Daoud, wat fijn dat je hier bent.
“Het is een eer.”
Je bent boer en mensenrechtenactivist uit Palestina. Je boerderij is ook een internationale ontmoetingsplek, de Tent of Nations. Die staat op de Westelijke Jordaanoever in een gebied waar Israël de baas is. En mensen uit de hele wereld komen daarheen om jou en je familie te bezoeken.
“Ja, we zijn het project gestart in 2002 en er kwamen al gauw veel mensen. Nu hebben we ongeveer 6000 mensen die ons elk jaar uit verschillende landen komen opzoeken. We bieden activiteiten voor kinderen en vrouwen aan en we hebben oogstkampen. Vrijwilligers zijn welkom om te komen helpen. De kinderactiviteiten zijn geweldig. We werken met kinderen die ernstig getraumatiseerd zijn en moeilijke dingen hebben meegemaakt. Het is mooi om ze zo gemotiveerd te zien. Het was mooi dat een jongen me na het kamp aan z’n vader voorstelde en zei: Schrijf z’n nummer op, want ik wil me inschrijven voor volgend jaar. Als je kinderen zulke dingen hoort zeggen, weet je dat je iets waardevols doet.”
Dat raakt je echt.
“Heel waardevol.”
Je zei dat de kinderen getraumatiseerd zijn. Je bent een Palestijnse boer. Wat kun je vertellen over de trauma’s die de kinderen hebben?
“Kinderen hebben het heel zwaar door het politieke klimaat. Het is een heel ingewikkelde politieke situatie. Kinderen groeien op tussen controleposten en muren en soldaten. Het is heel moeilijk voor ze om in zo’n situatie te zitten en het drukt als een last op hun hart. Als je bij ’n controlepost gefouilleerd wordt en je legitimatie moet laten zien, zien de kinderen dat gebeuren met hun ouders en andere mensen. En dat blijft bij hen hangen. Zo worden er meer moeilijkheden en meer haat gecreëerd. Daarom is het zo moeilijk om ze op een positieve manier te laten denken. Dat proberen wij te bereiken: Dat ze hun talenten ontdekken en positief denken. Als je je richt op het positieve zonder de problemen uit het oog te verliezen, ga je automatisch in jezelf geloven. Dat je in staat bent je eigen toekomst te bepalen. Dat hebben die kinderen echt nodig.”
Het stuk land waar je woont, is al generaties lang in de familie. Al 100 jaar. Ik hoorde dat je opa het heeft gekocht en dat jouw vader het weer aan jou heeft nagelaten.
“Maar ook aan m’n broers en zussen. M’n grootvader kocht het land in 1916. Toen heeft hij er gewoond in een kleine grot. Het had een spirituele lading. M’n vader en oom kwamen van jongs af aan naar de boerderij, ze groeiden er op. Toen zij overleden, namen wij het over en zijn wij in hun geest doorgegaan.”
Een heel bijzondere plek. Wat maakt het zo bijzonder voor jou?
“Het Heilige Land is heel bijzonder voor mij, zeker als Palestijnse christen. Dit is de plek waar alles is gebeurd. Het is fijn om in de Bijbel over die plekken te lezen.”
Kun je daar een voorbeeld van geven?
“Ik kom uit Bethlehem, de geboorteplaats van Jezus. Als je ’t verhaal leest van Jezus’ geboorte en je bent op die plek, dan is dat heel bijzonder. Het geeft veel kracht om het te lezen, maar ook om er te zijn. Dat stuk land is ook belangrijk omdat het onze geschiedenis is. M’n grootvader had een visie. Hij wilde het beste uit z’n boerderij halen. Hij heeft hard gewerkt om die productief te maken. En m’n vader en oom deden hetzelfde, dus elke steen heeft een verhaal te vertellen. En dat maakt het extra bijzonder, om daar te zijn.”
Wat voel je als je wakker wordt, de deur open doet en over je land loopt?
“Het is prachtig als je de wind hoort en de bladeren hoort ruisen. Dat geeft zoveel kracht. Je bent midden in de natuur en je voelt dat de natuur jou kracht geeft. En je voelt meer respect voor het land als je met je handen in de aarde wroet. Dat maakt echt verschil.”
De wind fluistert: Daoud, je kunt het. Ja toch?
“Ja, dat klopt. Dat is de kracht die je dagelijks ontvangt.”
Vertel eens over je dromen met dat stuk land.
“Het begon met m’n grootvader, met de investering die hij deed. Ik heb m’n grootvader nooit gekend. Toen m’n vader overleed…”
Toen was je nog heel jong.
“Dat was in 1976, ik was toen vijfenhalf. M’n moeder heeft heel veel voor ons gedaan want toen m’n opa stierf, was m’n oudste broer 20 jaar.”
Is dit je moeder?
“Ja, dat is m’n moeder. M’n jongste broer was toen drie jaar. Dat was dus hard werken en m’n moeder is nog steeds heel actief op de boerderij. Ze ontvangt de gasten en kookt voor ze. Echt geweldig.”
Wat heeft je moeder je over het leven geleerd?
“Ik herinner me een verhaal van nog niet zo lang geleden. We hadden een keer problemen toen onze bomen vernietigd werden door de militaire autoriteiten. Dat was een zware klap voor ons. Het was in 2014. Ik was er echt kapot van. En m’n moeder…”
De bomen werden verwoest bij de voortdurende gevechten.
“Inderdaad, dat was vreselijk. Ze zeiden dat de bomen waren geplant op staatsland, ook al is het privéterrein. We zijn naar de rechter gestapt om te bewijzen dat het ons eigendom was. Maar het gebeurde wel, en dat was erg zwaar omdat het jaren duurt voordat een boom vrucht draagt. En in een paar uur was alles verwoest. Voor ons was het erg zwaar en ik zei tegen m’n moeder: Ik ben het zat. Ik denk dat ik ermee ga stoppen. En zij zei tegen mij, na al die jaren, en ze is altijd een heel sterke vrouw geweest… Ze zei: Als jij ermee stopt, stop ik er ook mee. En toen dacht ik: Nee, dit is niet de juiste keuze.”
