“Het is zo druk en ik ben er zo moe van! Maar ik kan niet anders, dat is het probleem. Ik wil spreken, schrijven, hardop denken, dromen, verbinden. Ik kan niet gesloten door het leven gaan. Wat ik zie wil ik delen en het liefst op zo’n groot mogelijk podium. Als ik al deze dingen niet doe word ik doodongelukkig. Maar dat doorrazen eist ook z’n tol. Wat ik heb gezien op mijn vele reizen, het bekend worden en de haat die daarmee gepaard gaat, maar ook de gebroken relaties, het uit de kast komen – ik heb het niet kunnen verwerken omdat ik maar door ging. Het afgelopen jaar werd ik daarmee geconfronteerd. Ik werd flink depressief. Ik ontdekte dat ik gekaapt werd door mijn eigen bekendheid en niet per se met de dingen bezig was die ik echt leuk vind om te doen. Omdat ik alles interessant vind, pakte ik ook alles aan. Maar ik loste op in al dat gereis, geschrijf en gespreek – ik vergat mijn eigen stem. Gek genoeg ontdekte ik ook dat ik verveeld was, omdat ik geen oplaadmomenten had. Ik werd niet meer geprikkeld, niet meer gevoed. Daarom ga ik nu ook drie maanden naar New York. Om geïnspireerd en gevoed te worden en weer mijn eigen stem te ontdekken.”

Waarom naar New York, of all places? Waarom niet gewoon naar een klooster gaan of iets dergelijks?

“Ik ben heel vaak naar kloosters geweest; ik vind geen rust in een gebouw, in een cel of kamer. In de woestijn, daar waar het doodstil is, vind ik rust. Daar heb ik geen monnik voor nodig die mij bestraffend toekijkt. Maar dat heb ik deze zomer al gedaan. Eerst ging ik drie weken naar Cuba, zonder telefoon en internet, om daar te ontdekken dat ik alleen maar meer rust nodig had – er kwam zoveel moeilijks naar boven. Die rust heb ik toen gevonden in Marokko, daar voelde ik mij sereen. Nu ik door de ergste down momenten heen ben is het tijd om weer inspiratie te zoeken, jonge vernieuwende geesten op te zoeken. In New York ga ik een creative writing cursus volgen, de moeilijkste die ze hebben. Ik ga mezelf weer uitdagen en de lat weer hoog leggen.”

Je nieuwe boekje Uitgesproken! verwoordt deze worsteling met het lawaai en de stilte. Het is “voor iedereen die even stil wil zijn of juist niet langer kan zwijgen”. Het gaat over het verlangen naar rust en balans, maar ook over het verlangen onrecht te bestrijden, de woede en de wanhoop die je daarbij drijven. Waarom vind je dat Nederland dit boek nodig heeft?

“Ik heb het allereerst geschreven om nieuwe woorden te geven aan wat ik zelf zag en ervaar, om zo ook uiting te geven aan mijn innerlijke worsteling. Ik schreef de teksten veelal tijdens mijn reizen. Het is dat een vriendin ze las, ze inspirerend vond en voorstelde dat ik er wat mee zou doen. De teksten gaan over vechten en loslaten, een worsteling die velen zullen herkennen. Waar ik ook in de wereld ben, overal zie ik dezelfde angsten, verlangens en moeheid bij mensen. De wereld is echt doodmoe, iedereen worstelt. Ik hoop dat lezers in dat besef zowel rust kunnen vinden als ook nieuwe energie om door te gaan, om actief een verschil te maken – daar is grote behoefte aan. De wereld slaapwandelt richting een klif. Er zijn enorme crisissen gaande en het enige wat wij doen is ons ervoor afsluiten en gewoon maar doorgaan. De tijd dringt; we kunnen niet nog een eeuw zo leven. Toch doen we niks om een verschil te maken, al is het zelfs maar in onze eigen kleine lokale gemeenschap, laat staan als het gaat om de grote vraagstukken van onze tijd. Er is zoveel luiheid en apathie, mensen die opgaan in hun huisje, boompje en beestje. Tot ze dood gaan en niks teweeg hebben gebracht.”

