horen bij ons.”

Sinds kort woont een van de broers bij jou in huis. Is dat wel zo verstandig?

“De oudste van de twee, Darlington, raakte onlangs zijn huurkamer kwijt. Sindsdien woont hij bij ons in. Of dat verstandig is? We hebben een groot huis en sinds onze vier kinderen op eigen benen staan, met veel lege kamers. Toen bekend werd dat hij woonruimte zocht, was het voor ons niet zo’n moeilijke keuze om hem dit aan te bieden. Natuurlijk word je er op deze manier sterker bij betrokken. Maar dat is niet verkeerd, integendeel. Je proeft van nabij wat deze onzekere situatie met hem doet en dat motiveert ons alleen maar meer om ons voor hun zaak in te zetten.”

Hoe reageren de mensen om je heen, de mensen in de kerk?

“Mensen in onze omgeving uiten soms hun waardering voor onze keuze. Dat is aardig, maar ik denk dat veel meer mensen in een vergelijkbare situatie tot eenzelfde keuze zouden zijn gekomen. Tenminste, dat hoop ik. Zo bijzonder is het ook weer niet. Dit komt op je pad, en dan doe je wat gedaan moet worden, zeker als je die mogelijkheden hebt. Zo simpel is het toch?”

Wat gaat er de komende weken gebeuren?

“Na een aantal maanden stille diplomatie, is nu besloten om de publiciteit te zoeken. We voeren actie om de jongens aan een verblijfsvergunning te helpen. Iedere dinsdag gaat een groep sympathisanten ‘s ochtends om 8 uur mee naar het politiebureau als de jongens moeten stempelen. We zijn daar een paar weken geleden mee begonnen en iedere week groeit de groep. Dit blijven we in ieder geval doen tot en met 27 september. Op die dag gaan we naar Den Haag om aan de politiek handtekeningen aan te bieden. Inmiddels is de petitie zo’n 8000 keer getekend. We mikken op tenminste 10.000 handtekeningen.

Verder wordt er media-aandacht gezocht. Dagblad Trouw heeft al een artikel geschreven, en de regionale pers besteedt er regelmatig aandacht aan. Er wordt een filmpje gemaakt met medewerking van enkele BN-ers om de actie via social media te steunen. Alles is bedoeld om de politiek en vooral staatssecretaris Dijkhof in beweging te brengen.”

Stel dat de broers dit jaar toch te horen krijgen dat ze een verblijfsvergunning krijgen…

“Als de jongens een verblijfsvergunning zouden krijgen, zou dat hun hele leven veranderen. Want dan krijgen ze eindelijk de kans om hun talenten te ontplooien, om te gaan werken – wat nu niet mag – om een leven en een toekomst op te bouwen. Darlington bijvoorbeeld kreeg een goede baan als computerprogrammeur aangeboden van een gerenommeerd bedrijf. Maar omdat hij geen verblijfsvergunning heeft, krijgt hij ook geen werkvergunning. Hun leven staat nu stil. Ze kunnen niks en mogen niks. Terwijl beide jongens goed gemotiveerd zijn en goed opgeleid om hun bijdrage aan onze maatschappij te leveren. Ze willen niets liever. Het is zo wrang dat deze voorbeeldige en goed gekwalificeerde jonge mannen op deze manier worden gefrustreerd. Dat mag niet zo blijven!”