Dus ze zei: We doen dit samen, we moeten elkaar helpen. Voelt het als een roeping om op dat land te wonen en te werken?
“Ik denk ’t wel. Aan de ene kant is het heel zwaar en gecompliceerd, maar het is juist door onze lastige situatie en de slechte politieke situatie waarin we zitten dat het land een plek wordt waar veel mensen inspiratie opdoen. En dat is onze roeping. We zijn geroepen om met mensen te werken. We zijn hier niet om een comfortabel leventje te leiden. Iedereen heeft z’n eigen problemen.”
Maar je hebt te maken met veel dreiging.
“We hebben problemen, maar we moeten niet alleen naar het negatieve kijken. Dat is er wel en we hebben er ook dagelijks mee te maken. Denk aan het politieke klimaat, de controleposten, het afpakken van land, de juridische strijd met de overheid sinds 1991. Er zijn zoveel problemen. De verwoesting van de bomen. Al het negatieve.”
Maar er is ook de droom.
“De droom is: Hoe zet ik dat negatieve om in positieve energie? Dat is iets wat ik heb meegekregen van m’n grootouders, m’n vader en m’n oom. M’n vader had de droom om zijn land te gebruiken voor een vredesproject. We hebben dat plan doorgezet, en daar speelde m’n moeder een grote rol in.”
Hoe zal de boerderij eruit zien over tien, twintig, dertig jaar?
“Ik hoop…”
Ik hoorde dat je een dromer bent.
“Ik hoop er een school op te zetten voor kinderen. Want ik zeg altijd: Kinderen zijn het fundament van een betere toekomst. Als we een betere wereld willen met meer mensen die de wereld willen redden, moeten we investeren in de nieuwe generatie. Kinderen zijn erg belangrijk. We willen dat er onderwijs gegeven wordt en dat je leert over het milieu en hoe je voor het land zorgt. We beginnen met kleine stapjes bij de kinderen.”
Hoe ver weg is die droom?
“Het is nu nog onrealistisch. Want op de plek waar we wonen en waar de boerderij staat, is de politieke situatie op het ogenblik heel gecompliceerd. We hebben al sinds 1991 een conflict met de Israëlische overheid. We zitten in Palestijns gebied dat in handen is van de Israëlische autoriteiten. We zijn afgesloten van stromend water en van elektriciteit, dus we kunnen niets bouwen. Hoe kunnen we een school opzetten zonder iets te bouwen? We worden aan alle kanten omringd door nederzettingen.”
Ik zie daar de nederzettingen. En hier staan chemische toiletten?
“Composttoiletten, ja.”
Omdat er geen stromend water is.
“Ja, omdat er geen water en elektriciteit is en we niet mogen bouwen, is het lastig om uit te breiden. Maar met composttoiletten en duurzame energie uit zonnepanelen kunnen we de problemen die we hebben het hoofd bieden, met positieve dingen.”
Ik zag deze foto vandaag voor het eerst, en ik was wel geschokt toen ik ‘m zag. Dat jullie ’n composttoilet moeten gebruiken. En in de verte zien we de nederzettingen. Voel je je niet gedehumaniseerd, dat je in zo’n situatie moet leven?
“Nou, dat is zwaar, absoluut. En vooral als je er dagelijks mee te maken hebt en je de nederzettingen ziet uitbreiden op je eigen land. Land dat al sinds honderd jaar van jouw familie is. En je kunt er weinig aan doen. Je kunt niet eens naar behoren op je land boeren, zonder water. Maar die situatie zal ons alleen verder in de slachtofferrol drukken. Ik vind ’t belangrijk om er niet in te blijven steken, want dan voel ik me slachtoffer. En slachtoffer zijn is heel gevaarlijk. Want dan kun je niks. Je hebt ’t gevoel: Ik kan er niks aan veranderen.”

Of je kunt besluiten om terug te vechten.
“Dat klopt. Maar dat is niet onze keus. Want geweld brengt alleen maar meer geweld voort. Geweld creëert meer haat, bitterheid.”
Oog om oog, tand om tand.
“Precies. En de vergelding zal nog gewelddadiger zijn. En dat levert uiteindelijk niks op, want ’t verergert ’n lastige situatie nog meer.”
Kun je beschrijven wat er gebeurt als je gewoon ’n eind wilt rijden? We zijn hier zo bevoorrecht. Ik kan me niet voorstellen hoe ’t is om daar te leven.
“Natuurlijk is het heel zwaar. Maar ik vind ’t belangrijk om te zeggen: Wij mensen, en dat geloof ik ook als christen, we hebben allemaal een roeping. En het maakt niet uit waar je bent. Maar uit de worsteling die je doormaakt, kun je hoop creëren. Dat is belangrijk. Goddank zijn hier geen politieke problemen. Maar hier worstelen mensen met andere problemen. Dat kunnen familieproblemen, sociale problemen of nog meer zijn.”
Oké, maar meestal hoef ik niet bang te zijn of mijn huis er nog staat. En of alles goed is met m’n kinderen of kleinkinderen. Wij zijn niet gewend aan zoveel dreiging.
“Dat klopt. Maar toch, ik wil ze niet vergelijken, maar iedereen heeft problemen. Daarom is ’t belangrijk voor ons als mensen naar ons toe komen. En vooral vrijwilligers, die uit ’n ander leven komen, met hun eigen problemen. Als ze zien hoe we met de problemen omgaan waarmee we kampen – gebrek aan water, en voorzieningen en zo – dan zeggen ze: Mijn problemen thuis zijn niks vergeleken met die van jullie. En dat is ’n manier om mensen sterker te maken. We hebben veel mensen sterker gemaakt met onze situatie.”
Dus jij kijkt door ’n andere bril dan ik.
“Precies.”
Gezien de politieke situatie kan ik alleen concluderen dat de boel verslechtert. Of niet?
“Dat klopt. De situatie wordt echt steeds slechter met de uitbreiding van de nederzettingen. Maar we moeten wel ruimte overlaten voor hoop, voor positief nieuws. Daar richten we ons op.”
Kun je vertellen wat je daar houdt, op dat stukje grond? Ondanks alle ellende.