Is dat wat je drijft, dat je mensen de ogen wilt openen voor het leed van de wereld, ze wilt stimuleren er iets aan te doen?

“Niet zozeer voor het leed van de wereld als wel voor het verlangen van hun eigen hart! Ik geloof dat als je alles opgeeft om te doen wat je hart je ingeeft er altijd wel een deur of een raam wordt geopend waardoor je het kunt realiseren. Hiermee bewijs je tegelijkertijd de wereld een grote dienst. Ja, ik ben keihard over de staat van de wereld, maar ik zeg niet: laten we dan maar gaan feesten want morgen gaan we toch allemaal dood – mijn conclusie is juist: we moeten veranderen. Die verandering begint in je eigen hart en is daarmee een boodschap vol hoop. Hou van jezelf, luister naar je eigen stem, volg die droom en help zo deze wereld vooruit. Je mag jezelf vinden. Het is een proces dat begint met loslaten: van je angsten, je zekerheid, de controle. Ik merk dat dit veel mensen aanspreekt, men is op zoek naar verandering, nieuwe geluiden en gezichten die een andere wereld laten zien dan alleen de eigen vertrouwde kaasstolp.”

Loslaten gaat niet vanzelf, op een gegeven moment schrijf je in Uitgesproken!: “Als angst maar een emotie is, waarom lijkt hij dan m’n dagelijkse levensstaat?”.

“Ja, angsten zijn mij ook niet vreemd. De vraag is of je blijft hangen bij die angst, of ertegen vecht. Het gedicht sluit ik af met dat ik de angst uitlach: ‘Morgen is er weer een dag en zo niet, dan heb ik ook niets te vrezen’. Het loslaten van angst is moeilijk, maar wel noodzakelijk. Je ziet dat in onze samenleving, die geregeerd lijkt te worden door de angst voor alles wat anders is. We delen alles op in hokjes, we hebben zoveel muurtjes gecreëerd tussen wij en zij en ik en jij, daar wil ik vanaf. Bovendien is het geen reële angst. Als je de tijd neemt om iemand te spreken zal je altijd ontdekken dat je iets gemeenschappelijks hebt. Ofwel je bent allebei moeder, of je woont in dezelfde wijk, of je houdt van dezelfde voetbalclub. Iedereen heeft ten minste zeven identiteiten en in dat gegeven ligt de mogelijkheid tot ontmoeting.”

Morgen heb je een sollicitatiegesprek voor de functie van VN-vrouwenvertegenwoordiger, waarna je zo snel mogelijk naar Schiphol moet om het vliegtuig naar New York te halen, alwaar je de moeilijkste creative writing cursus gaat volgen die er is. Je zei het zelf al: je legt de lat hoog voor jezelf. Je bent daarin niet alleen – veel generatiegenoten doen dit. Hoe waarborg je desondanks die broodnodige rust?

“Het lijkt veel, maar voor mijn doen is dit echt weinig. Een roman schrijven is bovendien per definitie introspectief, het vertrekt vanuit een bepaalde rust. Daarnaast heb ik besloten niet meer alles op te pakken, maar daarin kritisch te zijn: is dit in lijn met mijn passie en met het verhaal dat ik wil vertellen? Ik zal ook jaarlijks de woestijn opzoeken, dat heb ik echt nodig. Desondanks zal ik echt wel weer vallen, maar als het even kan vooruit, richting de persoon die ik wil zijn. Hoe dan ook sta ik altijd weer op – word ik door God overeind geholpen. Ik moet verder.”

Voor meer informatie over de e-book-versie van ‘Uitgesproken!’: klik hier.

elzer

Elze Riemer

Godsdienstwetenschapper en Journalist

Elze Riemer is freelance journalist voor verschillende media op het vlak van zingeving en religie. Haar specialiteit is het verdiepende …
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.