“Nou, natuurlijk… laten we zeggen dat het het land is, en onze missie. En onze band met de mensen, natuurlijk. Het is heel belangrijk om te zeggen dat de geschiedenis ons leert… Ik bedoel, ik denk niet dat ’t toeval was dat mijn grootvader die grond gekocht heeft. Hij had ook elders grond kunnen kopen, in de stad of zo. Nu kunnen we zien wat er gebeurt.
Zo heb ik twee, drie jaar in Oostenrijk gewoond, daar heb ik gestudeerd. Ik wou daar blijven. Maar iets in me dwong me om naar huis te gaan. Ik wist niet waarom. Je voelt dat je een roeping hebt. Je hebt ’n boodschap. Je bent getuige.”
Je familiegeschiedenis is deel van jou.
“Precies, onze familiegeschiedenis is om de traditie in de familie te houden, maar ook om het beste te halen uit het stukje grond dat wij daar hebben.”
Je bent een Palestijnse christen. Welke rol speelt je geloof hierbij?
“Ons christelijk geloof vormt de basis van ons geweldloze verzet. Want zonder geloof, zonder geestelijke steun is ’t heel zwaar. Zoals je al zei, is ’t heel zwaar om in zo’n lastige politieke realiteit te leven en toch hoopvol te blijven, absoluut. Want eerlijk gezegd zijn er tijden dat we diep in de put zitten en denken: Er is geen hoop. Maar ik geloof echt dat er een weg uit deze pikdonkere tunnel is. Dus we zorgen ervoor dat het kaarsje blijft branden.”
En welke rol speelt deze zin? ‘We weigeren om vijanden te zijn.’
“Dit is wat wij de vierde weg noemen. Onze weg is geweldloos verzet. Want zoals je al zei: Als mensen in een lastige, politieke realiteit leven, geen hoop voor de toekomst hebben, naar de afgrond gedreven worden, geen toekomstperspectief zien… dan zijn er meestal drie manieren van reageren. De eerste reactie kan geweld zijn. De tweede kan zijn: bij de pakken neerzitten, passief worden, het onrecht accepteren. Of je kunt weglopen voor die situatie. Maar voor ons was vanwege die eigendomskwestie geen van die opties goed. Dus we zaten daar klem. Toen kwamen we uit op deze manier van geweldloos verzet, ‘We weigeren om vijanden te zijn.'”
Dit is de steen die mensen zien als ze jullie erf betreden?
“Dit staat bij de ingang van de boerderij. Maar die stellingname was niet makkelijk. Want het is heel moeilijk om geweldloos te reageren en niet onmiddellijk de vruchten daarvan te kunnen plukken. Daarom hebben we vier belangrijke principes. Één: we weigeren om slachtoffers te zijn. Het was belangrijk dat we uit de slachtofferrol stapten.
Twee: we weigeren om te haten. Heel belangrijk.
Drie: het geloof uitdragen.
Vier: geloof in gerechtigheid.”
Heb je ’n voorbeeld van ’n bedreigende situatie waarin je tegen jezelf zei: We zijn geen vijanden, we zijn geen slachtoffers.
“We hebben veel gevallen meegemaakt. Bij één geval waren ook m’n kinderen, m’n vrouw en m’n moeder betrokken. We waren van Bethlehem op weg naar de boerderij. We wilden de dag erop naar de kerk. Het was zaterdagavond. Opeens sprongen er soldaten voor onze auto. Ze richtten geweren met laserzoekers op ons. Dat was ’n heel angstige, moeilijke situatie. Want elke fout kan…”
Fataal zijn.
“Heel moeilijk. Natuurlijk was dat ’n moeilijke situatie, maar een soldaat vroeg of hij de auto mocht controleren. Ik zei: Mijn kinderen liggen te slapen. Ik wil niet dat ze wakker worden en u dan zo zien. Dat is eng voor ze. Maar om de situatie niet te bemoeilijken, want de soldaten waren erg agressief, sprak ik in het Engels met m’n kinderen. En ik zei tegen ze…”
Waarom in het Engels?
“Ik wou dat de soldaten begrepen wat ik tegen m’n kinderen zei. Ik maakte ze wakker en zei: Jullie zien zo Israëlische soldaten met wapens. Die zijn op jullie gericht, maar niet bang zijn. Zij zijn ook mensen. Gek om zoiets te zeggen. Het is gek om zoiets te zeggen over iemand die je gezin bedreigt. Dat is heel moeilijk. Maar dat is de weg van geweldloos verzet. Jij hebt de regie. Die zin veranderde de hele situatie.”
Dus je weigert om vijand te zijn maar ook om de ander tot vijand te maken.
“We kiezen ervoor om geen vijand te zijn maar dat moeten we de ander duidelijk maken zodat ’t conflict zo klein mogelijk blijft. Want we moeten mensen de moeilijke situatie uitleggen. De soldaten konden zich toen in mij verplaatsen. Daarom verontschuldigde die soldaat zich
later. Hij zei: Zeg je gezin dat ’t me spijt. Dus hij besefte dat hij met medemensen praatte. Als je degene die je je vijand noemt, een gezicht geeft, dan verander je de situatie, de ander raakt in de war.”
De situatie de-escaleerde.
“Dan gaan mensen denken: Het is fout wat we hier doen. Daarom is ’t belangrijk om te geloven in wat je doet.”
Hoe sterk moet je geloof zijn om met zo’n situatie om te gaan?
“O, dat is heel moeilijk. Maar ik zeg altijd: God zal mensen geen grotere last opleggen dan ze dragen kunnen. Dus het is…”
Hier zeggen we: kracht naar kruis.
“En dat betekent?”
Wat jij net zegt.
“Precies, dus met alle problemen die we moeten doorstaan, zijn er toch dingen die we kunnen doen.”
Waar bid je voor?
“Nou, voor ons is ’t heel belangrijk om te bidden voor gerechtigheid. Veel mensen zeggen natuurlijk vrede. Maar gerechtigheid komt nog voor vrede. Waar gerechtigheid is, volgt vrede.”
We hebben al gesproken over de mensen uit de hele wereld die je komen bezoeken. Welke rol spelen zij in jouw visie?
“Als we mensen uitnodigen, is het voor ons heel belangrijk dat ze komen kijken en er de wereld over vertellen. Dat is onze boodschap. ‘Kom kijken en vertel erover.’ Maar ook: vertel erover en raak geïnspireerd door onze boodschap. Dat komt door onze situatie. Toen Jezus geboren werd, in een vergelijkbare situatie…”
Schreeuw ’t van de hoogste berg.
“Precies. En ook de herders die kwamen kijken bij het Kindje Jezus, de Koning, die hadden vast ’n zware reis achter de rug vanwege de Romeinse bezetting. Overal soldaten. Maar toen ze in Bethlehem kwamen bij de pasgeboren Koning en weer terug naar huis gingen, gingen ze blij naar huis, zo zegt de Bijbel. Dat betekent dat ze niet vertelden over hun ontberingen. Ze hadden het over de Blijde Boodschap. Die boodschap is belangrijk voor wie ons bezoekt. Natuurlijk willen we dat je onze moeilijke situatie begrijpt maar we willen ook dat je met een positieve boodschap naar huis gaat. Een boodschap van hoop in je leven.”
Dank je.
“Graag gedaan.”
Mooi dat de hele tekst is uitgeschreven. Wie het ook wil zien kan naar :
http://www.eo.nl/tv/het-vermoeden/
Wie meer wil weten over de Tent of Nations of de Tent o0f Nations wil steunen kan naar :www.tentofnations.org of naar de Nederandse website: http://www.tentofnations.nl.
De moeite waard om daar eens rond te kijken.
Heel erg bedankt voor de weergave van dit interview!!!
Op het moment van uitzenden ervan, heb ik namelijk taken te verrichten in de kerk.
Daoud, ik vind het zoooo dapper wat je doet!
Dat doorgaan met het uitstralen van een sfeer van positiviteit, ondanks alle tegenwerking!
Maar hoe doe je dat daar zonder water?
Is er een bron?
Wat staat er op je land? Olijfbomen?
Als die omgehakt zijn, duurt het nog een eeuwige tijd voor je opnieuw kunt oogsten.
Of ben je overgegaan op sneller groeiende gewassen? Maar dan heb je weer meer water nodig.
En hoe houd je jezelf en je huis schoon zonder water? Flessen water? Maar dat is duur.
WATER, bron van Leven!
LEVEND WATER, heb jij genoeg in je, want je DOET precies dát wat Jezus leerde!
En van Mohammeds boodschap heb je ook veel in je: GEDULDIG VOLHARDEN!
Op mij kan je rekenen:
Ik zal jouw verhaal doorvertellen!
As Salamu aleikum,
Louise
Olijfbomen (op de hellingen) mochten blijven staan, maar de appels,abrikoos en wijnstokken uit de vallei weggebulldozerd, waarom? Welke reden? Dat zou je de instanties moeten vragen! Zomaar pesterij geloof ik niet! Hadden ze wel plantrechten? (want dat moet je dus aanvragen bij israelische instantie, raar maar waar).
Bedankt Bram!
Ik ga hier meer over lezen en misschien kan ik iets DOEN. (al ben ik ook maar een klein mens.)
Hoi Louise, dank voor je betrokken en warme reactie, dat doet goed! Als je op de hoogte gehouden wilt worden van de ontwikkelingen bij Tent of Nations, dan kun je je aanmelden voor de nieuwsbrief via [email protected] Op Facebook zijn we ook actief, kijk op http://www.facebook.com/vriendententofnations Hartelijke groet! Meta
Dit programma is gemaakt met een beperkte blik, is dat onkunde of het bewust weglaten van belangrijke feiten? De Israëlische bezetting is een grote schande, dat weten we al bijna 50 jaar. Palestijnse Christenen lijden hierdoor, maar óók door de treiterijen van steeds orthodoxer wordende moslims die het Christendom als verraad beschouwen. Waarom horen we de EO interviewster hier niet over?
Enkele weken geleden stond hier een uitgebreid interview met Meta Floor over dit onderwerp, ook in dat artikel geen woord over de acties van moslimspalestijnen tegen hun Christelijke broeders. Vreemd en ongeloofwaardig, vooral ook omdat de Nieuw Wij journalist er niet naar vroeg. Mogen we hier alleen de Israëliers als het absolute kwaad zien?
Een vraag
Hoe is een Palestijn christen geworden? Waren z’n ouders dat ook al en z’n grootouders etc.
Of is er sprake van bekering als resultaat van activiteiten door Westerse zendelingen? En wanneer zijn de eerste Palestijnse christenen ontstaan.
Het zal duidelijk zijn dat ik een buitenstaander ben; af en toe probeer ik iets van de talloze ruzies in het Middenoosten te begrijpen
Beste Joop,
Al sinds Jezus’ leven zijn er ‘Palestijnse christenen’ – zij leefden in het gebied dat Palestina heette en onder Romeinse heerschappij stond toen Jezus geboren werd en werden volgelingen van hem.
Als je meer wilt weten over de “ruzies” in het Midden-Oosten (en nog wat verder over die grenzen) lees dan “Wie Wind Zaait”, van Michaël Lüders, een Duitse oud-correspondent voor Die Zeit in het M-O, islamoloog, politicoloog die lang in t M-O woonde. Dan begrijp je meteen veel meer van de (huidige) situatie.
Christenen zijn daar al vanaf het begin van het christendom. Ze hebben Roomse, Arabische, Byzantijnse en kruisvaarder voorouders. Na 1948 zijn ook de meesten uit door Israel beheerste gebieden vertrokken. Er zijn diverse soorten: Oosters orthodox, Syrisch orthodox, Latijns, Melkiet, Maroniet, Gregoriaans, Armeens katholiek, Anglicaans, Luthers, enz., enz. en de meesten noemen zich Arabisch Palestijns. Het is een bonter gezelschap dan in Nederland en België. Benny Hinn is ook een Palestijn en een aantal bekende acteurs en filmmakers van daar zijn christelijk, maar die namen zijn hier minder bekend.
Er zijn ook christelijke burgemeesters, een gouverneur, ministers, adviseurs, ambassadeurs, kopstukken bij PLO, Fateh leiders, enz., enz.
Zo gemeleerd was het voor Mohammed natuurlijk ook in Arabie, maar dat was na zijn komst en Goddelijke Bijstand snel afgelopen! Eenheid heeft voor- en nadelen!
Zonder onderbouwing kan ik weinig met uw stelling.
Heeft u wel eens overwogen een biografie te lezen? Dat kan verhelderend werken.
Kijkt u dan vooral ook naar de aanleiding om naar Yathrib te trekken en daar het Verdrag van Medina op te stellen. De positie van christenen en joden in die samenleving klinkt anders dan uw stelling doet vermoeden.
Maar ik had het specifiek over de aanwezigheid van christenen in Palestina.
Een nieuw initiatief:
The Jordan Association; Jordanië, Israël en
Palestina. Een drie landen overeenkomst
waarin de VRIJHEID van vestiging, goederen
en personen vervoer is gewaarborgd. Een
handelsovereenkomst om de geweldspiraal
in het Midden-Oosten te ontspannen
Niet alleen de Palestijnen, maar ook Israeliers hebben te lijden onder rechtsextremistische terreur in Israel. Ook Israelische mensenrechtenorganisaties worden niet ontzien, door Netanyahu.
Ja, ook joodse vredesactivisten lijden onder het beleid. In 2009 kwam een van hen nr. Nederland om ons en Europa om hulp te smeken tegen het onrecht dat plaats vindt. Het gesprek met haar heeft mijn ogen geopend. Ik heb nog steeds contact met haar. De situatie is moeilijker dan ooit.
En er zijn prachtige voorbeelden v goede samenwerking tussen joden, christenen en moslims in door Israël bezet gebied. Mensen die elkaar als mens willen blijven zien en hoop delen. Laten we hen vooral steunen.
Gek is dat, om je oude reacties terug te zien!
Mijn verdiepende vraag is nooit beantwoord: Geen water!; Hoe red je dat?
Deze zomer wilde ik het project bezoeken, maar ik mag het land niet in!
(Ik ben in Iran geweest.)
Het verhaal raakt me opnieuw.
Wat doen mensen elkaar toch steeds weer aan!
Ik vind het heel sterk om in deze situatie niet te gaan haten. Met haat schaad je voornamelijk jezelf. Je wordt er op den duur zelfs ziek van en je straalt het uit naar de mensen om je heen.
Nu straal je ook iets uit: goede signalen die hun uitwerking echt niet missen.
Kijk, dit is (volgens mij) hoe de Eeuwige het wil van ons: vind de energie, de kracht om, ondanks alles, te kiezen voor het goede, voor kansen, voor leven.
Houd moed!
In geval er ook later niemand op je vraag over water ingaat Louise: Palestina heeft een mediterraan klimaat, dat wil zeggen winterregens en vanaf pakweg mei alleen maar verschroeiende hitte tot in Oktober. Dat betekent niet dat je dan irrigatie nodig hebt, de gewassen die Jesus noemde, graan, olijf, vijg, wijnstok, kun je daar best zonder (alhoewel niet optimaal) irrigatie telen, mits ze
– in de winter/lente groeien: graan, linze
– diep wortelen: olijf, vijg, wijnstok
Uiteraard kun je ook zomers ondiep wortelende dingen telen, maar dat gaat niet zonder irrigatie. Als je dan afgesneden wordt (om welke reden dan ook) ben je de sigaar.
Dirk, leuk, die uitleg!
Ik heb de 7 bijbelse gewassen weer gevonden: gerst, tarwe, vijg, druif, granaatappel, olijf en dadel. (Daarbij gaat het natuurlijk om het getal 7, want er zijn meer gewassen.)
Heb je in die regio vroeger ook gewerkt?
Dat water probleem blijft me intrigeren. Is dat niet oplosbaar?
Bronnen slaan?
Zeewater destilleren? (doen ze op Malta, weet ik toevallig).
Reservoirs voor opslag van regen?
Zelfs klimaat zou je kunnen beïnvloeden, als je het breder dan Palestijns gebied trekt: Woestijn is best vruchtbaar (Löss aan de oppervlakte). In de Sinaï zie je de droge beddingen van woeste voorjaarsstromen. Als dat water niet onbenut verloren gaat, maar opgevangen…
In de oprukkende Gobi-woestijn -herinner ik me- waren ze ooit bezig met herbebossing, want dat trekt dan weer regen aan.
(En anders maar een pijpleiding vanaf Nederland, want wij barsten van het water. Over eerlijke verdeling gesproken…)
Een deel van mijn voorouders was molenaar en deed aan polderbemaling en een ander deel was boer. Vandaar misschien dat ik hier warm voor loopt.
De boerderij slaat die winterregens op in zgn cisternes (via platformpje en ondergrondse opslag, deden ze vroeger ook zo in Spanje), maar dat is hoogstens genoeg voor sanitair enzo. Voor irrigatie van gewas ben je afhankelijk van een diepe put met pomp, daarvoor heb je permissie nodig, anders pompt iedereen maar raak en zakt het grondwaterpeil te snel. Het zou me niets verbazen als hij een illegale pomp heeft, en hoop hier van iemand die de situatie kent reactie op te krijgen. Voor groente, sommig fruit (citrus, appel) en bloemen (export) kun je niet zonder zulke pompen in de hooglanden. Ik heb niet in Israel gewerkt, maar de problemen zijn overal hetzelfde.
En jonge boompjes worden met een zgn cocoon, een afgedicht reservoirtje, geplant, zodat ze de eerste droge zomer overleven. Maar of ze de bulldozer vd israelische militairen daarna ook overleven? That’s the question steeds!
Een van de problemen is inderdaad de eenzijdigheid. Dat Israel niet deugt is inmiddels wel een open deur.
En inderdaad er is terecht kritiek op Israel, maar is er ook een andere kant? Kennelijk niet. Allemaal vreedzame moslims en christenen die alleen maar vrede willen en dan uiteraard alle Israelische joden die daar kennelijk niets van moeten hebben. Zo leer je nog eens wat. Zwart wit denken geeft je natuurlijk wel een lekker warm gevoel en zorgt ervoor dat je schone handen hebt en de ander heeft handen vol met bloed. Kennelijk weinig geleerd van de geschiedenis. In Israel zijn ongeveer veertig organisaties van Israeli’s en Palestijnen die er werkelijk alles aan doen om elkaar te helpen. In het dorp Neve Shalom Wahat al-Salaam wonen joden, christenen en moslims heel bewust samen en wat zo mooi is dat het niet bepaald de meest vromen zijn die dit kunnen. Voor gelovige joden, christenen en moslims is dat duidelijk een brug te ver. De vraag zou dus kunnen zijn, kunnen de drie monotheistische godsdiensten vrede naderbij brengen, of dragen zij hun steentje bij dat dit juist niet zal lukken?
Vrede moet je inderdaad willen. Wanneer de religieuze leiders van jodendom, christendom en islam werkelijk vrede zouden willen en dan niet hun vrede, maar een rechtvaardige vrede voor alle mensen daar, dan zou die er al zijn. Maar kennelijk gaat het toch om de enige, echte, ware joodse vrede, dan wel christelijke, of islamitische vrede. Miljoenen joden, christenen en moslims bidden om vrede en het wordt helemaal niks omdat het om de eigen vrede gaat en niet om een rechtvaardige vrede voor allemaal. De drie montheistische godsdiensten doen er in mijn visie meer aan om een rechtvaardige vrede voor allen te voorkomen dan om deze naderbij te brengen. En daar politiek en godsdienst zeer nauw met elkaar verweven zijn wordt het niks. Al onze gebeden en zoeken naar politieke oplossingen. Het wordt niks. De oplossing ligt in handen van de drie monotheistische godsdiensten en die laten het glansrijk afweten.
Ik denk dat die religies en dat bidden niet zo belangrijk zijn, het gaat om territorium, vroeger joeg de sterkste de zwakste gewoon weg (Joshua won the battle of Jericho), dat kan nu niet meer vanwege internationale bemoeienis, dus blijft het maar door etteren.
Met je eens, maar je moet toch een eenduidig doel hebben anders schiet het echt niet op. Zo zie je groepen die vinden dat je vrede kunt bereiken door een twee statenoplossing; anderen dat het een islamitisch Palestina wordt. Anderen een groot Israel met de herbouw van de tempel (dus een theocratisch Israel) en weer anderen denken dat er pas vrede komt wanneer alle joden in Israel wonen in een groot Israel en dat dan de wederkomst van Jezus Christus zal plaats vinden. En al die groepen bidden voor vrede, doen er alles aan om vrede te bereiken. Een kakafonie aan vredeswensen e n vredesgebeden leidt echt niet tot vrede. Joden kunnen daar geen vrede brengen, christenen niet en moslims niet. Alleen wij samen kunnen daar vrede brengen. Ieder voor zich, de Eeuwige,God, dan wel Allah voor on allen werkt echt niet.
Misschien iets voor Wim’s boek Binjamin, bidden voor vrede, dus bidden als hypocrisie, als wanhoop of uitlaatklep. Heb ik me vroeger ook vaak aan bezondigd.
Nogmaals Binjamin, die God is natuurlijk niet een derde, betrekkelijk onafhankelijke Partij, het is precies de wens van de biddende mens met die en die territoriumeisen. Gisteren in de krant stond het nog eens, een man vd Nandistam (door Engelse bemoeienis vroeger uit thuisland gejaagd): -Je kan je cultuur niet behouden als je het mixen van stammen toestaat, het is tegen de wil van God-. Wat hij bedoelt, waar IK recht op heb, is helemaal God’s wil ook. Logisch toch?? Daarom is die Messias ironisch bedoeld natuurlijk!
Och, het is hoe je er tegen aan kijkt. Ik ben wat bidden betreft nooit een goede bidder geweest en hoop het ook nooit te worden. Hoe kun je nu van God verwachten dat Hij/Zij/Het (genderneutraal tegenwoordig) onze gebeden verhoord wanneer de wensgebeden zo tegenstrijdig zijn? Dan denk ik echt wie zit nu wie belachelijk te maken? Met onze wensgebeden denken we God te kunnen dwingen partij te kiezen voor een bepaalde groep joden, dan wel een bepaalde groep christenen, of bepaalde groep moslims. En dan maken we onszelf vervolgens wijs dat God onze gebeden verhoord. Alleen bewegingen waar joden, christenen en moslims daadwerkelijk samenwerken kan iets goeds uit voortkomen en ook wanneer zij gezamenlijk bidden eensgezind met een gelijkluidend concreet doel. Maar ja dan zou je wel eens tot een rechtvaardige vrede kunnen komen en wil de Eeuwige, God, Allah dat wel? Wil de Eeuwige niet de enige echte en ware joodse vrede, of geeft Hij toch de voorkeur aan de enige echte en ware christelijke vrede, of uiteindelijk toch de enige echte en ware islamitische vrede? En de discussie of joden, christenen en moslims wel dezelfde God hebben is ook nog niet uitgewoed. Ik ben helemaal voor joden, christenen en moslims die er echt gezamenlijk en eensgezind voor gaan. De rest vind ik eerlijk gezegd een walgelijke poppenkast die alleen maar mensen levens eist en mensen onderdrukt en vervolgd. Alle mooie verhalen over vrede, gerechtigheid, levend water en meer van al dat moois ten spijt.
Het wachten is op de Messias! Ik zie eerlijk gezegd geen andere uitweg.
Ja, de Masjieach. Vroeger dachten veel joden dat de Masjieach zou komen wanneer de wereld moreel totaal verloren was. Op een gegeven moment was de ellende zo diep dat velen echt dachten nu komt hij. Sabbataj Zwi bleek de Masjieach te zijn en vele rijke joden hier in de Republiek, verkochten alles omdat zij richting Masjieach wilden gaan. De meningen waren verdeeld en soms verdween een rabbijn ook enkele dagen, of weken, in de ban. Het werd niks. Deze Masjieach werd gedwongen bekeerd tot de islam en de Masjieach was dus niet gekomen. In de loop der eeuwen is het een heel andere kant opgegaan. Wij, de mensen bepalen wanneer de Masjieach komt. Wanneer de wereld goed is zal de Masjieach komen om haar te bevestigen. Misschien heb je wel gelijk Dirk en zal hij/zij/het op moeten komen lossen. Maar ja, zal de Masjieach wel als Masjiech erkend worden en wordt hij door een woedende menigte weggejaagd? Wim Zonneveld zong het zo gezellig: Zeg maar ja tegen het leven, ja tegen het leven, anders zegt het leven nog nee.
Ja, zeggen tegen het leven brengt de Masjieach wellicht wat dichterbij.
Gistermiddag schreef Louise:
“Deze zomer wilde ik het project bezoeken, maar ik mag het land niet in! (Ik ben in Iran geweest.)”
Met ’n nieuw paspoort mag je ’t land wél in, Louise.
De reis is pas in oktober, dus je kunt mee.
Ja Joost, ik ken die mogelijkheid.
Dat is hypocriet, want feit blijft dat ik in Iran ben geweest.
Nou en…?
Dit artikel is van 30 juli.
Maar de eerste, de tweede en de vierde reactie zijn van 27 februari, de vijfde reactie is van 1 maart, de zesde reactie is van 4 maart, en de veertiende reactie is van 5 maart.
Hoe kan dit?
… man made déjà vu …
Het artikel stond in februari al op de site en werd op 30 juli nog eens opgevoerd.
Als er aanleiding toe is (zoals in dit geval een herhaling van een uitzending) dan plaatsen we artikelen opnieuw in de spotlight. Het is geen hogere wiskunde Joost.
Het kwam ook vrij logisch op mij over. Mijn reactie was niet negatief bedoeld. Ik heb er absoluut geen last van. De deja vu deed me niet aan mezelf twijfelen. 😉
Wie kan mij uitleggen dat bidden voor vrede zin heeft richting de Allerhoogste wanneer joden onderling verdeeld zijn over wat die vrede concreet zou moeten inhouden tussen Israel en haar buurvolken en we die verdeeldheid ook zien bij christenen en moslims. Dat deze drie godsdiensten onderling ook verdeeld zijn en er ook geen overeenstemming is of de Eeuwige, God en Allah een en dezelfde is. En als Hij een en dezelfde is hoe het dan toch komt dat aan de eeuwenoude strijd tussen deze broertjes en zusjes maar geen einde schijnt te kunnen komen? Ligt dat nu aan die broertjes en zusjes, of stookt de Ene Ware, of de Eeuwige, God, Allah doorlopend het vuurtje telkens weer op? En dan vraag ik me af Lachen die drie, die een zijn, zich suf om de mensen hier op aarde? Of voeren zij ook al eeuwen het gevecht welke twee van de drie de hemel uit geknokt moeten worden? En dan verbazen we ons ook nog dat steeds meer in de Allerhoogste gelovigen hun eigen weg gaan en denken: knok het lekker uit met elkaar, maar laat mij er buiten met jullie vrede en gerechtigheid.
Dat de mens in een aantal culturen overging op het monotheïsme in bepaalde periode (de joden pas in 700 v Chr. volgens Finkelstein, in een kritieke periode), heeft natuurlijk wel alles met die onverzoenlijke onderlinge strijd te maken, dat lijkt me logisch. Dat je jezelf als gemeenschap een naijverige God voorstelt, betekent uiteraard gewoon dat je zelf zo bent, of dat dat in die periode voor de groep noodzaak wordt, of zo het beste uitkomt. Ik zal de eerste niet zijn die dat zo stelt! Daarom goed dat er handvesten en zoiets als een VN bestaan, die boven dat religieuze uitgaan.
Dirk, best boeiend wat je stelt. Het trieste is dat die onverzoenlijke strijd nog steeds niet geluwd is tussen de drie monotheistische godsdiensten en dat gelovigen van deze drie, intern er letterlijk, of figuurlijk nog volop knokken. Die naijverige God. Zelf denk ik dat het daarin niet zit. Je moet in mijn visie, oude teksten die geschreven zijn in een totaal andere cultuur dan vandaag hier in zeg West-Europa blijvend ‘vertalen.’ We leven hier vandaag niet ergens in het Middenoosten van duizenden jaren geleden. Dus die oude teksten letterlijk lezen, nou nee. Het jodendom kent niet voor niets de Mondelinge Torah die zich blijft door ontwikkelen. De Schriftelijke Torah is statisch en de Mondelinge Torah is dynamiek. De Schriftelijke en de Mondelinge Torah zijn gelijkwaardig. De een kan niet buiten de ander. Zo is bijvoorbeeld al in 30 na Christus de doodstraf afgeschaft. De Schriftelijke Torah staat haar toe en de Mondelinge Torah niet. Gevolg de doodstraf mag niet toegepast worden. Overigens ben ik het helemaal met je eens. Joost mag weten hoeveel mensen die in de Allerhoogste geloven bereid zouden zijn elkaar de hersens in te timmeren om Hem te dienen, wanneer zij niet in bedwang zouden worden gehouden door allerlei handvesten. Doet bij mij toch de vraag opkomen kunnen wij stellen dat: niet dankzij gelovigen in de Allerhoogste beschaving is gekomen, maar gewoon door mensen ongeacht welke levensbeschouwing die gewoon gezamenlijk zich inzetten voor meer humaniteit, vrede en gerechtigheid?
Niet in eerste instantie de koppen inslaan, maar wel wegtreiteren, zoals systematisch gebeurde met de indianen in Nrd en ZdAmerika, en aboriginals in Australie tot ca 1950 (daarna werd het iets beter, en kregen ze weer wat rechten en excuses, alhoewel niet hun territorium terug). Ik zie heel veel overeenkomsten met Westbank, gisteren een blog van zo’n Jewish Settler gelezen, die vinden dat de Palestijnen hun landjes maar zeer matig bebouwen (je kunt het eigenlijk geen landbouw noemen, met ezeltjes van oude olijfstronk naar stronk rijden en wat schamele vruchten oogsten), kortom, zij met hun kapitaal en moderne methoden hebben meer recht op die gronden, eigenlijk, precies als met de indianen en aboriginals. De geschiedenis herhaalt zich, maar er is nu een VN en er zijn internationale handvesten. Van de mensen zelf (kijk naar Servie) mag je niet teveel verwachten, al verdient de farm van Daoud natuurlijk alle lof, en zou als case in een nieuw verdrag gebruikt kunnen worden!
Figuurlijk de koppen inslaan is ook een vorm van koppen inslaan, minder bloederig, dat wel. Wat je schrijft is zeker waar wat niet wegneemt dat er drie verschillende visies diep geworteld zijn. Een groot Israel al dan niet als voorbereiding op de wederkomst van de Heere Jezus, of als theocratisch Joodse staat; een Paletijns islamitische staat; een twee statenoplossing, of ook, een mening die gehoord wordt: Palestina en Israel worden een groot democratisch land waar de religie dezelfde status heeft als zeg, hier in West-Europa. Dus niks heilig land voor joden, christenen en moslims. Gewoon een democratisch land. Met de farm van Daoud is niks mis al zit ik zelf meer op de lijn Neve Shalom / Wahat al-Salaam om de eenvoudige redenen dat joden, christenen en moslims het samen moeten doen.
ik citeer:
De bijbel is ’t familiealbum van ’t joodse volk, met alle oud-oosterse overdrijving van dien, die nu eenmaal eigen is aan verhalen die opgedist worden bij ’t kampvuur in de woestijn. ’t Is maar goed dat God niet altijd doet wat de bijbel aan Hem toeschrijft.
Niettemin bevat de bijbel ’n boodschap van humaniteit die nog immer actueel is:
– elke mens is als kind van God van oneindige waarde en telt mee;
– de mens is groots en broos;
– we moeten zorgen voor wie/wat aan onze zorg is toevertrouwd, in bijbelse termen: de weduwe, de wees, de vreemdeling en de arme (deze opsomming breid ik graag uit met: ’t dier en de leefomgeving);
– niemand leeft voor zichzelf;
– de wereld is van God en daarmee van ons allemaal;
– de geschiedenis is niet doelloos, maar heeft ’n bestemming: de hemel op aarde.
Alleen al om deze – soms ongemakkelijke – boodschap ons te blijven scherpen, is regelmatige lezing geen overbodige luxe. Humaniteit is namelijk ’n permanente opgave die ons niet altijd gemakkelijk valt. Elke bijbel die ’n lezer bereikt, bevat de kans dat die lezer – gelovig of niet – geraakt wordt door deze boodschap van humaniteit en dat z’n leven verandert. Misschien vergaat ’t die lezer dan als Serapion, een van de woestijnvaders, die z’n evangelieboek verkocht en ’t geld gaf aan de armen met de woorden: “ik heb ’t boek verkocht dat me opdroeg alles wat ik had te verkopen en ’t geld aan de armen te geven.”. Zover ben ik zelf nog niet.
Joost, wat je schrijft daar kan ik me goed in vinden, dan ontkomen we toch niet aan de vraag hoe komt het toch dat al die mooie woorden over humaniteit door gelovigen in de Allerhoogste zo slecht in praktijk wordt gebracht en zeker ook in het heilige land? Daar zouden toch zowel joden, christenen en ook zeker moslims die beweren dat het heilige land, heilig land is, gezamenlijk en eensgezind de humaniteit toch zo ver ontwikkeld moeten kunnen hebben, dat hier sprake zou zijn van humaniteit tot voorbeeld van alle volkeren. Er gaat toch kennelijk iets goed mis, en dit al eeuwen, zodat we kunnen spreken van een eeuwenoude traditie van mislukking. Ik denk zelf dat wij die geloven in de Allerhoogste ons wat minder op de borst zouden moeten kloppen. Wij zijn geen betere mensen dan mensen die helemaal niets hebben met de Allerhoogste van welke club dan ook. Aan de vruchten kent men de boom en dan is het heilige land, geen heilig land, maar een onheilig land, wat joden, christenen, of moslims ook moge beweren. Er staat geschreven dat wanneer het land doorlopend ontheiligd wordt zal zij haar bewoners uitspugen. In mijn visie blijven we het land ontwijden, zolang er kennelijk een joods heilig land is, een christelijk heilig land, dan wel een islamitisch heilig land. Misschien dat de joodse Masjieach redding en verlossing brengt; of toch de christelijke al is het zeker niet onmogelijk dat de enige en echte Masjieach toch een moslim blijkt te zijn. En dan verbazen we ons nog dat ‘ongelovigen’ vinden dat ‘gelovigen’ er een compleet drama van maken, en elkaar de schuld geven. We zouden ons diep, heel diep moeten schamen als geloofsgemeenschap in de Allerhoogste.
Eigenlijk ging het in de Ottomaanse tijd tot 1920 nog het beste, allerlei christenen , moslims en Joden vredig naast elkaar onder het gezag van Istanbul, daar kunnen we nu slechts een puntje aan zuigen want het wordt almaar erger. Daoud is via zijn israelisch landrechtenbedrijfje (heeft hem een lieve duit gekost) nog in de documenten uit die Ottomaanse tijd gedoken, het mocht niet baten, de bulldozer vd militairen deed zijn werk en zijn boompjes gingen eraan.
Binjamin, ik ben ’t helemaal eens met je reactie van 15:52 uur.
Dirk, Precies en dan zou je kunnen denken dat synagoge, kerk en moskee gezamenlijk en eenduidig in actie komen! Nietes dus. Ieder heeft zo zijn eigen (machts) belangen in het zogeheten heilige land en moet de juiste vrienden niet tegen je in het harnas jagen. Maar, in synagoge, kerk en moskee, wereldwijd, wordt luid en heel veel gebeden om vrede in dit zogeheten heilig land. En maar verbazen dat het maar niet schijnt te lukken.
Inderdaad, zie mijn reactie hierboven, 31/7, 9 hr56.